LAKAYIT

3-AİLEM NEREDE?

Canım o kadar çok sıkılıyo ki bu kadar kısa sürede iki bölüm yazdım. Tebrik edin ablanızı hdbdks.

Ya da oy verin de heves gelsin aga.

Nys, siz geçin de bölümü okuyun.

╾━╤デ╦︻

İzin süremin bitmesine az kaldığı için tekrar Bingöle dönmek zorunda kalmıştım. Her ne kadar uzun yolculukları sevsem de kolum yüzünden araba sürememiş, uçağa binmiştim. Arabamı da bir çekiciyle anlaşmış öyle getirtmiştim.

Tugaya yakın bir lojmanda oturuyordum. 3+1, bana fazlasıyla yeten bir evdi. Mutfak, banyo, üç yatak odası ve ufak bir salondan oluşuyordu. Evim her ne kadar gerek olmasa da dayalı döşeliydi. Modern ve sıcak mobilyalar kullanmıştım.

Şuan banyodaydım. Koluma pansuman yapıyordum. Başımı kaldırdığımda aynada kendimle göz göze geldim. Yüzümde dikkatimi çeken ilk şey sağ elmacık kemiğimdeki yara iziydi. O ize bakarken eskiden öfke duyuyordum. Şimdi ise koca bir hiçlik.

Yarama pansuman yaktıktan sonra dikkatlice kazağımı giydim. Ellerimi yıkarken kapının zil sesini duydum. Havluyla elimi kuruttuktan sonra küçük salonuma geçtim ve kilitleri açarak beyaz maun kapıyı açtım. Tabi karşımda Dinçer ailesinden birini, daha doğrusu tek kızlarını görmeyi beklemiyordum. Fazlasıyla öfkeli gözüküyordu. Beni yaralı kolumdan tuttu ve sıkarak içeri itti. Eğer yaram acımasaydı yerimden bir santim bile kıpırdamazdım. Ego veya kibir değil, denenmiş ve onaylanmış birşeydi bu.

"Ne yaptığını sanıyorsun?" Diye sordum sakince. Kız bende pek etkisi olmayacağını bilmeyerek cebinden bir çakı çıkartıp boğazıma dayadı. Ancak bende en ufak duygu kırıntısı yoktu.

"Ailem nerede?" Diye tısladı. Başımı hafif yana eğerek gözlerimi kıstım. Ben nereden bilebilirdim çok sevgili ailesi nerede? İşim gücüm yok kızın ailesini arayacaktım. Komikti. Ama gülmedim.

"Götlerine GPS taktığımı sanmıyorum." Dedim alayla. Öfkelendi ve çakıyı biraz daha bastırdı. Eğer gerçekten sinirimi bozarsa o elini ağzına sokarım.

"Ailem nerede?" Diye tekrar yineledi sorusunu. Eğer bu kadar ısrar ediyorsa demek ki benim ailemi soruyordu.

"Öncelik olarak, o sahiplik ekini sil," çakı olan kolunu tuttum ve acımadan sıktım. "Sonra da birkaç adım öteye git." Kız daha da öfkelendi. Çok da sikimdeydi.

"Benim öz ailem nerede?" Diye saha sesli konuştu. Başım ağrıyordu ve bu halde kızı hiç çekemezdim. Eğer ailemden söz etmiyor olsaydı cehennemin dibinde veya ailen senin götüne girsin gibi şeyler söyleyebilirdim. Ama mevzu bahis benim ailemdi.

"Şehit oldular." Dedim duygusuzca. Belki alıştıra alıştıra söylemeliydim ancak bana kimse böyle yapmamıştı. Demek ki böyle söyleniyormuş. İçim sızladı ancak bir duyguyu yansıtmadım.

"Ne?" Diye fısıldadı sanki çok tanıyormuş, seviyormuş, gibi. Çakı yere düştü. Gözleri doldu, dudakları büzüldü ve geriye geçip duvara sırtını dayadı.

"Ben şimdi nereye gideceğim?" Diye aynı tonla konuştu.

"Ne oldu?" Diye sordum istemeye istemeye. O da anlatmaya dünden razıymış gibi konuştu.

"Artık yapamıyorum." Dedi ve dediği gibi sağ gözünden bir gözyaşı aktı. Duvara sürtünerek yere oturdu.

"Yaşamıyorum, nefes alamıyorum. Kendimi bildim bileli bir ailede değil, askeriyede yaşıyorum. Her şeye kural koyuyorlar, dışarı çıkamıyorum, onların gözetimi olmadan bahçeye bile gidemiyorum. Telefon konuşmalarım bile kısıtlanıylor. Yanımda sürekli biri olması gerekiyor, özel hayatım yok. Kendi kararlarımı kendim alamıyorum. Hata yapma lüksüm yok. Onlar ne derse onu yapıyorum." Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Gözleri parkedeydi. Aniden bana baktı.