lethal | minsung

I̴I̴I̴I̴ I

Jisung(kafadan kontak)'in anlattigi yerler biraz daha hizli gerceklesiyor gibi geldiyse gayet normal

Cunku bilerek oyle yazmaya calisiyorum

Bu hastaliga sahip olanlar olaylari cok hizli gecmis gibi hissederler

Yansitmaya calisiyorum kisaca elimden geldigince <3

Oy ve yorum aliriz kipsss ♥︎

Kesik kesik yanan sırtımı tutarak sekretere doğru ilerledim. Klinikte olsaydım hemen karşı odamda revir olurdu. Hiç kendim için gitmemiştim.

Genellikle Hyunjin gibi olan ve yanımdayken kesme eylemlerini gerçekleştiren hastalarımla giderdim.

"Pardon. Ben psikiyatrist Lee Minho. Rica etsem hemşir Christhoper Chan nerede-"

"Aaa.. siz. Yaranız mı var? Elinizi o şekilde tutuyorsunuz da.."

"Evet,"

"Size yardım edeceğim." dedi oturduğu yerden kalkıp koluma girerken. "Bu şekilde tek gitmeniz sağlıklı olmaz."

"Teşekkürler." diyip koridor boyunca yürdük. Sağa doğru döndükten sonra bölümlere ayrılmış ve bazılarına perde çekilmiş olan geniş odayı gördüm.

"İşte. Burası. Kendisi de şuan burada."

Kolundan ayrılırken, "Tekrar teşekkür ederim," dedim.

"Rica ederim efendim, her zaman."

O yanımdan giderken arkası dönük olan ve elinde şırınga tutan Chan'a seslendim.

"Minho, sen misin?"

"Evet, biraz iş kazası geçirdim..."

Şırıngayı ilaca batırıp çekti. "Nasıl yaptırtmayı becerdin?"

"Anlatırım ama şuan acıdan ölüyorum."

Son sözümü de söyleyip sızlanarak boş olan muayene koltuğuna oturdum.

"Duyan da mermi yedin sanacak." Önüne dönüp başka bir hastanın yanına gitti. Ona iğneyi vuracaktı sanırım.

Arkama doğru kendimi vererek hissettiğim acıyla gözlerimi sımsıkı yumdum.

Bu oğlan beni öldürmek istiyordu. Dediği şeyler birbirini tutmamasını normal karşılıyordum. Arkamdan bir işler çevirecekti. Bunun garantisini verebilirdim.

Korkulacak bir yanı yoktu. Sadece insanlara güvenemiyordu.

Bunun sebebi ise sadece içindeki ikinci kişiye sahip olmasından kaynaklanıyordu.

Kendisi liseye gidiyor, fakat okulunun çıkışında dolanıp takıntılı olduğu çocuğa bakmak için bu üniversiteye geliyordu.

Arkadaşlarını sorduğumda hepsi öldüler demişti. Öldürdüğü kişiler daha arkadaşları bile değildi.

Bu ilk yalanıydı.

Sizin sarılmanız sıcak, derken sesinde hissettiğim o çatlama; gerginlikten değildi. Hatta yakalanma korkusu yoktu.

Oldukça ustaca işini halledeceğini ıspat etmek için çıkmıştı ağzından.

Patronun kim olduğunu hatırlatmak istemişti içindeki ses.

Herkese sarılmadığı kısmı doğruydu. Çünkü ihtiyacı varmışcasına sarılmıştı ilerilere doğru.

Bu da hem derin bir yalnızlık içinde olduğunu hem de içindeki 2. kişinin verdiği emirlere karşı geldiğinde olacaklardan korktuğunu gösteriyordu.