{Unicode}
နွေမနက်ခင်းရဲ့နေဟာ မျက်စိကျိန်းရလောက်သည့်
အပူချိန်ရှိလှပါသည်။သို့သော် ခုတင်ပေါ်စောင်တစ်ထည်နှင့်လူးလိမ့်အိပ်ပျော်နေသော မန္တလေးသားမောင်ဇိုင်းဇန်ကတော့ နွေအပူကိုအန်တုပြီး ယခုထိအိပ်ပျော်နေစဲပင်။
"ဇိုင်းဇန်..ထတော့။မမကြည်သွားစရာရှိတယ်.
...မင်းနိုးတာစောင့်နေတာ နေမြင့်လှပြီအဆောင်မှာလဲမင်းနဲ့မမကြည်ဘဲရှိတော့တယ်။အောက်မှာမင်းအတွက်မနက်စာပြင်ပေးထားတယ်....ထတော့"
ပြတင်းပေါက်တံခါးများဖွင့်၍ ခြင်ထောင်လာဖြုတ်ပေးနေသော မမကြည်မှာအလောတကြီးရှိလှသည်။
"ပူလိုက်တဲ့နေဗျာ..."
"ဇိုင်းဇန်ညကအင်္ကျီချွတ်အိပ်တာလား.."
စောင်ပုံထဲမှထွက်လာသည့် အမောင်ဇိုင်းဇန်မှာအောက်တွင်သာ ဘောင်းဘီအတိုရှိသည်။
"ညကတော့အင်္ကျီပါတယ်ဗျ...တရေးနိုးပြီးပူလို့အိပ်မရတာနဲ့..ချွတ်အိပ်လိုက်တာ"
"အေးကွယ်..လေကလဲမတိုက်တော့မမကြည်တို့လဲအိုက်တာဘဲ"
အပြင်သွားရန်ပြင်ဆင်နေသည့်မမကြည်က သူ့စကားကိုထောက်ခံသည်။သူအင်္ကျီကောက်စွပ်ပြီး စောင်ခေါက်နေရင်း မမကြည်ပြောတာကိုစဉ်းစားမိသည်။
"မမကြည်...ဦးမေတ္တာကိုပန်ကာတပ်ခိုင်းလိုက်ရမလား.."
သေတ္တာပေါ်ကမှန်ကိုကြည့်၍ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးနေတဲ့မမကြည်က ဟာသတစ်ခုကြားလိုက်သလို ရီတော့သည်။
"ဦးကပ်စီးကုတ်ကပန်ကာတပ်ဖို့မပြောနဲ့...ဆက်သွယ်ဖို့တယ်လီဖုန်းတောင် မထားပေးတာကို၊စောနကဆလိုင်းကိုတောင် ဖုန်းလာလို့ဖုန်းဆိုင်ကဦးလေးလာခေါ်သွားတယ်.."
"ဗျာ...သူဒီနေ့ကျောင်းမရှိဘူးလား"
"သူကျောင်းသွားခံနီးခေါ်သွားတာဆိုတော့...ဖုန်းပြောပြီးကျောင်းတန်းသွားတယ်ထင်တယ်"
"သွားတာကြာပြီလား.."
"မကြာသေးဘူး..မမကြည်မတက်လာခင်လေး...ဟဲ့ ဘယ်တုန်း"
"လိုက်သွားဖို့"
"ဟယ်.."
သူပြောတာကိုမစောင့်ဘဲလှစ်ခနဲထွက်သွားသည့် ဇိုင်းဇန်စုတ်ကိုသူမျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။မမြင်ရမှန်းသိပေမဲ့လဲ ပိုလွန်းနေလို့ကိုသူအမြင်ကပ်မိသည်။
BINABASA MO ANG
မေတ္တာဖြင့် အေးမြသော်
Fanfiction{ U + Z } ပူလောင်စေတဲ့ အချစ်တွေအစား မေတ္တာဖြင့်ဘဲ အေးမြစေလိုပါတယ်။ ပူေလာင္ေစတဲ့ အခ်စ္ေတြအစား ေမတၱာျဖင့္ဘဲ ေအးျမေစလိုပါတယ္။
