Stukje van mij | mabbie

1

Het is al laat, en ik wil wel slapen
Maar dit houdt een plekje bezet in m'n hoofd

Matthy staart zuchtend naar het plafond. Zijn hoofd draait over uren. Waarom, is het zo moeilijk om te weten wie je bent. Het is die ene vraag die telkens door zijn hoofd spookt. Ben ik wel hetero? Is het normaal om hartkloppingen te krijgen als je naar je beste vriend kijkt? Voelt hij hetzelfde? Of beeld ik die beelden alleen maar in mijn hoofd? Het is zo oneerlijk, om niet te weten wie je bent. Of wie je wilt zijn. 

Het hokje dat voor iedereen van het begin af aan al duidelijk is. Je bent een jongen, dus je moet vallen op een meisje. Maar, als je je nou niet zo voelt? Als je niet in dat hokje past? Wat doe je dan. Gefrustreerd draait hij zich op zijn zij. Boze tranen rollen over zijn wangen. Waarom past hij nou niet in het normale hokje? Hoezo kan hij niet normaal zijn? Hij vind het bloedje irritant. Een gefrustreerde kreet verlaat zijn mond en boos gooit hij zijn kussen van zijn bed af. 

Met een doffe klap beland het kussen op de grond en gaat hij zelf rechtop zitten. Hij draait een kwartslag, waardoor hij tegen de muur aan zit. Hij trekt zijn benen op en legt zijn hoofd op zijn knieën. Hoezo waren deze vragen zo moeilijk? "Matt?" Hij kijkt op en kijkt met een gebroken gezicht in de ogen van zijn moeder. "Oh lieverd toch, wat is er aan de hand?" Ze loopt de kamer in en komt naast hem zitten op zijn bed. "Wil je het er over hebben," vraagt ze lief en hij schudt zijn hoofd. "Wil je gewoon even huilen?" Matthy knikt en zijn moeder opent een arm. Hij kruipt dicht tegen haar aan en laat dan al zijn tranen vloeien.