Badboy's can't have a badgirl

Hoofdstuk 17

P.O.V. Nolan
"Heel simpel. Omdat je niks over mijn echte leven weet!" Cale kijkt me zo verbaasd aan op dit moment. Mijn hart klopt als een gek, hij kijkt me nog steeds aan. Niet te weten wat te zeggen, hij denkt en dan opent hij zijn mond.

"Wat bedoel je met dat ik niks over jouw echte leven weet!?"
"Precies als hoe je het zegt, maar ik heb helemaal geen zin om het op deze plek met elkaar er over te hebben!" Het is echt heel irritant om als een gek tegen elkaar te schreeuwen om elkaar een beetje te kunnen horen, en alsnog niet in een ruimte waar duizenden mensen zijn.

"Kom mee!" Schreeuwt Cale

"Waar naar toe?!" Schreeuw ik terug

"Naar mijn huis!" Kut! Kut! Kut! Als er één plek is waar ik nu juist niet moet zijn is naar zijn huis. Als ik het verhaal daar vertel, ben ik daar niet veilig! Hij kent het huis net zo goed als de binnenkant van zijn broekzak, terwijl voor mij dat huis net een doolhof is! Maar om hevig te protesteren gaat ook niet veel helpen, dus ik moet dit subtiel gaan oplossen. "Kunnen we ook gewoon niet naar die ene rots!?" Probeer ik "Ja en dan vervolgens weer weg te rijden op je motor!?" Die kon ik verwachten, maar natuurlijk wist ik daar weer wat op te zeggen. "Gaat moeilijk als ik geen motor meer heb!"

"Daar is het open, als er iets is kan je makkelijk wegrennen dus we gaan naar mijn huis!" Hij sleurt me mee naar zijn auto. En ik stap in de auto, we rijden in stilte naar zijn villa, hij drukt op een knopje en de poorten gaan open. We stappen te gelijkertijd uit en lopen in gelijke stappen naar de voordeur. Hij opent de deur en ik stap naar binnen."Ga zitten" ik luisterde niet, want ik zag iets wat me nog nooit echt was opgevallen, ik liep naar buiten de tuin in en stond aan de rand van het zwembad, de overkant van het zwembad zat geen gras meer, gewoon lucht. Vanuit daar keek je uit op het strand. "Wauw" Ik hoorde een kuch van achteren, "kom je nog mee naar binnen?" Ik knik en volg hem naar binnen. En ga zitten op de bank Cale gaat tegenover me zitten op een stoel. "Vertel."
Ik zucht, waar zou ik moeten beginnen? Ken je dat moment dat je aan iemand een hele leugen moet gaan vertellen en dat misschien de gene je wel gaat vermoorden ofzo? Nou ik kende dat gevoel nooit maar nu wel, en geloof me het voelt echt niet fijn. 
"Uhm waar moet ik beginnen?" Treuzel ik
"Godverdomme Nicole! Ga er nu niet omheen draaien! Vertel gewoon alles, alles wat je me wil vertellen!" Ik schrik van zijn reactie maar herstel me direct weer.
"Oké als je zo gaat doen vertel ik je gewoon niks hoor." Zeg ik koppig "Ik kan je het ook dwingen" zegt hij dreigend.
"Oké als ik dit ga vertellen, waarschijnlijk ga je me vermoorden, of zoiets. Maar geloof me alsjeblieft, Cale Mccain ik hou van jouw ik sta aan jouw kant ik ben er ook mee gestopt. Oke?" Cale begint me nu heel erg nieuwsgierig aan te kijken, maar ook bang. Bang om iets te horen wat die niet wil horen.
"Ik werk voor Ryans, Johnson Ryans, uhm ja eigenlijk ben ik niet gewoon een 'werknemer ' maar zijn dochter Nolan Ryans." Zijn ogen, zijn mond alles hij kijkt woest, verdrietig, gekwetst. Ik weet niet wat nu het beste is, heel hard wegrennen om te kunnen overleven of te blijven zitten. Ik blijf zitten en wacht wat hij gaat zeggen.
"Jij, jij werkt voor die klootzak! Die klootzak die Merdith heeft vermoord!?"
***
Beetje een kort hoofdstuk, maar jullie weten nu wel hoe de 'echte' vader en wat de 'echte' achternaam van Nolan is. Volgende hoofdstuk gaat dit gewoon weer verder. En sorry voor dat ik zo lang al niets meer heb ge-update
Xx Katharina