weer een nieuwe begin ( Aguslina)

93

- Ga je mij vermoorden? Zou jij je eigen broer durven vermoorden.

We komen alle drie dichterbij en ik verstijf. Lorenzo's gezicht ziet er uitgeput uit en vertoont verschillende sporen van slagen.

- Je hebt veel mensen pijn gedaan. Je bent niet meer dezelfde sinds je betrokken raakte bij de heksen. - Agustin stem wordt vervormd door woede.

-Ik moest iet doen om de beste te zijn. Beter dan jij. Onze vader bewonderde je vanwege de vaardigheid die je van onze moeder hebt geërfd. Ik haatte het toen hij iedereen vertelde dat hij trots op je was. Hij negeerde me alsof ik niet bestond! - Hij wil hem aanvallen, maar Agustin houd hem tegen.

-Hij hield van je! Hij zorgde altijd voor je. Hij maakte zich zorgen om je toen je weg was. Maar je klaagde alleen over de kleinste fout. - Hij fronst zijn wenkbrauw en zijn blik maakt me bang. - Wat deed je toen hij ziek werd? Je schreeuwde tegen hem dat hij een slechte vader was geweest en gaf hem de schuld van de dood van onze moeder! Denk je dat hij zich daardoor beter voelt? Je was er niet eens toen het erger werd! Het was niet je bedoeling om hem te zien voordat  hij ons leven verliet, en waarom? Vanwege je verdomde trots en hebzucht waardoor je verblind werd!

Tot nu toe heb ik meer over zijn leven geleerd dan nodig is. Het is de eerst keer dat ik hem zijn familie hoor noemen, behalve Antonella. Ik ben van streek als ik besef dat zijn ouders  zijn overleden. Je zou kunnen zeggen dat we dat gemeen hebben, maar toch kan ik de verbrijzeling van verdriet niet negeren, wetend dat ik het onder deze omstandigheid aan het licht moet brengen. 

-Het kan me niet schelen en ik heb er geen spijt van dat ik hem niet voor de laatste keer heb gezien. - zegt Lorenzo zonder een spoor van terugtrekking. 

Agustin staat op het punt een schadelijke kracht in zijn gezicht uit te stralen als Julian hem scheid.

- Verspil geen energie voor iemand als hij. Je bent te goed om met die gewetenslast om te gaan.

Mike hurkt neer en pakt Lorenzo vast, die nog steeds kronkelt. 

- Ik moet hem zelf kwijt. Hij heeft Carolina pijn gedaan en...

- Ze heeft je nodig. Wij zorgen voor de rest.

Agustin kijkt naar mij en vervolgens naar zijn broer. Hij zucht en draait zich naar mij toe.

- Gaat alles goed? - Vraagt hij, terwijl hij zachtjes de kleine wond in mijn nek aanraakt.

Ik knik en omhels hem. Ik moet hem dicht bij mij voelen. Ik moet weten dat hij aan mijn zijde staat nu alles voorbij is. Zijn armen slagen zich om mij heen en ik sluit mijn ogen, opgelucht als ik zijn warmte ontvang. Ik heb het echt nodig.

- Ik hou van je. - fluisterd hij tegen mijn voorhoofd.

Mijn hart maakt een sprongetje van schrik en ik snak naar adem.

- Ik hou van je, Agus. - Ik sluit mijn ogen en voel mijn diepe liefde voor hem.

- Ik weet het. - Ik voel zijn glimlach en ik kan het niet laten om ook te glimlachen.