weer een nieuwe begin ( Aguslina)

73

Ik voel me op die plek blootgesteld, ik kan gewond raken en het laatste wat ik nodig heb, was opnieuw gepakt te worden. Ik schrik als Agustin mij roept dat ik daar weg moet gaan. Met adrenaline in mijn aderen stap ik in de auto. Mijn handen trillen als ik de sleutel in het contact omdraai. 

Ik trap het gaspedaal in en begin doelloos te rijden. Het doel is om weg te komen. Mijn hart bonst en ik hou mijn handen aan het stuur. Ik steek verschillende straten en lanen over totdat ik besef dat ik naar huis aan het rijden ben. Ik hoop dat Ruggero thuis is en ik hem elk detail van deze puinhoop te vertellen. Maar bovenal voel ik de behoefte om dat dagboek te lezen.

Ik voel me vreemd als ik de auto voor mijn huis parkeer. Het is dagen geleden dat ik hier voor het laats was, maar het lijken wel maanden. Als ik de auto parkeer, besef ik dat de auto van mijn broer weg is. Godver. Ik wil hem zien, maar ik denk dat ik zal moeten wachten. 

Als ik de deur  nader, pak ik de reservesleutel die verborgen is tussen een van de levenloze bloempatten en ga het huis binnen. Ik loop door de kamer en even heb ik het gevoel dat ik op een onbekende plek ben.

Mijn kamer is intact, de dingen zijn op dezelfde manier georganiseerd als ze zijn achtergelaten voordat ze me met geweld hebben wegenomen. Ik vind de keramische vaas op het dressoir en mijn handen beginnen te zweten. Ik neem het in mijn handen en waardeer de blauwe kleur van de object. Mijn grootmoeder Bianca had het voor mij uitgekozen om te houden. Het is een van haar favorieten. Er vormt zich een brok in mijn keel en ik denk terug aan de keren dat ze mij te goed deed. Ik heb haar zo gemist. Nog meer dan mijn ouders.

Ik verwijder het plastic en leg het op zij. Ik kijk naar binnen en mijn hart bonkt als ik de kleine boekje erin zie. Ik zucht , pak het aan en ga op bed zitten. Ik ben bang om te ontdekken wat het inhoud. Maar ik ben ook verschrikkelijk benieuwd waar ze over heeft geschreven. 

Ik verzamel al mijn moed en blijf kalm en open de omslag van het boekje. Het is een beetje gehavend, maar het cursief handschrift van oma is het eerst wat mij opvalt. Er is een oneindige aantal woorden en paragrafen die de regels van de pagina binnen dringen. Ik slik en beried me voor om te lezen.

Beste en bijzonder Carolina

Voordat ik begin met alles dat ik te zeggen heb, wil ik wat je weet dat ik van je hou, lieverd. Ook al ben ik fysiek niet meer bij je, je blijft altijd mijn bijzondere kleindochter. Ik wil dat je kalm blijft terwijl je dit leest. Ik wil dat je alle woorden begrijpt die ik je zal schrijven.

Ik heb je altijd verteld dat het leven meestal van de ene op de andere dag verandert; verassingen en geheimen zijn essentieel voor het voorbestaan van mensen. Ik weet niet in welke toestand  je je nu bevindt, maar ik hoop dat het nog niet te laat is. Als je lijdt, moet je op zijn minst weten wat het is. Als je het niet weet, zeg ik je: je hebt een spreuk en die is niet goed, integendeel.

Je hebt vast veel twijfels, en dat neem ik je niet kwalijk. onze wereld is anders, Caro. Wij horen niet thuis in het dagelijkse leven van anderen. U vraagt zich misschien af wie wij zijn, en vooral: wie je bent. Nou, jij bent uniek en onvervangbaar.

Ik zal proberen specifiek te zijn. We beschikken over vaardigheden die tegen niemand gebruikt kunnen worden. Je leven is onder de radar van ons ras gebleven, ik zou niet toestaan dat ze je zouden beroven van het genieten van je puberteit. Ik ben een tovenares, nou ja, dat zal niet lang meer duren, want ik heb nog maar heel weinig tijd.

Mijn keel wordt dichtgeknepen en ik frons mijn wenkbrauwen. Wat probeert ze mij te vertellen?