lethal | minsung

I̴I̴I̴I̴ I̴I̴I̴I̴ I

"Ne zaman kendinize gelmeyi düşünüyorsunuz bayım?"

"Susman daha sağlıklı sanki Jisung."

Gözlerimi kapattım. Nerdeyse yarım saattir bu şekilde tavanı izlemekten başka bir şey yapmamıştım.

Ona sinirli değilim. Eğer cidden beni öldürmek isteseydi oradan çıkarmak için kılını bile kıpırdatmazdı. Daha önceden de dediğim gibi, iş ve eylemlerini bilerek yapmıyor. Birileri yaptırıyor.

İçinden birileri.

"Thck. Şayet beni düzeltecek olan doktor bozuk çıktı. Ben de sandım ki.." Durdu.

"Ne sandın Jisung?" Cevap vermedi.

"Dinle, bazı şeylerden kurtulmak için birilerine anlatma ihtiyacı duyarsın. Elinde fırsat varken bana anlatabilirsin, ne dersin?"

Uzun süre sessizce sabit kalması dikkatimi çektiğinden ve hiç böyle bir şeyi beklemediğimden ona baktım.

Masummuş gibi oturduğu yatağında gözünü bir yere sabitlemişti tekrar. Korkunç bir şekilde gülümsedi. Kıkırdamaya başladı. Başı garip bir şekilde seğiriyordu.

Bu oğlan biraz da olsa beni korkutuyordu..

Yükseltti kahkahalarını. Hırıltılı nefeslerini hızla alarak az öncekine nazaran daha da yüksek bir kahkaha attı.

Ona gülümseyerek baktım her zamanki gibi. Diğer insanlardan farklı olduğumu fark etmesini şu yüzden istiyordum; bu sayede de beni yakınından biriymiş gibi görmesini sağlayacaktım.

"Hmmm, çok eğlenceli sanırım?"

Alçalttı kahkahalarını ve bağırarak, "Çok değil oldukça fazla eğlenceli! Evet, evet hayal bile edilemeyecek kadar eğlenceli!" diye cevap verdi. Alkış tuttu. "Evet, evet siz insanlar çok acınasısınız evet!"

Garip bir şekilde kıkırtı kaçırıyordu ağzından. Bunu yaşamasının sebebi içindeki sesin onun kontrollerini engellemesiydi. Geçmişi hatırlamak istemiyordu. Biliyordu ki ne zaman ortaya çıktığını hatırlasa, ortadan kaybolacaktı.

"Diğer insanlar acınası derken neyi kastettin?" adını söylemiyordum. Şuan kendinde değildi ve akut psikoz atağı kaçınılmaz gözüküyordu.

Yattığım yerde doğrulurken, "Hepsi, hepsi canları için yalvarıyorlar, onları öyle görmek o kadar... o kadar eğlenceli ki!" dedi heyecanla. "Canları benim ellerimde! Tek bir hareketimde öldürürüm, tek bir emrimle yaşamalarına izin veririm! Evet bu çok havalı, fazla havalı!"

"Haklısın, sana katılıyorum." Hayır, katılmıyordum fakat onunla işbirliği içerisinde olmam gerekiyordu zihinsel olarak. Ancak bu sayede kendini bana açabilirdi.

"İlk eğlenceli deneyiminden bahseder misin?"

Yerinde canlıca doğruldu, "Tabii ki! Tabii ki de! Hem de seve seve!" Amacıma ulaşıyordum.

"Ummm," düşünüyormuş gibi işaret parmağını ağzına götürdü. Üst dudağını büzüp bağdaş kurduğu yatağın üzerinde sallanmaya başladı.

"Tamı tamınaaaa, 15 yaşındaydım! Evet, evet 15 yaşındaydım! Çok net hatırlıyorum 15!"

"Pekala. Nasıldı peki?"

"Oldukça mükemmel ötesi!"

"Kim olduğunu anımsıyor musun?"

"Hmmm, düşünmeme izin verin ya!" Tavana baktı. Biraz kıkırdadıktan sona "Bahçıvandı. Evet ilk öldürdüğüm kişi bahçıvandı!" diye bağırdı. "Arkasından yaklaştım gizlice. Elimde büyüüüük bahçe budama makaslarından vardı!" Ellerini birbirine çırptı çocuk nidasıyla. "Ben de kolumla boğazını kilitledim! Sonra... sonra ise ne yaptım biliyor musunuz?" Biraz bana doğru sokuldu. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Çok uzağında değildim. Önümde direkt olarak hasta yatağı vardı. Bense onun önünde bulunan koltukta oturuyordum.