Ters ne hotelin "Tersi". ✔

Veshet.

Varrimi i Otos ishte i thjeshte dhe i shpejte. Hyme ne kopsht duke shkelur siper barit dhe Oueni u perkul per te hapur nje grope, ku do te dergjej trupi i pajete i hardhuces helmuese. Nuk foli kush gjate gjithe aktit, sepse siç dukej po kujtonim momentet e embla qe kishim pasur me Oton, momente qe s'do i kishim me. Gjyshi im fjaleurte, gjate periudhes se jetes se tij perpara se te ngecte ne shtepi nga familja e tij qe e braktisi qe te merrte nje Uber, kishte thene se kur nje person vdes, do te vdesin me kalimin e kohes edhe momentet qe kaluam me te.

-Babi, seç paska diçka te çuditshme ketu, -tha Oueni duke u perkulur. -Veshe. Jane veshe, babi.

-Veshe? Duhet te jene veshet e Timit. -Babi na pa te gjitheve.

-Nuk e ka Tim, pra. Une i qendroj times se quhet Xhek, -kundershtoi mami sikur te ishte kjo tema e bisedes. -Ose Xhejk.

Seç kishin nisur te fiksoheshin me kete temen e emrit. Une, ndryshe nga ata, kisha nje mendim se quhej Paul. Kishin nisur te pagezoheshin shume femije me emrin Paul keto kohe. Dhe zakonisht, Paul-et kishin tiparet e viktimes sone: floke te çelet dhe sy bojeqielli. Dhe shume te bardhe, si norvegjeze edhe pse ai mund te ishte i bardhe thjesht sepse kishte humbur gjak.

-Jane njesoj, -ia priti Estela.

-Jo, Xhejk shkruhet me j para k-se.

-Mami, shkruhen njesoj. -Estela e gozhdoi me nje veshtrim. Une e dija se perse e thoshte kete ajo: rrezik dy personazhet e saj qe nuk ekzistonin quheshin Xhek.

-Lerini Xheket e Xhejket, -shfryu Kluki. -Ç'do te bejme me veshet? Do i marrim me vete e do i koleksionojme? Ju nuk jeni ne rregull nga trute e kokes.

-Jo, une jam per vete, -babi u duk i acaruar. -Po perpiqem t'ju shpetoj te gjitheve qe te mos perfundoni mbrapa hekurave, por nese ju keni qejf te mbylleni ne qeli, shkoni mbylluni. As ndihmen nuk ta vleresoni!

-Babi, çfare te bejme me veshet? -vazhdoi Oueni. Te pakten, e kishte kaluar ate dhimbjen e vdekjes se Otos.

-Do i hedhim ne kosh. Ku shkojne tjeter mbetjet?

Po me vinte keq per Paulin, Timin, Tomin, Xhekun ose Xhejkun tani. Meritonte edhe ai nje vdekje te qete si Oto. Ç'vrases kishte qene ai qe e kishte vrare, i kishte varrosur veshet dhe trupin na e kishte rrasur neve ne banjo? Dukej qe s'kishte eksperience.

-Njerez! Njerez! -Zeri qe u degjua pa nesh gati na hodhi perpjete. -Njerez, ju lutem, nuk lejohet hyrja, nuk dini te lexoni?

-Pse, kishte tabele ketu? -Babi zuri te shikonte rrotull duke u perpjekur te merrte vemendjen e burrit qe po vinte me vrap drejt nesh. I ra Ouenit me berryl dhe peshperiti. -Merr veshet shpejt.

-Çfare?

-Veshet, -perseriti.

-Keket? Nuk ka me keke, e hengra dreken. -Siç duket, nga dhimbja Oueni nuk degjonte me as nga veshet. Simptoma te mjera.

-Ketij i ka ikur degjimi fare! Mjere ne! -Kluki tundi koken dhe shtyti Ouenin duke u perkulur dhe duke marre veshet dhe duke i rrasur ne xhep. Nuk i vura re shume mire se ç'pamje kishin, por ishin te mbuluara me balte.

-Zoteri, -Burri qe duhej te ishte kopshtari, ndaloi perballe tim ati. -Nuk lejohet te hyni ketu e te kepusni lule. Eshte edhe tabela aty perpara. Si eshte puna me ju: s'dini te lexoni?

-Ohu, shiko ku eshte tabela, shiko ku jemi ne. Po ti bej nja kater tabela, se ne nuk kemi pse i biem anes e anes. Ne erdhem drejt e nga bari.

-Nga erdhet ju?

-Nga bari, vella. Mu ne mes te barit, mu ne mes te luleve. Ecim ne natyre ne, jo ne asfalt se na ndoten kepucet. -Babi sapo ra ne kundershtim me veten, sepse kepucet beheshin pis ne balte e jo ne asfalt, por nuk ishte koha t'ia mesoje kete.