LAKAYIT

37-RANDEVU VE PUSU

15 Temmuza özel güzel bir bölümle karşınızdayım.

Çok fazla konuşmayacağım. Medyadaki İNSAN GİBİ şarkıyla sizi bölüme uğurluyorum.

╾━╤デ╦︻

"Önceki bölümde Mir, Akay, Şüheda, Güney ve Alpay'ın randevu için hazırlandıkları zaman yaşanan mistik olayları okumuştuk. Benim bakış açımla ve taktığım dehşet'ül vahşet lakaplarla okuduğumuz mistik bir bölümdü."

Güney Gürgen

Karşımdaydı. Aradan dokuz yıl geçmişti ama o yine karşımdaydı. Efsun Kutan. Bu kadın tüm geçmişimdi aslında. İlk başta çocukluk arkadaşıydık. Sonra genç olduk, birbirimize vurulduk. Gizli gizli buluştuk, mektuplaştık. Sonra ikizim Kuzey, Karaca yengeyle evlenmesine izin verilmeyince aileyi terk etti. Onun peşinden gittim.

Karaca yenge ve Kuzey, ilk önce dini nikah, somra da resmi nikah kıyarak evlendiler. Karaca benim kız kardeşim gibi olmuştu o süreçte. Deli bir kadındı. Sevdikleri için her şeyi yapardı. Akay'ın, bilmediği, bilmesini de istemedikleri şeyler yapmıştı Karaca yenge. Kuzey için, benim için ve hatta onlar evlendikten iki hafta sonra evlerine komşu olan Efsun için birçok şey yapmıştı.

Şüheda'nın içindeki deliliğin kaynağıydı.

Akay'ın içindeki koruma dürtüsünün mimarıydı.

Kuzey, can yarım. Her ne kadar göstermese de bilirdim ben onu. Karaca yenge, bizim, daha doğrusu ailemizin nefret ettiği Saner ailesinin tek kızıydı. Kuzey, babama onunla evlenmek istediğini söyleyince duymadığı hakaret kalmamıştı. Berbat muamele görmüştü. Engel olmak istedim ancak başaramadım. O gün Kuzey sokakta uyumuştu, ben ise bodruma kilitlenmiştim. Benim canım acımamıştı ancak ikizimin yürek yangını beni de kavurmuştu.

Akay'ın cesareti, her şeyi göze alıp düşmanın kızını sevdiğini haykıran Kuzey'den geliyordu.

Şüheda'nın içine atması, kendi ikizine bile sır küpü olan Kuzey'den geliyordu.

Ben ve Kuzey, asker olma yoluna ilk adımlarımızı attık. Tek desteğimiz birbirimizdi. Ne kardeşlerimiz, ne annemiz ne de babamız durmuştu arkamızda. En sonunda asker olduğumuzda, ilk rütbe atlayışımızda, ilk time atanışımızda, ilk yara alışımızda ve ilk ölümden dönüşümüzde... Hepsinde yanlızdık. Bazen de ayrıydık. Bazen birbirimizden haberimiz olmazdı.

Ancak iki kadın vardı. Karaca Saner ve Efsun Kutan. Ben ve Kuzey nasıl bir bedenin iki parçasıysak, Efun ve Karaca yenge de bir ruhun yarısıydı. Bu iki kadın asla yokluk çekmememizi sağladı. Eksik hissetmememiz için bizim her şeyimiz oldular. Ben ve Kuzey de onları öyle sevdik, öyle sevdik ki bu sevdamız bizi onlara kul eyledi.

Kuzey ve Karaca yenge evlenebilmişti. Ancak Efsun, MİT'e girdiğinde ve ben de Lakayıt, eski adıyla Akıncı projesinin temellerini attığımda işlerimiz buluşmamıza engel oldu. Evlenmek istedik, düğün günümüze bir hafta kala ikimiz de acil görevlere dağılmıştık. Bizim izin günümüz yoktu. Buluştuğumuzda hemen nikah kıyalım dedik, heyecandan kalp krizi geçirdim.

Akay'ın işini daima ön planda tutması benden kaynaklanıyordu.

Şüheda'nın duygularını dorukta yaşaması benden geliyordu.

Daha somra ikizler doğdu. Akay ve Şüheda. Normalde o yıl düğün yapacaktık ancak Şüheda, yani gerçek ismiyle Umay doğumda öldüğünde -daha doğusu biz öyle sandığımızda- yasa girdik. Yine evlenemedik. Daha sonra, şaka gibi ama Efsun'un yakınları teker teker öldü.

Onun yasında biz, bizim yasımızda o yanımızdaydı.

Ben, Kuzey, Karaca ve Efsun. Bizler birbirimizin her şeyi olmuştuk. İyi günde, kötü günde beraberdik. İyi günleri ölümsüzleştirmiş, kötü günleri iyileştirmiştik. Bir arkadaş grubu gibi sayılabilirdik.