Stukje van mij | mabbie

7

Er is een litteken achtergelaten
En met de pijn laat je mij in de steek

Het is nu al dat Robbie drie weken geen woord meer tegen hem heeft gezegd. Al drie weken lang, wordt hij dag in, dag uit gepest, puur omdat hij op hetzelfde geslacht valt. Hij snapt dat het misschien gek is dat het iemand is die dichterbij je staat dan dat je denkt. Maar zo bijzonder is het nou toch ook weer niet? Hoeveel mensen zijn er wel niet homo of lesbisch? Robbie heeft hem in deze drie weken geen ene keer aangesproken, laat staan aangekeken. Het laatste wat hij uit Robbie's mond heeft horen komen. Is dat hij een vieze tering homo is.

Twaalf jaar aan vriendschap. Ik een klap voorbij. Hij snapt het niet. Het doet zoveel zeer. Alsof er een grote vleeswond in zijn hart zit, dat zich puntje bij paaltje langzamerhand weer bij elkaar voegd. Iets wat voor zijn gevoel, een litteken gaat achterlaten wat hij nog jaren gaat voelen. Dan ben je twaalf jaar bevriend met iemand. En vervolgens, maak je zijn leven kapot. En kan je niet eens sorry zeggen. 

Hij schrikt op uit zijn gedachten als twee schaduwen voor hem komen staan. "Hey," zegt Raoul en Matthy fronst. "Als jullie hier komen om me uit te schelden, dan mogen jullie echt wel weg gaan," zegt hij zacht en Raoul schudt zijn hoofd. "Mogen we bij je komen zitten," vraagt Koen voorzichtig. Matthy twijfelt, maar knikt. "Het spijt ons, hoe Robbie je geheim heeft verteld. En hoe je nu onder het vuur ligt van de hele school," zegt Raoul en Koen knikt. Bij die woorden breekt Matthy. Tranen beginnen over zijn wangen te rollen en hij laat zijn hoofd in zijn handen vallen.

Zijn schouders beginnen te schokken en hij voelt een hand over zijn rug wrijven. De woorden, waar hij al zo lang op aan het wachten was. Krijgt hij niet van de jongen die hem zo hard liet vallen. En hem in de steek liet. Nee, die woorden krijgt hij van de beste vrienden van die jongen. En dat doet misschien nog wel meer pijn.