Badboy's can't have a badgirl

Hoofdstuk 8

P.O.V Nicole

Het was al weer maandag ochtend, gisteren had ik geen ene reet gedaan. Ja wel wat boos blijven wezen op Cale. Ik snapte het niet. Ik was zo boos op die gast, maar toch als ik hem zag ook al was het maar een foto van zijn instagram hij gaf mij kriebels in mijn buik. STOP nolan denk even goed naar jij moet hem zien te 'verwoesten' niet op hem verliefd worden. Zei ik tegen mij zelf. Het was trouwens ook vandaag mijn verjaardag . Dus ik mocht me niet druk maken. Allemaal gedachten drongen ineens op in mijn hoofd, plannen, plannen om Cale te pakken mijn vader te kunnen bellen en alles vertellen. Ik was weer helemaal happy. "Cale pas maar op" lachte ik naar me zelf.

P.O.V Cale

Vandaag was de grote oorlogs dag voor mij. Ik heb het hele weekend naar deze dag opgekeken, Nicole was vandaag jarig een ideaal moment om haar terug te pakken voor de hele school. Zij wil oorlog dan kan ze het ook krijgen.

Ik wacht nu al zo 20 min op Nicole. Ik voel me er belachelijk uitzien, ik heb een feestmutsje op en een big smile op me gezicht. Ik zie alle kinderen raar naar me kijken, meisjes kijken mij verbaasd aan. Maar ik kan in hun vlij zien dat ze het leuk vinden om mij zo te zien. Half uur, "Jezus waar blijft dat mens" zeg ik hard op. Net op dat moment komt Nicole er aan gereden op haar motor. Ik begin te lachen, de oorlog gaat nu officieel beginnen.

P.O.V Nicole

Ik kom aanrijden op school, ik ben op een één of ander manier veel te laat op school, ik snap er nooit iets van. Dan ga je super vroeg uit bed maak je je optijd klaar en dat soort dingen maar toch kom je uiteindelijk te laat op school.

Ik zet mijn motor in het fietsen hok, en loop naar de ingang van het schoolgebouw. Tot mijn verbazing staat Cale op me te wachten, had ik die jongen dan niet duidelijk gemaakt dat ik nog al boos op hem ben?

"Wat moet je?" Snauw ik naar hem. Hij begint te grijnzen.
"Je bent jarig je hebt en ik heb een verrassing geregeld."

"Misschien wil ik verrassing, of wat dan ook van jouw." net op het moment dat ik wil weglopen pakt hij mij bij zijn pols, en legt mij in een handomdraai over zijn schouder.

"Oke, als je niet mee wil dan neem ik je wel mee."

"Nooit gehoord van een tweede keer vragen?" Snauw ik weer naar hem. Hij loopt naar de kantine waar allemaal al kinderen staan ik word op een stoel gezet midden in de kantine. Ik zie hem al weer grijnzen. Oh wat wil ik graag die grijns nu van zijn gezicht afslaan, zegt de ene kant van mij. Maar die irritante andere kant heeft daar een hele andere mening over, wat wil ik hem graag zoenen. NEE ik ga voor de eerste kant de betere kant, het slaan. Er wordt een bak water gehaald en voor mijn neus gezet.

"Dames en heren, omdat het Nicole haar achttiende verjaardag is heb ik wat leuks bedacht. Paar spelletjes" ik kan nog niet omkijken of word met mijn hoofd onderwater gedrukt. Mijn neus word gevuld met het water. Snel doe ik mijn ogen dicht, ik maak mijn hoofd leeg en zoek met mijn handen naar het lichaam die mij hoofd onder water houd. Dit had ik ooit een keer van mijn vader geleerd, het hoorde onder zware zelfverdediging. Eigenlijk gewoon hoe je je kon verdedigen van de dood. Maar dat klonk niet leuk. Ik had het lichaam gevonden. De buik ook, ik maakte van mijn hand een vuist en sloeg hem met volle kracht in het lichaam. Ik werd direct los gelaten, en hapte direct naar adem.

