Stukje van mij | mabbie

9

Wachten tot de dag weer nacht wordt

Eerst was Matthy aan het wachten hoe het dag werd. Was hij nachten lang aan het nadenken. Nachtenlang aan het piekeren over wie hij was. En nu weet hij wie hij is. Verrek, heel de school weet wie hij is. En nu kijkt hij er alleen maar naar uit. Het moment dat hij in bed kan gaan liggen, en nergens meer aan hoeft te denken. Hoe hij zijn ogen dicht kan doen om even aan de wereld te ontsnappen. Geen gezeur, geen geroep, geen gefluister, geen gepest. Helemaal stil. 

Geen reactie, ook een antwoord

Met grote ogen kijkt hij naar zijn telefoon. Nee, dit kon niet echt zijn. Dit was nep. Dit was hij zich aan het verbeelden. Opnieuw en opnieuw gleden zijn ogen over de zin heen. Wat dit een grap?

Robbie: Kunnen we praten?

Matthy had het gelezen, hij had het absoluut gelezen. Hij had het ook geopend, maar besluit net zoals Robbie die ene avond, niet te reageren. Hij legt zijn telefoon weg en legt die op het nachtkastje. 

Sluit m'n ogen, want de angst komt
Maak het even stil

 Snel sluit hij zijn ogen. Hij wil dat berichtje vergeten. Hij wil dit angstige gevoel niet meer. Hoezo wil Robbie opeens met hem praten. Daar had hij de afgelopen paar weken ook geen behoefte aan, waarom nu opeens wel.

Stil kijkt Robbie naar zijn telefoon. Hij ziet de vinkjes blauw worden. Zijn hart heeft nog een beetje hoop dat de blonde jongen gaat reageren. Maar zijn hart zinkt in zijn schoenen als hij de welbekende laatst gezien in beeld krijgt. Robbie kan het ook wel begrijpen. Hij is tenslotte zelf de oorzaak hiervan.