Kusur

13.bölüm - Minik Sevgilim

Herkese selamlar! Nasılsınız?

Günün ve aynı zamanda haftanın ikinci, hem de son bölümü ile karşınızdayım. Umarım bölümü beğenirsiniz ama geçmiş bölümde de dediğim gibi bölüm eğer erken gelirse kısa olacaktı. Erken geldi, kısa geldi ama baya güzel geldi bence bölüm. Beğeneceğinizi umuyorum. 🤭

Yorumlarınızı ve oylarınızı eksik etmeyin. Siz ne kadar çok yorum yaparsanız ben o kadar çok heveslenir ve daha çok bölüm atarım. İyi okumalar! 💞

🥀
B

etül Demir

Ceylin ve Kuzey'in imam nikahından sonra aileler biraz daha sohbet etmiş, ikindi namazı vaktinde ise herkes evine gitmişti. Süleyman'ı da zorla evine göndermiştim. Gitmek istemiyordu ama evimizde kalamazdı ki! Rezil olurduk.

İkindi namazını kılmış sonra ise odama çekilmiştim. Akşam namazına daha çok vardı. Telefonumla oynadığımda yukarıda arama bildirimi gözükmüştü. Süleyman sesli arıyordu. Heyecanlanmıştım. Hemen aramayı açarak telefonumu kulağıma götürdüm.

"Selam aleyküm, güzelliğim." dediğinde gülümsedim.

"Aleyküm selam, Süleyman."

"Süleyman seni yaradana kurban olsun. Sesini nasıl özlemişim."

"Daha yeni ayrıldık oysa ki.." diyerek ayağa kalkmıştım. Odam biraz dağılmıştı. Konuşarak toplayabilirdim. Hem de artık istediğimiz kadar rahatça konuşabilirdik. Sonuçta bir birimize mahremdik.

"Ben seni hep özlüyorum, yanımda olmadığın her saniye seni özleyeceğim. Nefesini her an hissetmeye ihtiyacım var." dediğinde kıkırdadım.

"Çok güzel seviyorsun. Bazen sevgine yakışmadığımı düşünüyorum."

"Sen ve bir şeye yakışmamak? Özellikle sana ait olan bir sevgi duygusuna yakışmamak? Güldürme beni, güzelliğim. Sen benim sevgimden bile kat kat güzelsin." dediğinde gülmüştüm. Çocuk gibi hissediyordum. Belki de Süleyman asla baba olamayacaktı ama ben onun kız çocuğu gibi hissediyordum.

"Senin yanında kız çocuğu gibi hissediyorum." dediğimde Süleyman'ın gülüşünü duymuştum.

"Benim güzel kızımsın. Miniciksin yanımda." dediğinde kıkırdadım.

"Bence sen çok uzunsun."

"Ne uzunu? Benim boyum sadece 1.87, uzun bile değil."

"Benim boyum 1.60, Süleyman."

"Süleyman seni yaradana kurban olsun. Miniksin diyorum işte. Miniciksin. Minik sevgilim." dediğinde garip olmuştum. Bana ilk kez sevgilim demişti.

"Sevgilin mi?" diye sordum.

"Sevgilim." diyerek son harfi uzattı.

"Utandırıyorsun." dedim yatağa girerken. Süleyman ile konuşarak odayı toplamak hiç iyi fikir değildi çünkü aklımı başımdan alıyordu. İşime odaklanamıyordum bile.

"Evinize geliyorum, seni özledim." dediğinde gözlerim şaşkınlıkla aralandı.

"Ne? Süleyman, daha yeni gittiniz. Utandırma beni daha fazla." dediğimde kapının açılma sesi duyulmuştu bile.

"Süleyman seni yaradana kurban olsun güzelim ama seni görmem lazım. Zaten yarın işe gideceğim. Kaç saat seni görmeden, sesini duymadan geçireceğim. Şimdi göreyim seni. Hem baban az önce evden çıktı, annen var sadece evde. Annen de beni anlayacaktır." dediğinde susmuştum. Onunla saatlerce konuşamayacaktım ve bu üzücü bir haberdi ama çalıştığı için normaldi. Şimdiden alışmam gerekiyordu.

