Stukje van mij | mabbie

3

Wachten tot de nacht weer dag wordt
Geen reactie, ook een antwoord

Schuddend met zijn hoofd licht Matthy weer op dezelfde plek in zijn bed. Het gesprek van hem en Robbie spookt nog altijd door zijn hoofd. "Maar je weet dat je altijd met mij mag praten toch? Over waar je mee zit?"  Waarom moest hij dat nou weer zo hoognodig zeggen? Hoezo moest hij de situatie nog moeilijker maken. Hij pakt zijn telefoon erbij en opent whatsapp. Hij klikt zijn chat aan met Robbie en ziet dat hij nog online is. Twijfelend beginnen zijn vingers over de toetsen te glijden. Dan haalt hij alles weer weg. Nee, hij gaat hem niet apppen.

Robbie: Je was aan het typen.

Robbie: Alles oke? 

Shit, nu moet hij wel iets zeggen. Zuchtend laat hij zijn vingers weer over de toetsen glijden. 

U: Weet je nog het gesprek
dat we laatst hadden?

Robbie: Ja?

U: Ik twijfel over mijn geaardheid,
daarom denk ik zoveel na.

Matthy ziet de vinkjes bij zijn berichtje blauw worden. Hij wacht geduldig af op een antwoord, maar dan ziet hij boven in iets veranderen. Robbie, laatst gezien: 00:12 uur.

Sluit m'n ogen voor ik bang word
Hier is alles stil

Verward en een beetje verdrietig, legt hij zijn telefoon op zijn nachtkastje. Hij kan maar beter gaan slapen. Voordat hij Robbie onder ogen moet komen, voordat hij weer naar school moet, voordat hij gaat denken. En gaat nadenken, en overuren gaat draaien. Hij draait zich om richting de muur en kan het niet laten om zijn oude knuffel tussen zijn armen te klemmen. Die brengt nog iets van veiligheid met zich mee. Om de stemmen in zijn hoofd weg te drijven. Gewoon, een momentje rust.