Play PRETEND [Marupok Series #2] On-Going

Chapter 31

Celery & Celestina are back mga akla!

It's been 119,500 mns, 1,992hrs and 83days since the last time I updated. Now I'm back!!

⚠ ️Typos & Grammatical errors ahead! ⚠

°°°°°°°°°°°°

After checking myself in the mirror a hundred times, I finally decided to stamp off my feet outside of my room.

Sa gitna ng paglalakad ko palabas ay bigla akong napatigil sa tapat mismo ng pintuan. Ang kamay kong nakahawak sa seradura ng pinto ay biglang napabitaw ng makaramdam ako ng kaba mula sa aking dibdib.

I suddenly closed my eyes, hold my chest with my right hand and gently massage it to calm myself. But It didn't help at all, my heart still pumping erratically like I was running for hours.

I can't go out in this mansion hangga't hindi ako kumakalma. Yan ang bulong ko sa aking isipan.

Humakbang ako paurong, umikot at naglakad patungo sa pantry para uminom ng tubig.

Dalawang baso ng tubig ang nilagok ko ngunit hindi nito mapawi ang panunuyo sa aking lalamunan. Kabado parin at namamawis ang aking mga palad sa patuloy na pagkabog ng aking puso sa hindi mawari o matukoy na dahilan.

"What's with you, Celestina?"I  iritatedly mumbled to myself.

I've been through a lot of precarious situations before, but I was able to pull things out confidently. Pero ngayon, just a simple thought of seeing her after a very long time makes my whole body tremble.

After a few days of apprehension, I finally decided to go to her house and talk to her. Pero ang totoo niyan ay kabado ako't may pag aalinlangan kung paano ko siya kakausapin. Papansinin niya kaya ako kung sakali man?

Ugh! Bahala na. Kung hindi niya ako papansinin edi pilitin.

Mga ilang minuto ang itinagal ko sa posisyong 'yun at ng makabawi at maikalma ang aking sarili ay basta ko na lang hinampas ng may kalakasan ang lamesa na siyang nagsanhi ng ingay sa buong mansyon.

Napapailing akong naglakad at nagtungo sa guest room, sa bandang gilid nito sa kaliwang bahagi ay naroon ang malaking salamin at doon ako dumeretso.

Mula sa repleksyon ko ay marahan kong hinagod ang tingin sa kabuuan ko.

When it comes to my physical appearance, it didn't change a bit as I got older; I'm still the gorgeous Celestina as before. There is no evidence of wrinkles despite facing different obstacles and sorrow for too long. I can't even muster a little bit of courage to share my misery with my friends; I just can't, even if I wanted to.

I signed deeply as I felt the lump forms on my throat before turning my gaze at my reflection in the mirror.

I'm wearing a not-so-casual dress with a high slit that shows a maximum amount of my legs. It's a Strapless too at sakto lang ang pagkakalapat ng tela sa aking dibdib, It's kind of giving off a provocative aura that will certainly catch everyone's attention. Ayaw ko naman mag mukhang losyang sa harap niya kaya tudo ang pag-aayos ko sa aking sarili.

Ngayon lang ulit ako nagsuot ng ganitong uri ng damit makalipas ang tatlong taon. She really loves it when I wear this kind of outfit every time we go out on a date..before..

That was 3 years ago.. sobrang tagal na. I know it's not the same anymore. I know everything changed. Baka nga iba na ang tipo nito ngayon, who knows dahil antagal na rin nitong nawala. Kung saan sulok ng mundo man siya nagtago ay siguradong may mga bagay siyang na adopt doon.