Χήρα Βοηθείας...

Κι όμως, κάτι θυμάται...

Μπαίνω στον χώρο με ελάχιστα λεπτά καθυστέρηση από τον αστυνόμο. Συζητήσαμε και κρίναμε ότι θα ήταν χρήσιμο να κάνει εκείνος τις ερωτήσεις και εγώ να παρατηρώ τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων.

Παρόλο που είναι νωρίς το πρωί, μόνο τρία τραπέζια είναι ελεύθερα. Στα υπόλοιπα, βλέπω παρέες των τριών ή τεσσάρων ατόμων που παίζουν χαρτιά ή τάβλι απολαμβάνοντας το καφεδάκι τους. Συνταξιούχοι... Για αυτούς είναι η ζωή! Θα ήθελα να μπορώ να κάτσω μαζί τους, να πιω κι εγώ ένα καφεδάκι που μου έχει λείψει τόσο πολύ... Η γαργαλιστική μυρωδιά του ελληνικού τρυπώνει σαδιστικά στα ρουθούνια μου. Κλείνω προς στιγμή τα μάτια μου απολαμβάνοντας την αίσθηση.

- Ρε, Μήτσο! Οικονομία στην ζάχαρη κάνεις;

Ένας αδύνατος, σχεδόν αραχνοΰφαντος γεράκος σπάει την φούσκα της καφέ ευδαιμονίας μου με μια αγριοφωνάρα που δεν θα το πίστευα ότι βγήκε από το ισχνό σώμα του αν δεν ήμουν μάρτυρας της σκηνής. Ο Μήτσος, προφανώς ο ιδιοκτήτης, που τόση ώρα είναι με γυρισμένη την πλάτη, στρέφει το πρόσωπό του στον γεράκο που μίλησε.

- Εσύ, Πετρή, δεν θες καφέ. Γαλακτομπούρεκο θες! Όση ζάχαρη σου βάζω κάθε φορά, τόση σου έβαλα και σήμερα..., λέει με αυστηρό ύφος που μετριάζει ένα μειδίαμα που αχνοσχηματίζεται στην άκρη των χειλιών του.

Ο παραπονιάρης γεράκος με το ίχνος σάρκας να σκεπάζει τα κόκαλά του κουνάει κοροϊδευτικά το κεφάλι μουρμουρίζοντας για την κόρη του που προφανώς ορμήνεψε τον καφετζή να βάζει λιγότερη ζάχαρη γιατί ο αναθεματισμένος ο γιατρός έτσι διέταξε.

- Και τι ξέρει δαύτος από καλοπέραση...; Αυτός είναι τόσο ξινός που δεν νομίζω να έχει βάλει ποτέ στο στόμα του λίγη ζαχαρίτσα να δει την γλύκα..., μονολογεί σιγανά, αποδεχόμενος ωστόσο με ικανοποίηση την περιποίηση που κρύβεται πίσω από την έγνοια της κόρης του.

Την ίδια στιγμή, ο Μήτσος αντιλαμβάνεται την παρουσία του αστυνόμου. Τον κοιτάει εξεταστικά, αφού δεν είναι γνωστός πελάτης. Ούτε καν πληροί τις προϋποθέσεις. Τι ζητάει ένας νέος άντρας στο καφενείο του τέτοια ώρα...;

- Καλημέρα σας, λέει ο Μάνος και συστήνεται.

Η ταυτότητά του τραβάει το ενδιαφέρον όλων μέσα στην αίθουσα. Ξαφνικά, τα ζάρια μοιάζουν να σταματούν στον αέρα, τα χαρτιά να στέκονται στην τσόχα, οι ανάσες να κρατιούνται μέσα στο στήθος των πελατών και του ιδιοκτήτη. Μέχρι και ο Πετρής σηκώνει το κεφάλι του από τον καφέ – γαλακτομπούρεκο και ρίχνει το απορημένο βλέμμα του στον αστυνόμο.