Stukje van mij | mabbie

6

Blijf ik achter met de schaamte

Met een rood hoofd loopt hij door de school. Hij had net sport. Dus hij moest zich natuurlijk omkleden. De aantal grappen waren niet op twee handen te tellen. De aantal opmerkingen waren ook niet op twee handen te tellen. Hoe ze bij de hand vroegen of hij zich dan ook aangetrokken voelde tot hun. Of hij geen stijve zou krijgen als hij hun zou zien omkleden. Iedereen kon er om lachen. Behalve hij. Hij schaamt zich voor zichzelf. Hoe normaal het thuis is om hemzelf te zijn, zo beschamend is het hier.

Hij durft niet meer. Niet meer naar sport, niet meer naar geschiedenis, of wiskunde. Hij durft gewoon niet meer naar school. Overal worden opmerkingen gemaakt, overal worden grappen gemaakt. Hij kan alleen maar schaamte voelen in zijn lichaam. Hij schaamt zich diep. Waarom kan hij niet normaal zijn? Als hij gewoon op meiden had gevallen, was er niets aan de hand geweest. Had iedereen nog normaal tegen hem gedaan. Hadden mensen die nooit tegen hem deden praten, ook gewoon hun mond gehouden. Dan had hij niet elke dag naar school hoeven gaan met een bezwaard gevoel.

"Vind je dat lekker? Hm? Als iemand je kei hard in je kont neukt?" Matthy laat zijn hoofd even vallen, voordat hij zich omdraait naar Milo. Hij herkende die stem wel. Hij kijkt even langs Milo heen, en ziet hoe Robbie hem niet aan durft te kijken. "Ik vroeg je wat? Vind je dat lekker? Of hoe iemand, je hard vast pakt?" In een beweging, heeft Milo zijn hand, over zijn geslachtsdeel. Geschrokken drukt Matthy zich in de kluisjes, in de hoop Milo's hand kwijt te raken. Milo beweegt zijn hand mee, en knijpt hard in zijn zak. Tranen vormen in Matthy's ogen. "Wat, vind je dat niet fijn? Of moet ik strelen?" "B-blijf van me af," krijgt hij nog net zijn strot uit. "Ik dacht dat je homo was?" "Puur omdat ik homo ben, betekent het niet dat ik graag aangerand wordt," bijt hij terug. Milo drukt hem hard tegen de kluisjes aan, voordat hij wegloopt, met Robbie op zijn hielen. Matthy zijn hart breekt nog meer en met een beschaamd gevoel, zakt hij op de grond. Raoul geeft hem nog een meelevende blik, waarna hij Koen ook mee trekt, achter de andere twee aan.