3 Günde 13K okunmaya ulaşacağımızı hiç düşünmemiştim, teşekkürler 🩷
Bu bölüm ile kitap resmen başlıyor diyebilirim. Artık bölümler bu uzunlukta olacak.
Bölümü okurken yorum yaparsanız sevinirim.
İyi okumalar 🩷
•
•
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
5.BÖLÜM
Genel olarak utangaç bir insan değildim. Belki de kimseye ihtiyacım olmadan kendimi büyümeye ikna ettiğim içindi bilemiyordum ama şuan tüm hayatım boyunca hissetmediğim kadar kendimi utangaç hissediyordum ve geriliyordum..
Emir ile farklı bölümler okuyorduk ancak üniversitenin ilk yılında ortak bir dersimizde tanışmıştık ve o zamandan beri de çok yakın arkadaştık. Ders saatlerimizin birbirine uymadığı günler oluyordu ve bugünde o günlerden biriydi. Bugün iki tane önemli dersi vardı ancak ikinci dersinin sunum dosyasını evinde unutacak kadar da aklı bir karış havadaydı. İlk dersi de kaçırmaması gerektiğinden beni aramıştı ve evine uğrayarak dosyayı almamı söylemişti. Evde kimse olmadığını söylese de gergindim. Aslan Bey evde olabilirdi.
Kapının yan tarafındaki ayakkabılığın içine yedek anahtar olduğunu söylediği için birkaç dakikadır anahtarı arıyordum ama bulmam çok uzun sürmemişti. Kapıyı açmak için doğru anahtarı bulmak da birkaç dakikamı alsa da bunun suçlusu ben değildim çünkü anahtarlıkta birden fazla anahtar vardı. Kapıyı açtığım zaman beni karşılayan sessizlik ile rahatlamıştım demek ki Aslan Bey evde değildi hoş Emir de zaten evde kimse olmadığını söylemişti ancak kendi kendime kuruntu yapmaktan kendimi alıkoyamamıştım.
İçeri girdikten sonra kapıyı arkamdan kapattım ve omzuma yük olan çantamı kenara bırakarak geniş koridorda ilerlemeye başladım. Sağda kalan ilk kapıyı Emir'in odası olmasını umarak açsam da pek düşündüğüm gibi olmamıştı.
Karşımda sadece altındaki iç çamaşırı ile Aslan Bey duruyordu ve şaşkınlıktan açılan gözlerim ile yüzüne bakarken o da en az benim kadar şaşkındı. Hızla arkamı döndüğüm zaman birkaç hışırtı sesi duyabilmiştim. Yanaklarımın kızarmaya başladığını hissederken bir an önce buradan gitmek istiyordum. Panikle ''Çok özür dilerim. Evde kimse yok sanıyordum.'' dediğimde kekelediğim için kendimi daha kötü hissediyordum.
''Önünü dönebilirsin.'' dediği zaman zorlukla yutkunarak ona doğru döndüm ve kaçamak bakışlarımla yüzüne baktım. ''Çok özür dilerim tekrardan. Hem hiçbir şey görmedim zaten.'' dediğimde dudaklarının kenarı kıvrıldı. ''Sorun değil. Bir yanlış anlaşılma. Peki burada ne işin olduğunu sorabilir miyim?'' derken bakışları elimdeki anahtara takılmıştı.