"Jezus man ben je helemaal gek geworden!?" Schreeuwde ik. Ik zag weer Cale die gewoon nog een beetje stond te grijnzen. Toen ik me weer omdraaide voelde ik het slagroom mijn neusgaten vullen. Een taart, ik kreeg na dat ik voor voor 30 seconden onder water heb gezeten een fucking taart in mijn gezicht gedrukt!?
Ik zat helemaal onder het slagroom, en hoorde alle kinderen lachen. Ik zag Cale die ook lachte ik was kwaad, ik stond op koken. Nee ik was al lang overkookt. Ik stond op smeerde al het slagroom van mijn gezicht. en liep naar Cale. Voordat hij door had dat ik voor hem stond gaf ik hem een redelijk hard knietje in zijn jongeheer. Hij greep direct met zijn handen naar de plek die ik net had geraakt. En zakte naar de grond.

Ik die met hem mee bukte ging naar zijn oor "Ik heb veel zielige mensen gezien, maar zo zielig heb ik nog nooit gezien." Nu stond ik op en keek alle kinderen aan.

"Jullie zielige kleine kneuzen voelen jullie wel heel erg stoer he, flikker allemaal een eind op en ga naar de les!"

Ik voelde mij nog koken, gelukkig kwam Lavinia eraan.

"Wow, zag je hoe snel al die kinderen voor je wegrende." Zei ze lachend.

"Ja, sorry Lavinia maar ik ga naar huis."

"Snap ik tot morgen dan" WoW kort gesprek maar ik had echt geen zin in een heel erg lang gesprek ik wou naar huis en snel ik voelde me vies. Ik liep naar mijn kluisje om mijn spullen eruit te pakken. Nu ik net dacht dat het ergste voorbij was kwam de grootste eikel van de school er weer aan. Ik voelde mijn rug alweer tegen het koude metaal van de kluisjes aan knallen.

"Doe dat nooit meer." Hij keek woest zijn ogen waren zwart van woede.

"Waarom zeg je dat tegen mij, jij bent de gene die mij koppie onder drukt en een taart in mijn gezicht gooit!"

Nu drukte hij zijn lichaam harder tegen die van mij aan waardoor ik klem zat. Zijn mond kwam dichter bij mijn gezicht. Onze lippen zaten bijna tegen elkaar.

"Als jij dat nog één keer flikt"

"Dan wat?" Ik keek hem bitchy aan

Hij grijnsde en kwam met zijn gezicht bij zijn oor. "dan word je.." Hij drukte zijn lippen op de mijne, met een flits drukte ik hem van af.

"Ben jij nou helemaal gek geworden!? Eerst druk je me koppie onder, daarna krijg ik een taart ik mijn face, dan sla en schop ik jouw nog helemaal niet zo hard. jij krijgt een lichte woede aanval en daarna zoen je mij." Hij begon te lachen, niet een echte lach maar meer zo'n ellende volle lach. Eigenlijk gewoon een grijns nu ik beter keek.

"Ik snap waarom je ouders weg of er bijna nooit zijn, want niemand maar dan ook niemand wilt zo mislukkeling als kind!" Schreeuwde ik naar hem. Al mijn woede was weg, hoe ik dit wist een keer te horen gekregen van Lavinia.

P.O.V Cale

"Ik snap waarom je ouders weg of er bijna nooit zijn, want niemand maar dan ook niemand wilt zo mislukkeling als kind!" Schreeuwde ze naar mij, ze was woest. Maar dit had ze niet moeten zeggen. Ik duw haar hard tegen de muur aan en hou haar bij de kraag van haar vest vast. Eindelijk zie je een keer angst in haar ogen, "als ik jouw was zou ik dat niet nog eens zeggen!" Ik probeer me te controleren, maar het lukt niet want dan ook niemand praat over mijn ouders en ons verleden. Zelfs Nicole niet, ik laat haar los en zie de plek waar ik haar had vastgehouden rode vegen ontstaan. Ik loop weg voordat ik haar echt pijn.

" Ga je nu weg, he!" Hoor ik haar nog achter me schreeuwen, ik negeer haar. Ik stap me auto in en scheur weg naar huis.

***
nieuw hoofdstuk!
Waarom is Cale eigenlijk zo gevoelig voor dit onderwerp?
In het volgende hoofdstuk komen jullie het misschien te weten (denk het wel hoor)

Bedankt voor het lezen en willen jullie ook misschien mijn nieuwe boek lezen "badboy's never gonna chance"

Xx Katharina