Χήρα Βοηθείας...

Νικήτα, πες αλεύρι...

Μπαίνω στο γραφείο μερικά λεπτά αφού έχει κάτσει στην καρέκλα του ο αστυνόμος. Κάθομαι κι εγώ χωρίς χρονοτριβή απέναντί του. Προσπαθώ να απαλύνω την προηγούμενη απογοήτευσή μου με την καθησυχαστική σκέψη ότι δεν θα πάει χαμένη η μέρα τελικά. Παρόλο που δεν τον έσπρωξα εγώ προς αυτή την κατεύθυνση, πράγμα αξιοσημείωτο αφού η υπομονή δεν είναι χαρακτηριστικό μου γνώρισμα, ο Μάνος δεν θα αφήσει να περάσει έτσι η αναφορά της κυράς του Πλάτανου σχετικά με τον τύπο που την γυρόφερνε τότε.

- Πρέπει να φέρουμε άλλο ένα γραφείο εδώ μέσα, διακόπτει τις σκέψεις μου ο αστυνόμος. Δεν μπορείς να κάθεσαι εδώ σαν επισκέπτρια. Αφού πλέον δουλεύουμε μαζί, πρέπει να έχεις κι εσύ την θέση σου.

Τον προλαβαίνω πριν σηκώσει το τηλέφωνο για να μιλήσει με την γραμματεία.

- Αυτή η συνεργασία είναι προσωρινή, αστυνόμε. Ας μην χάνουμε χρόνο με τέτοιες λεπτομέρειες. Ξέρεις πώς πάνε τα πράγματα! Μέχρι να κάνεις το αίτημα, μέχρι να φτάσει στα σωστά αυτιά και μέχρι να έρθει το γραφείο..., θα έχει σηκωθεί η καημένη η καμένη και θα έχει λύσει μονάχη της το μυστήριο!

Ο Μάνος μειδιά στο άκουσμα της φράσης που είπε το ζευγάρι στο καφενείο. «Η καημένη η καμένη»... Τι να κάνω; Προς υπεράσπισή μου, λατρεύω το μαύρο χιούμορ. Μια σχετικά καινούρια συνήθειά μου... Δεν μπορούσα, όμως, να τον αφήσω να ζητήσει να φέρουν κι άλλο γραφείο. Άλλωστε, εγώ καθόμουν ήδη σε αναμμένα κάρβουνα. Η τελευταία σκέψη με κάνει να γελάσω. Πράγματι, λατρεύω το μαύρο χιούμορ!

- Για να ψάξουμε λίγο αυτόν τον Σαρρή. Τι γνωρίζουμε από τα λόγια της κυρίας Σπυροπούλου; παίρνει το καθαρά επαγγελματικό του ύφος ο αστυνόμος.

