Badboy's can't have a badgirl

Hoofdstuk 22

7 december 2026 New York City

Het is een koude winter avond, ik loop van me werk naar me appartement. Ja in tien jaar tijd heb ik me leven mooi veranderd. Ik heb me school afgemaakt, heb nieuwe vrienden gemaakt, ging studeren nog meer nieuwe vrienden en nu? Nu ben ik dokter in New York en eigenaar van een mooi appartement in Manhattan. En het mooiste is ik ben eindelijk gewend geraakt aan de hoogte in New York, of terwijl gezegd ik heb geen hoogtevrees meer. Ik ben gelukkig echt waar. Tuurlijk waren er naar het officiële afscheid van Cale nog wel paar dingen gebeurt. Zo is me vader vandaag precies 8 jaar geleden overleden, hartaanval. Sinds die ben ik nooit meer in Miami geweest. Ik ben toen nog in het gigantische huis geweest maar ik wou het niet, dus hadden we met z'n alle besloten het te gaan verkopen. Toen was dat hoofdstuk ook afgesloten. Daarna had ik besloten wat ik echt wou gaan worden, ik wou niet meer mensen doden, dus ging ik medicijnen studeren. Het heeft goed uitgepakt want nu ben ik één van de bekendste dokters in New York, op het gebied van verloskunde dan. Elke dag zorg ik ervoor dat moeders veilig hun kind krijgen en dat de kinderen het natuurlijk overleven. En ja ook heb ik nieuwe vrienden gemaakt. We zijn met z'n vijven. Ik, Ally een verslaggeefster met haar man Marlin een schooldirecteur en dan nog Sebastiaan een geschiedenis docent aan een college en Dave niemand weet eigenlijk wat Dave precies doet maar hij werkt dus bij een bank maar wat? Dat weet dus niemand al zoals ik al zei. En nu bij het laatste punt Cale, ik heb hem nooit meer gezien tien jaar geleden voor het laatst. Ik weet niks of hij een vrouw en kinderen heeft nog steeds doet wat die altijd doet. Ik weet het niet. Eindelijk ben ik bij me appartement aangekomen, ik heb best wel veel haast. Vanavond heb ik mijn zoveelste date met iemand, misschien klein detail naar Cale ben ik nooit meer echt verliefd op iemand geworden het langste wat ik naar Cale met iemand heb gehad is hooguit 2 weken.

Ik kleed me snel om doe wat make-up op en ga weer naar buiten. Nu ik op hoge hakken loop kan ik niet het hele eind lopen dus zit er niets anders op dan met de taxi te gaan. "Taxxii!" schreeuw ik, al snel komt er een taxi aan en net als ik wil instappen gebeurde er iets, een jongeman die erg gehaast lijkt wil voor dringen door in de taxi te stappen. "Heee! Ga eens even aan de kant deze taxi is van mij!" zeg ik op de meeste bitchy toon. "Oh sorry" ik kijk in de ogen van de jongen en naar het haar, het gezicht, de kleding het lichaam "Cale?" Nu kijkt de jongen ook naar mij "Nolan?" ik kan mij ogen niet geloven naar tien jaar, tien jaar zie ik eindelijk Cale weer. "Wat doe jij hier in New York? Was jij niet in Sydney?" hij lacht naar mij , nog steeds die zelfde lach die mijn hart elke keer wat sneller laat kloppen. "Nolan ik denk dat wij even moeten bijpraten." Ik knik, we lopen samen een cafetje in. "Wat deed jij eigenlijk helemaal zo opgemaakt?" "Date, nee ik ga er niet meer naartoe als je dat wou vragen. Het zou toch niks worden." lach ik. "Maar wat doe jij nou hier?" ik kijk Cale nieuwsgierig aan. "Dat is een leuk verhaal." "Vertel we hebben de hele avond." lach ik. 

