Stukje van mij | mabbie

2

Ik ben op zoek, m'n gedachten verraden
M'n eigen gevoel, misschien heb jij dat ook

"Hey, dagdromer," lacht Robbie als hij met zijn vingers voor Matthy zijn ogen knipst. "Hm," vraagt hij verward. "Waar zit je met dat mooie koppie van je? Hm? Is de wiskunde docent niet interessant?" "Oh, niks bijzonders, gewoon aan het staren," zegt hij en Robbie knikt. Hij legt even zijn hand op het been van Matthy, waar hij vervolgens in knijpt. Hij wrijft er langzaam overheen en Matthy voelt heel zijn lichaam branden. Zodra Robbie zijn hand terug trekt, laat Matthy een adem los waarvan hij niet wist dat hij hem in hield. Zou Robbie? Zou Robbie hetzelfde hebben? Of ziet hij dit gewoon allemaal verkeerd omdat hij er achter aan het komen is wie hij eigenlijk is. Misschien is dat het wel. En verbeeld hij alles zich maar. Of niet, en is Robbie er ook achter aan het komen. Maar dat zal hij toch nooit weten.

"Ik maak me zorgen om je Matt," zegt Robbie. "Hoezo?" "Je bent de afgelopen paar dagen alleen nog maar aan het dagdromen. Dat deed je voorheen ook wel eens, maar het wordt steeds erger, tot het punt dat ik je er niet uit kan halen," zegt hij. Matthy zucht als hij de twee bezorgde ogen naar hem ziet kijken. "Ik ben gewoon, veel aan het nadenken," zucht Matthy dan uit. "Zie je wel," zegt Robbie als hij hem slaat met zijn kussen. "Waar denk je zoveel over na dan?" "Ik- durf het niet te zeggen?" "Wordt je depressief Matt? Zeg me alsjeblieft dat je niet depressief wordt," zegt Robbie bezorgd en Matthy schudt wild met zijn hoofd. "Nee, nee, het is niet dat," zegt hij en Robbie haalt opgelucht adem. "Je liet me schrikken joh," lacht hij en Matthy lacht kort. "Sorry, was niet mijn bedoeling." "Maar je weet dat je altijd met mij mag praten toch? Over waar je mee zit?" Matthy knikt. "Mooi," glimlacht Robbie.