weer een nieuwe begin ( Aguslina)

85

- Nee. - komt Agustin hardhandig tussenbeide. Zijn gezicht is een mengeling van woede en verdriet. - Caro, het is niet de moeit waard om te weten.

- Maar in ieder geval enig idee van wat ze met hem zullen doen.

Hij schud zijn hoofd en weigert iets te zeggen. Antonella kijkt weg en elimineert de mogelijkheid om samen te werken. Ik wend me tot Mike in de hoop op een aanwijzing.

Hij kijkt me even aan en kijkt dan weg naar de open haard alsof hij het in stilte probeert uit te leggen. Het vuur fonkelt in de openhaard en neemt elk stuk hout over totdat het in verbrande en nutteloze resten veranderen.

Het kost me een paar seconden om het te begrijpen.

  - Oh mijn god. - Mijn adem stokt in mijn keel en ik sta op met trillende benen. - Zullen ze hem in brand steken?

Antonella verschuift ongemakkelijk op haar plek en Mike tuit zijn lippen. 

- Het spijt me zo. - hoor ik hem zeggen.

- Dat is genoeg. - Agustin staat op.- Dit alles helpt niet. Je moet rusten. 

- Ik zal wat thee voor je zetten om te kalmeren. - Antonella kijkt me angstig aan en loopt naar de keuken. 

Ik kan niet helder denken. Het enige dat ik verzamel zijn de momenten die ik met Ruggero doorbracht toe we klein waren. De keren dat hij mij tegen andere beschermde, toen we op een saaie dag onzin praten en ruzie maakten over zinloze dingen. Hij is mijn broer. Hij heeft zich zo gedragen en Ik denk niet dat ik het zo gemakkelijk zou kunnen vergeten.

Ik knipper met mij ogen, word duizelig en wankel op het punt mijn evenwicht te verliezen. 

- Kom op, ik breng je naar je kamer. - Een van  Agustins armen rusten op mijn middel en ik leg de mijne over zijn schouder.

Tot nu toe besefte ik dat ik niet de moed of kracht heb om mezelf te blijven kwellen. De oplossing om de situatie te wijzigen is onmogelijk. Het zou tevergeefs zijn om te proberen de zaken wat betreft Rugerro lichter te maken. Er is geen weg meer terug . Ik zou hem nooit meer zien. Hij zou sneller uit mijn leven verdwijnen dan ik had verwacht.

Het gepiep van de deur doet me opschrikken. Agustin heeft een van zijn vaardigheden gebruikt om hem te openen zonder mij los te laten. Nog steeds overweldigd ga ik op bed zitten en slaak een zucht. Ik blijf stil, zoek een moment naar rust en Agustin gaat naast me zitten en respecteert mijn stilte.

Na een paar minuten komt Antonella de kamer binnen en overhandigt me met een vriendelijke glimlach een klein kopje hete thee. 

- Bedankt. - Ik neem het aan en neem een slok.

Mike verschijnt seconden later. Hij leunt tegen de deuropening, voorzichtig om zijn nog steeds genezende arm niet te bezeren, en kijkt me beschaamd aan.

- Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om je van streek te maken. 

Ik schud mijn hoofd, wetend dat hij dat niet van plan was.

- Maak je geen zorgen.

- Kunnen we ergens mee helpen? - vraagt Antonella.

- Jullie hebben genoeg gedaan. Ik waardeer alles wat je voor me doet. - fluister ik, terwijl ik de thee op het nachtkastje laat staan.

Ze glimlacht. - Je zult niet alleen zijn, Caro. Wij zorgen voor je zolang als nodig is.

- Bovendien ben jij een van ons. - voegt Mike eraan toe. 

- En we zullen niet toestaan dat er iets ergs met je gebeurt. - verzekerd Agustin. 

Zijn woorden omhullen mijn hart met nostalgie en vreugde.

- Bedankt. - weet ik door de brok in mijn keel te zeggen.

- We moeten gaan, maar we kunnen terugkomen als je iets nodig hebt. - Antonella kijkt naar Agustin. - Hoewel ik denk dat je ons niet nodig zult hebben, nu mijn broer erbij is.

Mijn wangen branden en ik verberg het en kijk naar mijn schoot.

- Tot ziens. - neemt Mike met een knikje afscheid. 

- Dag. - zegt Antonella voordat ze de deur sluit.