"Net toen ik die brief had gekregen, toen had je me laten inzien dat we ons leven echt snel moesten veranderen. Ik heb het goed gemaakt met je vader, en ben daarna ook weer naar school gegaan. Twee jaar later wou ik je weer komen opzoeken. Dus ik ging naar New York, maar ik hoorde dat jij hier niet meer zat, je was ergens anders aan het studeren. Dus ik besloot maar naar een bar te gaan, daar kwam ik een heel leuk meisje tegen. Varyn tegen en het klikte meteen, we gingen trouwen en ik ging werken als rechercheur bij de politie." Het voelt alsof er een steen op me hart is gevallen. Acht jaar lang was die hier, getrouwd gelukkig en ik? Ik zit al die tijd te wachten op de 'ware' terwijl ik wist dat die nooit zou komen. Ik voel tranen in me ogen komen. "Ik moet gaan¨ 

Huilend loop ik over de straten van New York ik weet niet hoe snel ik weg moet komen. Dit is dom dit had ik kunnen verwachten. Waarom huil ik eigenlijk? Ik ben de gene die het contact heeft verbroken. Ik snap me zelf helemaal niet meer. "Nolan!" ik kijk en zie Cale, automatisch ga ik nog harder doorlopen. Zo kan hij me echt niet zien. Ik voel me net weer 19, Ergens zegt een stemmetje tegen mij dat ik niet zo kinderachtig moet doen. Kom op ik ben nu 29 over 1 jaar 30 en ik gedraag met net weer zoals vroeger. Automatisch stop ik met lopen en draai me om. "Wat!?" zeg ik emotieloos. Een uitgeputte Cale van het rennen stopt naast me. "Jezus, voor iemand op zulke hoge hakken heb je het tempo er goed inzitten" ik lach schamper. "Oke maar dus wat ik nog wou vertellen, voordat jij als een gek het café uit sprintte was." "Was wat?"

"Kijk ik was 2 jaar met Varyn getrouwd, maar ik kon niet stoppen over jouw praten, dus ze wou dat ik ging kiezen voor haar of voor een vrouw die ik waarschijnlijk nooit meer zou zien. Dus ik koos natuurlijk voor jouw." mijn hart maakt een sprongetje van vreugde "Dus gingen we scheiden. En vanaf toen had ik elke dag gehoopt dat ik in een stad van 7 miljoen mensen jouw weer een keer zou tegen komen." Ik kus hem, ik kus hem intens. Ik heb hem zo gemist, naar tien jaar. Ik vind het zo lief wat hij zei. Alles, ik voel me de gelukkigste persoon op aarde. Naar een lange kus komen komen we alle twee hijgend bij. "En nu?" Cale kijkt me lief aan. "Nu kunnen we naar jouw huis gaan of naar de mijne, maar aangezien jouwe dichterbij is stem ik daar voor." Samen renden we naar mijn appartement, waar ik de mooiste nacht van me leven had, en waar er nog vele zijn gebeurt en gaan komen. 

7 december 2029 New York City

Vandaag precies 3 jaar geleden had ik Cale weer ontmoet, beide zijn wij 32 en nu. Getrouwd en met ons lieve dochtertje Ruby wonen wij in New York, Cale maakt nu ook uit van mij vrienden groep eigenlijk is iedereen gewoon heel erg gelukkig. 

Uiteindelijk zie je maar weer 'Badboy's can have a badgirl' 

*** 

Wow dit is officieel het laatste hoofdstuk van het boek. Ik hoop dat jullie het een leuk boek vonden. Voor mensen die wouden weten of er nog een vervolg kwam. Nee, sorry dit is echt het laatste. Ik hoop dat jullie blij zijn dat Cale en Nolan uiteindelijk toch weer bij elkaar zijn gekomen. 

Nog heel erg bedankt voor alle mensen die op dit boek hebben gelezen, gestemd en natuurlijk bedankt voor alle lieve en leuke reacties. Dan is nu het boek officieel afgelopen. Voor de laatste keer zeg ik dan maar Doei

Xx Katharina