Για τις επόμενες δυο ώρες, κάνουμε φύλλο φτερό την ζωή του Νικήτα Σαρρή. Μοναχογιός του έγκριτου ακαδημαϊκού Λεωνίδα Σαρρή, ετών 39, άγαμος. Δεν έδωσε καν πανελλήνιες εξετάσεις. Γράφτηκε σε μία ιδιωτική Σχολή μαγειρικής, κάνοντας την επανάστασή του απέναντι στο αποστειρωμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο τον μεγάλωσε ο πατέρας του. Η μητέρα του είχε πεθάνει στην γέννα, αφήνοντας τον Νικήτα στην αποκλειστική φροντίδα του άντρα της. Ο Λεωνίδας Σαρρής προσπάθησε να δώσει τα πάντα στον γιο του. Έτσι, ο μικρός φοίτησε στα καλύτερα σχολεία, είχε τις καλύτερες νταντάδες, τα πιο όμορφα ρούχα, τα πιο φανταχτερά παιχνίδια. Όλα αυτά, όμως, τα έβλεπε με απάθεια, τα ένιωθε δεδομένα. Μπήκε στην εφηβεία και δεν άργησε να μπλέξει με τις λάθος παρέες. Φυσικό. Με τα χρήματα που συνόδευαν το όνομά του, αφού η οικογένεια Σαρρή είχε μακρά παράδοση στον χώρο των εικαστικών εκθέσεων, ο έφηβος επαναστάτης ήταν τυράκι που λιμπιζόταν κάθε παράσιτο. Γρήγορα, μπήκαν στην ζωή του και τα ναρκωτικά. Οι καβγάδες έγιναν καθημερινό φαινόμενο στο σπίτι. Ο Λεωνίδας προσπάθησε να του μαζέψει τα λουριά, αλλά μάταιος κόπος. Έτσι, ο έφηβος ενηλικιώθηκε και γράφτηκε, σε πείσμα του πατέρα του, στην Σχολή μαγειρικής, χτυπώντας τόσα τατουάζ που πλέον με δυσκολία διακρινόταν το σώμα του κάτω από το μελάνι. Ο πατέρας του πέθανε από εγκεφαλικό όταν ο επίδοξος σεφ ήταν είκοσι ετών. Ευτυχώς που ο μακαρίτης είχε αφήσει την διαχείριση της περιουσίας του σε επιτροπή, γιατί αλλιώς ο μοναχογιός και αποκλειστικός κληρονόμος του θα είχε ξεκοκαλίσει όλα τα χρήματα σε χρόνο ρεκόρ. Χάρη στην προνοητικότητα του Λεωνίδα Σαρρή, ο Νικήτας ζούσε – και ζει, δηλαδή – σαν βασιλιάς. Από την επιθυμία του να γίνει μεγάλος σεφ τού έμειναν μονάχα τα τατουάζ.

- Να είναι καλά οι δημοσιογραφίσκοι της κακιάς ώρας που ασχολούνται με περιπτώσεις σαν τον τύπο εδώ, λέει ο Μάνος αφού έχουμε φτιάξει ένα πλαίσιο σχετικά με τον υιό Σαρρή. Αλλιώς, δεν θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε τόσες λεπτομέρειες... Όπου υπάρχει χρήμα, όμως, υπάρχει και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον.

Κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου.

- Πιστεύεις, αστυνόμε, ότι όλα όσα διαβάσαμε κολλάνε με την εικόνα που μας παρουσίασε η Σπυροπούλου; Πριν καμιά εικοσαριά χρόνια πέθανε ο πατέρας του, ενώ ο Νικήτας ήταν ακόμα μπλεγμένος με την πρέζα. Ήταν, όμως, καλομαθημένος. Θα πήγαινε ο ίδιος να πετάξει τα σκουπίδια; Δύσκολο! Από τις πληροφορίες που μαζέψαμε, αδυνατώ να τον φανταστώ να μαζεύει το ίδιο του το πιάτο όταν τελείωνε το φαγητό του...

- Πού το ξέρεις; ρωτάει απορημένος ο Μάνος. Ότι ήταν ακόμα στα δίχτυα των ναρκωτικών, εννοώ. Πού το ξέρεις;

- Δεν ξεφεύγεις εύκολα από αυτά, αστυνόμε! Αφού ο μπαμπάκας ζούσε ακόμα, ο γιαλατζή επαναστάτης θα ήθελε να τον εκνευρίζει με κάθε πιθανό τρόπο. Δεν το ξέρω, λοιπόν. Εικάζω..., ξεφουρνίζω το ψέμα με χαρακτηριστική ευκολία.

Ο Μάνος το σκέφτεται για λίγο και κατανεύει σε ένδειξη συμφωνίας με τις σκέψεις μου. Αποφασίζει να πάμε αύριο να τον επισκεφτούμε. Δεν ξέρει τι μπορεί να βγει από μια τέτοια επίσκεψη. 

Εγώ, από την άλλη, σκέφτομαι ότι θα έχει πολλή πλάκα...

Γιατί εγώ ξέρω ότι το νήμα έχει αρχίσει να ξετυλίγεται.

Γιατί εγώ δεν έχω καμία όρεξη να δω τα μούτρα του τύπου, αλλά πρέπει...