Stukje van mij | mabbie

8

Ik heb het gevoel dat ze over me praten
Ik ga ze voorbij, maar ze kijken nog steeds

Matthy wordt ondertussen helemaal gek. Het is van recht in zijn gezicht zeggen, naar achter zijn rug om praten geworden. Het wordt stil als hij door de gangen van de school loopt. En dan hoort hij zacht gefluister achter zijn rug om. Mensen kijken hem na. Alsof het een loslopende olifant is die eigenlijk terug in de dierentuin hoort. Ja, dat is het, een dierentuin aapje. Mensen kijken, praten alsof je niet bestaat, alsof je niet hoort wat ze zeggen. Het is verschrikkelijk.

"Hoe gaat het," vraagt Raoul als hij naast hem gaat zitten in het lange gras. "Raoul, het is verschrikkelijk. Ik voel me echt een dier in de dierentuin die is ontsnapt," zegt hij en Raoul knikt. "Ze kijken me na, er is overal gefluister om me heen. Kijk, ik weet natuurlijk niet 100% zeker of het over mij gaat. Maar ja, als je de afgelopen maand bekijkt, is het niet heel gek als dat wel het geval is," zegt hij en Raoul knikt. "Ik snap wat je bedoeld ja, het was mij ook opgevallen," zegt hij en Matthy ademt opgelucht uit. "Ik word niet gek!" Raoul lacht zachtjes.

Hij heeft wel medelijden met de blonde jongen. Het kan voor hem absoluut niet makkelijk zijn. Iedereen die over hem praat, niemand bij wie je echt je gevoelens kan uiten. Je enige, beste vriend, die je leven helemaal kapot heeft gemaakt. Juist de persoon die er voor je had moeten zijn. Juist de persoon waar je de steun van had moeten krijgen. Maar nee, Robbie had daar in Raoul zijn ogen flink misbruik van gemaakt. Raoul weet wat er gebeurd is tussen die twee. Dat heeft Matthy hem uitgelegd tussen de tranen door. En daarom, doet het daardoor alleen maar meer pijn.