"Tamam, gel. Bir şey demiyorum." diyerek yataktan kalktım. Başıma yazma taktığımda üzerimdeki kıyafetlere göz gezdirdim. Eşofman takımı vardı. Bence çok kötü değildi. Zaten artık eşimdi. Onun yanında yazma takmama bile ihtiyaç yoktu ama saçımı şimdi görsün istemiyordum.

"Geldim bile." diyerek kapıyı çaldığında evin içerisinden kapı çalınma sesi duymuştu. Annem hemen kapıya koşmuştu. Odamdan çıkıp bende koridora ilerlediğimde Süleyman ile gülümseyerek konuşan annemi görmüştüm.

"Ay bak kızımda geldi. Siz konuşun ben keke bakacağım. İnşaAllah yanmamıştır." dedi ve koşarak mutfağa gitti annem. Annemi gülümseyerek izledikten sonra Süleyman'a dönmüştüm.

"Gel, salona geçelim." dediğimde başıyla onaylamıştı. Salona geçtikten sonra benim ardımdan salona gelmiş ve hemen kollarını belime dolamıştı. Ayaklarım biraz havalandığında gülümsemiştim.

"Çok özledim. Bir saat bile olmadı ama ben deliler gibi özledim. Sen bana ne yapıyorsun, Betül? Bu ne böyle? Şimdiye kadar senin sayende hiç bilmediğim duyguları tattım ama bu hepsinden farklı. Bu dayanılmaz. Seni görmeden dayanamıyorum, nefes alamıyorum, olmuyor." dediğinde kıkırdadım. Yanaklarına öpücük kondurdum. Ellerimi yanaklarına yaslayarak sakallarını okşadım. Kirli sakal bırakıyordu.

"Hepsi sevgiden, sevgilim. Hepsi çok fazla sevgiden." dediğimde Süleyman gülümsedi. Öyle içten gülümsedi ki, onu uzun süredir böyle gülümserken görmediğimi farkettim.

"Sevgilin ha? Sevgilin seni yaradana kurban olsun mu demeliyim artık? Bana hep sevgilim demelisin, güzel sevgilim." dediğinde güldüm.

"O Süleyman'a özel kalsın ama bencede sana hep sevgilim demeliyim. Eğer her sevgilim dediğimde böyle güleceksen her saniye derim." dediğimde Süleyman tekrar yanaklarıma öpücük bıraktı.

"Sevgilim, güzel sevgilim, güzelliğim." diyerek yanaklarımı öpmeye devam ettiğinde gülmeden edememiştim.

"Seni çok seviyorum, çok fazla seviyorum. Her şeye rağmen, beklememe rağmen, onca zaman ayrı kalmamıza rağmen, çok seviyorum. Çok fazla seviyorum." dediğimde Süleyman başını salladı.

"Bende seni, güzel sevgilim. Bende seni çok fazla seviyorum."

🥀

O kadar tatlı ve romantik bölüm oldu ki.. kısa oldu ama aklıma kısa olarak ne yazabilirim diye böyle bir sahne geldi. Her zamanki özlem dolu Süleyman işte. :')

Süleyman karakterini yazarken daha farklı hissediyorum. Sevgiden dolup taşmış hâlde, sanki gerçekten o duyguları yaşıyormuş gibiyim. Onu yazmak çok iyi hissettiriyor. 💞

Bölüm kısa olduğu için konuşacak pek bir şey yok. O yüzden sorulara geçelim. 💓

Bölüm nasıldı?

En sevdiğiniz cümle hangisi oldu?

Çiftimiz için görmek istediğiniz sahneler var mı? Varsa buraya yazabilirsiniz.

Süleyman ve Betül hakkında ne düşünüyorsunuz?

Ceylin ve Kuzey hakkında ne düşünüyorsunuz?

Sorularıma cevap vermeyi unutmayın, lütfen. Düşünceleriniz her zaman benim için çok önemli. Yorumlarınızı ve oylarınızı hikayemden eksik etmeyin. Hikayemin sizin desteğinize ihtiyacı var, unutmayın. Tüm destekleriniz için şimdiden teşekkür ediyorum. Sizleri çok ama çok fazla seviyorum, kendinize çok iyi bakın. Gelecek bölümde görüşmek üzere! 🩹🤍

Allah'a emanetsiniz! 💙