Stay With Me

02

02 - I.D

Hinatid kami ni Zaniah sa kaniya kaniya naming bahay pagkatapos mag enjoy, magtawanan sa park at bumili ng kung ano anong tinda roon.

Walang ka tao-tao sa bahay kaya dumaretso na lamang ako sa kwarto.

Wala sila Mommy at Daddy dahil busy sila sa hospital halos hindi ko na nga sila makasama dahil doon.

Inayos ko ang mga gamit ko at kumuha ng damit bago dumeretso sa banyo. Pagkatapos ko mag shower ay nagtungo na ako sa harap ng salamin pinagmasdan ko ang sarili bago gawin ang night routine.

Hihiga na sana ako ng biglang tumawag si Zaniah.

"Hi Xia! How are you? I just got home babe." Mahinahong saad niya.

"I'm okay babe!" Masiglang sagot ko. Ayokong nag-aalala ng sobra si Ziana dahil ako nalang ang lagi niyang iniintindi. Naiintindihan ko naman na nag-aalala lang siya sa akin ngunit may sari-sarili parin kaming buhay.

"Are you going to sleep?" Muli niyang tanong.

"Yup, how about you?"

"I'm gonna go to shower before going to bed." Narinig kong ibinaba niya saglit ang telepono siguro ay nilakasan niya na lamang.

"Hey Zani! You can go to shower, I'm fine." I assure her.

"Are you sure?" Kinuha niya muli ang cellphone dahil sa narinig.

"Yes babe!" Ngumiti ako kahit alam kong hindi naman niya iyon makikita.

"Okay, promise me." Hindi niya talaga ako titigilan.

"I promise." Pinigilan ko ang aking nanginginig na boses.

"Okay, I'll drop it na, Good night I love you!"

"I love you too!" Nang marinig kong namatay na ang tawag ay hindi ko na napigilan ang mga luhang kanina pa gustong kumawala.

Hindi ko kayang umiyak sa harap nila pero hindi ko rin kayang nakikita silang nag-aalala sa akin. Feeling ko ako ang pinaka kailangan nilang protektahan sa lahat ng bagay.

Sometimes It's hard for me to communicate my feelings. I don't always understand why I feel the way I do. I can't cry in front of them because I don't want them to feel sorry for me. I always cry it all when I'm alone. I don't get why people think I'm okay when I'm not. Am I really a good pretender? I always laugh when I'm with them but that's not what I really feel. Funny right.

I always cry before going to bed.

There's only one person na dahilan ng lahat ng ito.

Palakas ng palakas ang hagulgul ko sobrang lungkot ng nararamdaman ko but they don't know it.

Nakatulog na ako kakaiyak at nagising na lamang ako ng may tumawag sa cellphone ko.

Tamad kong inabot iyon at tinignan kung sino ang tumatawag.

ZANI CALLING...

Sinagot ko iyon.

"Hi Xia! Good morning!" Masiglang bungad niya.

"Hi Zani! Good morning!" Balik ko sa kaniya.

"Is it really good?" Ayan na naman siya.

"Yes, it is honey!" Naging masigla ang tono ko upang hindi niya mapansin.

Sabado ngayon at wala kaming pasok. Bumangon na ako at nilakasan ang cellphone para malapag ko ito.

"May gagawin ka?" Tanong ni Zaniah.

"Yes, I'm going to the gym. How about you?"

"May family gathering kami mamaya, for sure It's going to be boring." Napabuntong hininga na lamang siya.