မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၄၃) မိုက်မဲခြင်း။

အခန်း (၄၃) မိုက်မဲခြင်း။

ရှန်လင်းနှင့် သမားတော်ကျန်းမှာ ကြေးပြား၉၀ဖြစ်ပြီး ကိုးရာမဟုတ်၊ ငွေတုံး၉တုံးမဟုတ်ကြောင်း နောက်တစ်ခါ ထပ်အတည်ပြုလိုက်ရ၏။

ကျန်းဝမ့်လီက လေးနက်သည့်မျက်နှာထားဖြင့်ဆိုလာ၏။

“ ဒီရောဂါက ပြင်းထန်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ မင်း ဒီလောက် ငွေအများကြီးသုံးဖို့မလိုဘူး။ ငါ မင်းတို့ကို ကြည့်ပေးပြီးသွားပြီ။ ကြည့်ပြီးပြီဆိုမှတော့ မင်း တို့မြန်မြန် သွားကြတော့လေ။ နောက်မှာ စောင့်နေတဲ့လူနာတွေရှိသေးတယ်”

သမားတော်ကျန်း၏ အပြုအမူများမှာ အမှန်ပင်အေးစက်လှ၏။ သူ တကယ်ကြီး ကြေးပြားကိုးဆယ်ပဲ ယူခြင်းကြောင့်သာ မဟုတ်ပါက လူနာကို မှားယွင်းကုသပြီးနောက် ခေါင်းရှောင်ချင်သည်ဟု လူအများက တွေးထင်ကြမည်ပင်။

ရှန်လင်းသည် သမားတော်ကျန်းအား ကျေးဇူးတင်လိုက်ကာ ရှန်ရှီးကို ကူတွဲထားသော ဆုဝန်နှင့်အတူ ရှန်ယာယာ့ကိုပါ ခေါ်လျက် ဆေးခန်းမှ ထွက်လာခဲ့၏။ တန်းစီ စောင့်ဆိုင်းနေကြသောလူနာများသည် တစ်စုံတစ်ယောက် ထွက်လာသည်အား မြင်သော် အရုဏ်ကျင်းသည်ကို မြင်လိုက်ရသည့်အလား။

တည်းခိုခန်းသို့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ရှန်လင်းသည် တည်းခိုခန်းမှ မီးဖိုချောင်ကို သုံးနိုင်ရန် ကြေးပြား၂၀ပေးလိုက်ပြီး သမားတော်ကျန်း၏ အညွှန်းအတိုင်း ဆေးဝင်ကျိုလေ၏။ ထိုကာလအတွင်း၌ ဆုဝန်သည်လည်း မီးဖိုချောင်ထဲဝယ် ပုလဲနို့လက်ဖက်ရည်နှင့် မုန့်လေးများပြုလုပ်ခဲ့၏။ ယင်းတို့မှာ စားသောက်ဆိုင်နှစ်ဆိုင်ဆီ ယူသွားပြီး  ကြီးကြပ်ရေးမှူးများကို ပေးကာ မြည်းစမ်းစေရန်ပင်ဖြစ်၏။

ဆုဝန်၏ လက်ဖက်ရည်နှင့်မုန့်တို့ အဆင်သင့် ဖြစ်လေပြီ။ ရှန်လင်းသည်လည်း ရှန်ရှီးအတွက် ဆေးကျိုပြီးပြီ ဖြစ်၏။ ရှန်ရှီးအား ဆေးတိုက်ပြီးနောက် ရှန်လင်းသည် ရှန်ယာယာ့အား ရှန်ရှီးကို အဖော်ပြုခိုင်းထားခဲ့၏။ သူနှင့် ဆုဝန်သည်တော့ စားသောက်ဆိုင်နှစ်ဆိုင်သို့သွားကာ မုန့်လုပ်နည်း ရောင်းလေသည်။ ရှန်ယာယာလေးမှာ စဥ်းစားဆင်ခြင်တတ်လှ၏။ ချင်းကျိုးကောင်တီသို့ ရောက်လာခဲ့သည့်တိုင် သူသည် ချင်းကျိုးကောင်တီ၏ ဝပြောမှုများကို မြင်းလှည်းအတွင်းမှသာ မြင်ခဲ့ရ၏။ ထို့ကြောင့် သိလိုစိတ်အပြည့် ဖြစ်နေရှာ၏။ သို့ပေသိ  ရှန်လင်းနှင့်ဆုဝန်သည် အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်ထွက်သွားမှန်းသိရာ လိမ်လိမ်မာမာဖြင့် ရှန်ရှီးကို အဖော်လုပ်ပေးပြီး နေရစ်ခဲ့၏။