Χήρα Βοηθείας...

Στα εργαστήρια, επιτέλους...

Ποτέ δεν συνηθίζεται η ατμόσφαιρα στα εργαστήρια της Σήμανσης. Είναι σαν να ανοίγεις μια πόρτα που οδηγεί σε έναν άλλο τελείως κόσμο. Ακόμα και σκληροτράχηλοι αστυνομικοί, με πολλά χρόνια στην πλάτη τους, αποφεύγουν την επίσκεψη σε τούτα τα μέρη. Δεν είναι μόνο το νεκροτομείο που προκαλεί τέτοια συναισθήματα. Είναι η γνώση ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με την πιο άσχημη πλευρά των υποθέσεων που απασχολούν τους αστυνομικούς.

Στις πολυδιαφημισμένες κινηματογραφικές ταινίες, όλα είναι αποστειρωμένα, λειτουργούν στην εντέλεια και ο θεατής νομίζει ότι θα έπρεπε οι πρωταγωνιστές να βγάζουν τα παπούτσια τους πριν μπουν μέσα για να μην λερώσουν. Στην αδυσώπητη πραγματικότητα, τα πλακάκια στους διαδρόμους έχουν τάσεις φυγής, τα πατώματα μοιάζουν προϊστορικά, ενώ οι εργαζόμενοι κυκλοφορούν σαν να κουβαλάνε στους ώμους τον κόσμο ολάκερο.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, εγώ κι ο Μάνος μοιάζουμε σαν τις μύγες μες στο γάλα. Ο αστυνόμος προχωράει σαν να περπατάει στον διάδρομο του σπιτιού του, όχι από αδιαφορία για τον χώρο ή την σημασία του, αλλά από την προσήλωσή του στο καθήκον του. Εγώ... Καλά, εγώ είμαι σαν παιδάκι που του έταξαν γλειφιτζούρι και μόλις του αγόρασαν ολόκληρο περίπτερο. Νιώθω το αίμα να κυλάει στις φλέβες μου. Είμαι πλέον τόσο κοντά...

- Είσαι τρελός, έτσι;

Είναι η δεύτερη φορά που ο υπεύθυνος εργαστηρίου κάνει την ίδια ερώτηση. Αν δεν ήμουν ενθουσιασμένη που βρίσκομαι εκεί που στόχευα από την πρώτη στιγμή, ειλικρινά θα τον χαστούκιζα.

Ζαχαρίας Παρνασάκης, απροσδιορίστου ηλικίας, υπεύθυνος εργαστηρίου της Σήμανσης από τότε που αυτό δημιουργήθηκε. Η φιγούρα του έχει καταντήσει αστικός μύθος στους κύκλους της Αστυνομίας. Παντρεμένος τρεις φορές, χωρισμένος ακριβώς τόσες. Γιατί ένας μισογύνης έχει κάνει χόμπι να παντρεύεται και να χωρίζει, κανείς δεν έχει καταλάβει. Είναι πολύ καλός στην δουλειά του, όμως, κι αυτό είναι η αιτία που του έχουν χαριστεί σε πολλές περιπτώσεις εργασιακού μονοχνωτισμού και μισογυνισμού. Άδικο; Ναι! Αυτή την στιγμή, όμως, χρειάζομαι απαραιτήτως την συνεργασία του. Γι' αυτό και πρότεινα να μην παραβρεθώ στην συζήτηση. Να κάτσω στο περιθώριο και να αφήσω τον αστυνόμο να κάνει παιχνίδι.

- Ζαχαρία, ξέρω πόσο πιεσμένος είσαι, αλίμονο..., τον καλοπιάνει ο Μάνος. Όσο πιο γρήγορα τελειώσει, όμως, αυτή η υπόθεση, τόσο πιο σύντομα θα ξεφορτωθώ την τύπισσα που μου φόρτωσαν, προσθέτει χαμηλόφωνα, σε δήθεν εμπιστευτικό τόνο.

Όταν θέλει, αποκτά δεξιότητες στην συναναστροφή με τύπους σαν τον Παρνασάκη. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αν αντιδρούσε όπως έκανε με τον Καρούζο, την είχαμε βαμμένη!

- Έχω και εισιτήρια για το ντέρμπι...

Στέκεται ψύχραιμος, σουτάρει και... γκοοολ! Κ α ι πάει να τον παρακαλέσει, κ α ι το κάνει μονάχος του ως άντρας προς άντρα, κ α ι παραπονιέται για την «τύπισσα που του φόρτωσαν», κ α ι, τέλος, το τυράκι... Εισιτήρια για τον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Ο Ζαχαρίας πέφτει σαν ώριμο φρούτο που βαρέθηκε να κάνει ταρζανιές πάνω στο δέντρο.

- Άντε, να σου κάνω την χάρη και να βάλω την δική σου υπόθεση σε προτεραιότητα. Ανεπίσημα, ε; Μην με κάψεις! λέει ο απροσδιορίστου ηλικίας υπεύθυνος εργαστηρίου χωρίς να το πιστεύει.

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να καλέσουν γερανό για να τον ξεκολλήσουν από την Σήμανση. Κανείς δεν τον κουνάει από εδώ.

Και το ξέρει.

Και σε άλλη περίπτωση θα το καταδιασκέδαζε να σιγοψήσει τον Μάνο.

Αλλά όχι σε αυτή την περίπτωση.

Όχι τώρα που πρέπει να βοηθήσει έναν άντρα να ξεφύγει από το αδύναμο φύλο.

Όχι ότι με νοιάζει, όμως!

Γιατί όσο μιλάνε οι άντρες της παρέας, η γυναίκα έχει κάνει αυτό που ήρθε να κάνει...