-Kül-

- 4 -

Cihan'ın gözleri Asuman ve Sarp'ın arasında gidip gelirken Asuman bir gerginlik çıkacağını düşündü.Sarp bu gerginliğe son vermek için Asuman'a doğru döndü.

-Ben içeri geçiyorum.

Asuman kafasını sallarken Cihan konuştu.

-Rahatsız olmayın,önemli bir şey demeyecektim.Size iyi eğlenceler.

Cihan arkasını dönüp hızlıca giderken Asuman kapıda kalakalmıştı.Cihan'ın suratındaki ifadeyi çözememişti,üstünde durması gereken bir şey miydi bilmiyordu.Tek bildiği hayatında kavga ve kargaşa istemiyordu.Bu ikili hayatında olduğu sürece huzursuz olacaktı,bunu hissedebiliyordu.

İçeri geçip masanın üstündeki çay bardağını aldı.Sarp'ın karşısındaki koltuğa oturup konuştu.

-Anlat bakalım Sarp,nedir sizin bu gerginlik?Ben giderken de aranız iyi değildi ama sanki daha da kötü olmuş gibi geldi aranız.

-Sana öyle gelmiş,5 sene önce nasılsa şimdi de aynı.

Asuman çayından bir yudum alıp konuştu

-Ben sana asıl başka bir şey soracaktım,Bahar'dan haber var mı?Gittikten sonra konuşuyorduk,en son okula kaydını yaptırmıştı.İyi geliyordu sesi,sonra hiçbir şekilde ulaşamadım.Sare ile de konuştuk,siz de ulaşamamışsınız.Memleketine gidip soruşturduk ama bir şey çıkmadı.Senin duyduğun bir şey var mı?

Sarp duyduğu soruyla yutkundu,en derin yarasını tekrardan kanatacaktı.Gerçi kabuk bağlamış mıydı bilmiyordu ama eskisi gibi derin bir acı vermiyordu.Sarp sesini düzeltip konuştu.

-O zaman en başından anlatayım her şeyi.Senin gittiğin zamanlarda hatırlarsan üniversite sınav sonuçları gelmişti.Eczacılık bölümü tuttu,iyi bölüm tutunca söyledi babasına.Babasının izin verdiğini söyledi,Ankara Gazi üniversitesi tuttu.Okul için kaydını yaptırdı,bir süre iletişim halindeydik.Bir gece ona ulaşamadım.Ertesi gün ilk uçakla Ankara'ya gittim.Kaydını dondurmuş,arkadaşları da bilmiyor nerede olduğunu.Bavulunu alıp çekmiş gitmiş.Bir haber bekledim günlerce.O günler aylara döndü,aylar yıllara...Bir yıl haber alamadım,memleketine gittim iki üç sefer,herkes okuyor diye biliyor.En son gidişimde bir akrabasını buldum,sıkıştırdım biraz adamı.O şerefsiz babası...o adam satmış benim Bahar'ımı.Memleketlerinde zengin bir herif varmış,hali vakti yerinde.Bir kaç mal mülke vermiş onu.Amasra'da yaşıyorlarmış.

Asuman şaşkınlıktan ne diyeceğini bilememişti.Bahar'ın babasının geri kafalı olduğunu bütün mahalle biliyordu ama bu kadarını yapacağını düşünmemişti.Kendini biraz toparlayınca konuştu.

-Öğrendikten sonra gittin mi Bahar'ın yanına?

-Hayır gitmedim,belki iyi biridir kocası diye düşündüm.Mutludur onunla,beni görünce kocası ile arası bozulsun istemedim ama yıkıldım Asuman.O gün sanki bir bina yıkılmış da altında kalmış gibiydim.Kimselere anlatmadım,mahalledekiler öğrense kızı gidip bulurlardı orada.Kocası rahatsız olmasın,düzeni bozulmasın diye kimseye bir şey demedim.Zaten mahalledekiler bilsin isteseydi ailesini ziyaret etmeye gelirdi,gelmediğine göre burasıyla alakalı bir şey hatırlamak istemiyor diye düşümdüm.Bartın'dan döndüğüm gün Kenan abi halimi gördü,gece kahvehaneyi kapatınca arka tarafta içmeye başladık.İçimdeki yangını biraz olsun hafifletir dedim,o günden sonra da ağzıma sürmedim.Sarhoş olmaya başlamışken Cihan geldi.O sıralar sizin de sorunlarınız başlamış galiba.O kadar içmiş ki ayakta zor duruyor.Yakama yapıştı,saçma sapan konuştu.İşte en başından beri aslında ben sana aşıkmışım,Bahar'ın gidişine üzülmem bahaneymiş.Bahar beni terk ettiği için üzülmemişim aslında gibi saçma sapan şeyler.Sonra kavga dövüş derken Kenan abi ayırdı.Dedi ki "Oğlum oturun lan yerinize!Bazı sevdalar yarım kalmaya mahkumdur,her seven sevdiğine kavuşacak diye bir kural yok!Kendinize gelin,adabınızla oturun!".Cihan bu laftan sonra oturduğu gibi ağlamaya başladı,tabi bende.Ağlamayı bitirince sustuk öyle,sabaha kadar sustuk.Arada ağlıyoruz ama gene konuşmuyoruz.Sızıp kalmışız en son,kalktığımda Cihan yoktu.O günden sonra beni sevmemeye devam etti,eskisi gibi yani.O gece dedikleri yüzünden belki de daha da gerginizdir,bilmiyorum.Ama Asuman o halini görseydin,ilk uçağa atlayıp gelirdin.Adını sayıklayıp ağladı sürekli,sonra da duvar gibi gezdi hep böyle.