ကြမ္မာဖလှယ်ပြီးလေသော် (ဘာသာပြန်)

အပိုင်း (၄၇)

အပိုင်း (၄၇)

“ဖုန်းမင်”

ယန်ရှန့်က မြန်မြန် တစ်လှမ်းနှစ်လှမ်းလောက် တိုးသွားလိုက်ပြီး ရှန်ဖုန်းမင်၏ဘေးသို့ ရောက်သွားက တီးတိုးပြောလိုက်လေသည်။

“ မင်း တကယ်ပဲ ဒီလိုလုပ်ချင်တာလား”

ရှောင်းချီစုန့်ကို သ-တ်လိုက်ရင် ပြဿနာကြီးဖြစ်မှာလေ။

“ သူ့ကို မသ-တ်သင့်ဘူးလား”

ရှန်ဖုန်းမင်က သူ့ကို မေးလိုက်၏။

ဒါပေါ။ သ-တ်သင့်တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကိစ္စက သူ့သဘောနဲ့ လုပ်လို့မရတာလေ။

“ သူ့ကို သ-တ်ဖို့က မလွယ်ဘူးမလား”

မြို့တော်ကို ပြန်တဲ့လမ်းမှာ သူတို့သည် ပုံမှန်အတိုင်း နည်းလမ်းမျိုးစုံသုံးလိုက်ရတယ်။ ဘယ်သူမှ သတိမထားလိုက်ဘဲ ရှောင်းချီစုန့်ကို လက်စတုံးလိုက်လို့ရတယ်။ ဒါဆို ဘယ်သူကမှ သူတို့ခေါင်းပေါ်ကို အပြစ်မပုံချတော့ဘူးပေါ့။

ရှန်ဖုန်းမင်က သူပြောချင်သည့်စကားကို နားလည်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့တွေ အဲလိုလုပ်လိုက်ရင် သူတို့နဲ့ အဲဒီအပြစ်သားတွေကြားမှာ ဘာကွာခြားသွားတော့မှာလဲ။

သူ မလုပ်ချင်တဲ့ ကိစ္စရှိတွေသလို သူ လုပ်ကိုလုပ်ရမဲ့ ကိစ္စတွေလည်းရှိတယ်။

သူ့ပုံစံကို တွေ့လိုက်ရချိန်တွင် ယန်ရှန့်သည် သူ့အတွေးကို သဘောပေါက်သွားတော့သည်။ သူက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး တစ်ချိန်ထဲတွင် ပျော်ရွှင်သွားတော့သည်။

သူ ဘာလို့ သူ့နောက်ကိုပဲ ဆက်လိုက်နေခဲ့တာလဲ။ နေ့တိုင်း ‘ရုံးတော်ရဲ့လက်ကိုင်တုတ်’ ဆိုပြီး အဆဲဆိုခံဖို့လား။ ဒါမှမဟုတ် နေ့တိုင်း မိုးတွေလေတွေထဲမှာ ဓားဖျားက သွေးတွေပေနေဖို့လား။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ မလုပ်ရဲတာကို ရှန်ဖုန်းမင်က လုပ်ရဲလို့ပဲ။ သူ လုပ်ချင်ပေမဲ့ မလုပ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စတွေကို ရှန်ဖုန်းမင်က လုပ်ပေးခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ သူက ရမ်းသမ်းပြီး သ-တ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။

အမှောင်ထဲမှာ နေနေပေမဲ့ နှလုံးသားကတော့ အလင်းရောင်ဘက်ကို မျက်နှာမူနေတာ။ နှလုံးသားနောက် လိုက်ပြီး လွတ်လပ်တဲ့ဘဝတစ်ခုမှာ နေနေတာ။