Χήρα Βοηθείας...

Ο σεφ τα έκανε σαλάτα...

Όσο είμαι μόνη μου και περιμένω την επιστροφή του Μάνου, κοιτάζω τον χώρο γύρω μου. Το γραφείο είναι μικρό, ενώ δεν έχει καν παράθυρο. Ανέκαθεν μου άρεσαν τα μεγάλα παράθυρα, που επιτρέπουν στο φως να περάσει στο δωμάτιο και να παίξει με τα αντικείμενα. Γενικώς, λατρεύω το παιχνίδισμα του φωτός με τις σκιές. Κάνει οποιοδήποτε χώρο να μοιάζει με περίτεχνο ζωγραφικό πίνακα...

Η σκέψη της τέχνης προκαλεί ένα πόνο στο στήθος μου. Πόσο μου λείπει η αίσθηση του πινέλου, η χαρά του πειραματισμού με τα χρώματα, η απόλαυση της αποτύπωσης στον καμβά του σχεδίου που μέχρι πριν λίγο βρισκόταν μονάχα μέσα στο κεφάλι μου. Αυτές οι εποχές, όμως, έχουν φύγει πλέον.

Ξεριζώνω το μυαλό μου από την νοητική κατάδυση στο παρελθόν και επικεντρώνω την προσοχή μου εκ νέου στο γραφείο του αστυνόμου. Μίζερο. Αυτή η λέξη του ταιριάζει. Πόσο λυπηρό... Ο Μάνος είναι ένα πολύ κοφτερό αστυνομικό μυαλό. Δεν είναι απλώς η καθημερινή μας συνεργασία που με έχει κάνει να το καταλάβω αυτό. Άλλωστε, δουλεύουμε μαζί τρεις τέσσερις μέρες, διάστημα όχι ικανό να με οδηγήσει από μόνο του σε ασφαλή συμπεράσματα. Η παρακολούθησή του, ωστόσο, για πολύ καιρό μού έχει δείξει ότι είναι εξαιρετικά καλός στην δουλειά του. Κι όμως, στην Υπηρεσία τον έχουν λίγο στην άκρη. Πολλές συνάδερφοι τον γλυκοκοιτάζουν - είναι κούκλος ο άτιμος, αυτό του το δίνω... - , αλλά η έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων του είναι τόσο έντονη που δεν μπορεί να διαχειριστεί διπλωματικά τους ανωτέρους του, με αποτέλεσμα να κάνει όλη την δουλειά σε πολύ σοβαρές υποθέσεις και να δρέπουν άλλοι τις δάφνες των κόπων του.

Σαν να θέλει να τονίσει την σειρά των σκέψεών μου, ανοίγει την πόρτα χωρίς καν να χτυπήσει και χώνει μέσα την κεφάλα του ο Πρεκαστής. Ο «από μυαλό, κορμάρα» που λέγαμε... Κολλάω ασυναίσθητα το σώμα μου κοντά στην βιβλιοθηκούλα που βρίσκεται πίσω σχεδόν από την πόρτα. Ρίχνει ένα βλέμμα στην καρέκλα πίσω από το γραφείο και, αφού βεβαιώνεται ότι ο Μάνος λείπει, φεύγει. Τι βλάκας! Καταλάβατε...; Αυτό το τυπάκι είναι κολλητός του διοικητή, ενώ ο αστυνόμος είναι κολλημένος στο μικρό γραφειάκι, με την μικρή βιβλιοθήκη και χωρίς ένα παράθυρο...

Νιώθω μια ισχυρή διάθεση να ακολουθήσω τον «από μυαλό, κορμάρα» και να του βάλω τρικλοποδιά καθώς θα περνάει κορδωτός καμαρωτός μπροστά από την γραμματέα του διοικητή. Δήθεν κατά λάθος... Δεν πιάνουν αυτά, όμως, στο μεγάλο αφεντικό! Έτσι όπως τα έχω κάνει, είμαι σε διαθεσιμότητα. Δεν με παίρνει να διακινδυνεύσω την ήδη επισφαλή θέση μου. Πόσες συμφωνίες θα πρέπει να κάνω μετά για να φτάσω στον στόχο μου; Και είμαι τόσο κοντά...