Χήρα Βοηθείας...

Όταν οι εξηγήσεις αίρουν τις παρεξηγήσεις...

- Πώς...; Γιατί τώρα; Γιατί μετά από τόσα χρόνια; Πώς είσαι νεότερη από την στιγμή που...; ο Μάνος αρχίζει ένα γύρο ερωτήσεων που διακόπτεται ξαφνικά όταν πάει να ξεστομίσει το πιο άσχημο κομμάτι της πραγματικότητας.

- ... πέθανα; αναλαμβάνω να αποτελειώσω εγώ την ερώτηση που ξεκίνησε. Έχεις ακούσει ποτέ την φράση ότι η ζωή έχει πολλή πλάκα; Σε πληροφορώ ότι ισχύει το ίδιο και για τον θάνατο. Όταν είδα την σάρκα μου να καίγεται, κάτι έσπασε μέσα μου. Ήξερα ότι δεν με συμπαθούσε η ωραία κοιμωμένη με τα τατουάζ, αλλά η πράξη του έδειχνε ατόφιο μίσος. Δεν είχα αισθανθεί ποτέ να έχουν τόσο έντονα αρνητικά συναισθήματα εναντίον μου. Το σοκ ήταν τεράστιο. Όταν ήρθε, λοιπόν, ο άγγελός μου να με οδηγήσει στην αίθουσα αναμονής για την Τελική Κρίση, αρνήθηκα να τον ακολουθήσω. Έκανα σαν μωρό παιδί. Παρακολούθησα τον σεφ της συμφοράς να πετάει τον μπόγο που είχε καταντήσει το σώμα μου στα σκουπίδια και μετά να συνεχίζει να κάνει την ζωούλα του σαν να μην έχει συμβεί τίποτα!

Ο Μάνος με κοιτάζει σαν να με βλέπει πρώτη φορά. Είναι προφανές ότι βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση σοκ, αφού, αντί να το βάλει στα πόδια αλαλάζοντας όπως θα έκανε κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του όταν βλέπει ένα φάντασμα, αυτός κάθεται και προσπαθεί να βγάλει μια άκρη με όσα του εξιστορώ.

- Δεν ήξερα ότι υπάρχει επιλογή, σχολιάζει ξερά. Ανέκαθεν πίστευα πως όταν πεθαίνουμε, πηγαίνουμε είτε στον Παράδεισο είτε στην Κόλαση.

- Αμ δεν υπάρχει επιλογή! τον επιβεβαιώνω. Γι' αυτό και, μόλις άρχισα να κάνω σαν μωρό που του αρνήθηκαν γλειφιτζούρι, ο άγγελός μου μου ανακοίνωσε ότι θα πρέπει να παραμείνω χωρίς την γαλήνη που επιφέρει η Κρίση για κάποιο διάστημα. Στην αρχή, δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Σιγά σιγά, όμως, όλα ξεκαθάρισαν. Βρισκόμουν σε ένα ενδιάμεσο στάδιο. Είναι πολύ δύσκολο για μια ψυχή να περιφέρεται εδώ κι εκεί χωρίς να έχει κάποιο προορισμό.

- Θες να πεις ότι κυκλοφορούσες ανάμεσα στους..., ανάμεσα στους ζωντανούς; ρωτάει χωρίς να πιστεύει κι ο ίδιος ότι κάνει μια τέτοια ερώτηση.

- Όχι δα! απαντώ γελώντας. Αυτό θα ήταν διασκεδαστικό. Ξέρεις πόσοι θα αρνούνταν να ακολουθήσουν τον άγγελό τους; Κυκλοφοριακή συμφόρεση θα υπήρχε, κανονικό πνευματικό μποτιλιάρισμα! Κοίτα, δεν μπορώ να μαρτυρήσω πολλά... Δεν διακινδυνεύω να ξαναμπώ σε διαθεσιμότητα, καταλαβαίνεις! Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι η ψυχή μου κυκλοφορούσε σε ένα μαυρόασπρο θολό τοπίο, δίχως χρώματα, δίχως άλλη ψυχή γύρω να πω μια κουβέντα. Απέραντη μοναξιά... Έτσι πέρασαν τόσα χρόνια...