Through the Daylight

Chapter 6

"Lee, nakita mo ba si Nami?"

Napatingin ako ngayon kay Sarah na sinalubong ako ngayon sa hallway, kaklase ko. Lumapit siya sa akin habang hawak-hawak ang isang maliit na baby pink envelope.

I shook me head. "Hindi. Bakit? Hindi pa ba siya dumating?" takang tanong ko kasi mas nauna 'yon umalis sa akin kanina.

"Hindi ba kayo sabay pumasok? I thought isa lang ang unit niyo?"

"Hindi kami sabay, nauna kasi siya umalis sa akin kasi may dadaanan pa daw siya."

Pag gising ko kasi kanina wala na si Nami umalis na tapos naka tanggap nalang ako ng text sa kanya na nauna na siya sa 'kin. Akala ko nga nandito na siya sa school.

He signed. "Gano'n ba, sayang naman."

"May kailangan ka ba sa kanya? Wait lang, try ko siyang tawagan ngayon."

"No, Lee, it's okay. Actually, may ipapabigay lang sana ako sa kanya, kaso wala pa pala siya ngayon."

My forehead creased a little when she smiled at me meaningfully. Para bang may pinaplano siya.

Lumapit si Sarah ngayon sa akin saka umangkla sa braso ko. Nagulat pa ako kasi hindi naman siya ganito. Hindi kasi kami gaano close kahit blockmates pa kami. Pero minsan silang nag uusap ni Nami sa room kapag vacant.

"Close ba kayo ni Skyler? I mean same building lang 'yong unit niyo, 'di ba?"

She seemed excited about something. Is she planning something weird right now?

Kinagat ko ng bahagya ang ibabang labi ko kasi parang alam ko na ang binabalak niya. "Hindi kami gaanong close at saka oo, same building lang nga kami." halos mag katabi lang nga unit namin. Gusto ko pa sana e dagdag.

My phone beeped, kaya naman kinuha ko agad 'to sa tote bag ko para tingnan kung sino ang nag text sa akin. Baka naman si Nami, or baka.... I bit my lip a little. Hindi pa nakaiwas sa labi ko ang bigla ko nalang pag ngiti.

Simula no'ng little interaction namin sa Greenwich at nang nahingi ni Skyler ang number ko ay nag te-text na siya sa akin. Minsan nag tatanong lang naman siya kung ano ang ginagawa ko. Napaka dry niya mag text na para bang hindi siya sanay.

Pero gano'n paman masaya parin ako. Kasi at least 'di ba umosad ako kahit papano. Kahit maging kaibigan ko lang si Skyler, masaya na ako. Kasi noon paman 'yan na talaga ang gusto ko simula nang dumating ako sa bahay nila. Pero hindi niya ako pinapansin.

Kahit inabot pa ng ilang years bago niya ako napansin ng ganito. Iyong saya ko abot na hanggang langit.

"Talaga? Kung gano'n pwede pa favor ako sa 'yo, Lee? Please naman kahit ngayon lang."

Langit ka, lupa ako:

Nasa school kana ba?

My phone beeped again. It's another message that he sent to me. Mag re-reply pa nga lang sana ako tapos nag text na pa siya. Parang shonga, hindi ba ako matiis? Kapal nt muka ko talaga.

Langit ka, lupa ako:

If you're free after your class sabay na tayo mag lunch. Just tell Nami about it, or we can have our lunch in my unit, and I will cook again.

I pressed my lips together. Sinubukan kong pigilan ang nararamdaman ko ngayon. I almost smile again.

"Lee, nakikinig ka ba sa akin?"

Crap! Agad ko naman agad binalik ang phone sa bag ko saka tiningnan ulit si Sarah.

I shut my eyes a bit. "I'm sorry, ano nga 'yon ulit?"