Stukje van mij | mabbie

epiloog

Met een samengeknepen hart, ziet Robbie hoe Matthy weg loopt. Met Raoul en Koen achter hem aan. Hij had het verpest, hij had het zo ontzettend verpest. En dat allemaal omdat hij zelf te bang is om voor zijn geaardheid uit te komen. "Damn Rob," zegt Milo, die zich langzamerhand ook schuldig begint te voelen. Nee, hij is het er niet mee eens dat jongens op hetzeflde geslacht vallen. Maar hij had niet gewild dat de jongen zichzelf niet durft te zijn. Ze hadden het echt flink verknald.

"Matt, we zijn echt trots op je!" Het drietal is onderweg naar de stad. Raoul vond het een mooie reden om school te spijbelen, en wat te gaan drinken in de stad. Koen stemde natuurlijk meteen in en Matthy wilde het allemaal gewoon even vergeten. "Ik ben het compleet met Raoul eens," zegt Koen en Raoul slaat een arm om de blonde jongen heen. "Je hebt het ook, zo goed verteld, ik hoorde echt nog zoveel ophef toen jij al weg was. Volgens mij hebben Milo en Robbie nu veel mensen tegen hun," zegt Raoul. "Dat zijn allemaal meelopers. Eerst stonden ze ook niet aan mijn kant, dan mogen ze nu ook weg blijven," zegt hij een beetje geïrriteerd en de andere twee lachen. 

Hij voelt hoe zijn vingers een paar keer die van Koen aanraken als ze naar de stad lopen. Hij kijkt Koen even aan, die met rode wangen naar de grond kijkt. Matthy haakt zijn pink in die van Koen, waardoor hij opkijkt. Als hij de wangen van Koen nog roder ziet worden, glimlacht hij kleintjes. Hij geeft een zacht kneepje in zijn pink, voordat hij naar de weg keek. Dat stukje van hem, die van hem ontnomen en gebroken was. Werd geheeld door de jongens die langs hem liepen.