The American Bad Boy

Hoofdstuk 12

Sophie

Na het eten fietsten we naar mijn oude school. Het duurde een half uur voordat we er waren.

Het schoolgebouw bracht veel herinneringen omhoog. Al dat gepest had me gebroken, maar ik werd er ook sterker van. Ik was zelfstandig en had niemand nodig. En toch had ik iemand nodig. Ik had iemand nodig die me geliefd liet voelen en mijn goede eigenschappen naar boven haalde. Aiden.

We stonden onder een boom die voor de school stond. Het was bijna 2 uur, dan zou Ellen uit zijn.

Aiden stond tegen de boom aangeleund en ik stond tegen over hem.

'Denk je dat je het aan kan?' vroeg hij. Hij klonk bezorgd.

'Maak je geen zorgen. Ze kunnen me niks meer maken' zei ik. 'Ik heb jou toch?'

Aiden begon te grijnzen en ik zoende hem. 

Het voelde goed om te weten dat hij me zou beschermen. Ik voelde me veilig bij hem.

Blijkbaar hadden we de bel niet gehoord, want opeens kwamen er allemaal leerlingen uit de school gelopen. Ik keek even op, maar zoende Aiden toen weer. Het zou toch even duren tot Ellen er was.

Toen ik me van Aiden los maakte zag ik een paar bekende mensen naar ons staren. Ik pakte Aiden's hand vast en kneep erin. Aiden keek me aan en ik gebaarde naar de mensen die naar ons keken. Hij keek naar hun en begreep toen dat die mensen mij hadden gepest.

Ik keek naar alle gezichten en alle herinneringen kwamen weer naar boven.

Ik keek recht in het gezicht van Lisa, de grootste pestkop. Ik had nooit gedurfd haar recht in haar ogen te kijken, maar met Aiden aan mijn zijden durfde ik alles.

Lisa en haar volgers kwamen onze kant op gelopen. 'Zo zo, kijk eens wie we daar hebben. Ik dacht dat je was gevlucht' zei Lisa.

Vroeger zou ik me door haar hebben laten intimideren, maar dat was vroeger.

'Ik was niet gevlucht' zei ik. 'Ik wilde gewoon weg van jou.' Het kon me niet schelen dat ik als een bitch klonk.

'Laat me niet lachen' zei ze.

'Geloof me, dat probeer ik ook niet te doen' zei ik.

Lisa wilde wat zeggen, maar keek toen naar Aiden. Ik zag ongeloof in haar ogen. 

'En wie is dit?' vroeg ze gebarend naar Aiden.

'Dit is...' ik werd midden in mijn zin afgekapt door Aiden.

'Dat gaat je niks aan' zei Aiden.

Lisa leek geschrokken door zijn antwoord. Ze was gewend dat elke jongen voor haar voeten viel, maar Aiden was een uitzondering.

'Wat moet een jongen zoals jij met een trol als zij?' vroeg Lisa. 'Je past veel beter bij iemand zoals mij.'

Ik kon haar wel in het gezicht slaan.

'Dus je zegt dat ik bij een lelijke bitch pas die geen gevoelens of eigen waarden heeft?' vroeg Aiden.

Lisa schaamde zich. Ze wende zich van ons af. 'What ever. Tot nooit meer ziens trol.' Ze liep weg en iedereen volgde haar.

Ik voelde me opgelucht toen ze uit het zicht was verdwijnen. Ik was eindelijk tegen haar ingegaan en het voelde goed.

Aiden sloeg een arm om me heen en gaf een zoen op mijn hoofd.

'Ik zei toch dat ik het wel aan kon' zei ik trots.

'Ja ja, maar ik heb je ook geholpen. Waar is mijn bedankje?' Aiden leunde naar me toe en ik gaf hem een zoen.

'Zo Sophie, je hebt me niet verteld dat je een vriendje had' hoorde ik een al te bekende stem zeggen.

Ik draaide me om en zag Ellen staan. Ze had haar bruine krullen in een paardenstaart gedaan. Haar groene ogen gloeide van blijdschap.

'Ellen!' gilde ik. Ik rende naar Ellen toe en omhelsde haar. 'Ik heb je zo gemist.'

'Ik jou ook' zei Ellen.

Toen ik haar eindelijk los liet bestudeerde ik haar goed. Ze zag er goed uit. Het leek alsof ze een paar kilo was afgevallen. Ze droeg ook een andere style kleren.

'Wow Ellen, je ziet er goed uit' zei ik.

'Dank je. Ik heb mijn best gedaan om beter voor mezelf te zorgen nadat jij was weggegaan. Ik nu zelfs een vriendje, maar ik ben niet de enige die veranderd is' zei ze.

'Zo erg ben ik no ook niet veranderd' zei ik verlegen. Ik was niet gewend om complimentjes te krijgen.

'Jawel, je ziet er gezond uit, gelukkiger' zei ze.

Ik was inderdaad gelukkiger. Ik had mijn leven gevonden en ging het dan ook optimaal leven. Ik had de kans om op nieuw te beginnen en die kans had ik ook met beide handen gegrepen.

'Maar nu genoeg over het verleden. Wie is deze jongen die zich jou vriendje mag noemen?' vroeg Ellen. Ze bestudeerde Aiden aandachtig.

'Ik ben Aiden' zei Aiden. Hij sloeg een arm om mijn schouders.

'Dus jij bent de jongen die haar hart heeft kunnen veroveren. Het was vast geen makkelijke taak' zei Ellen plagerig.

'Je hebt geen idee' zei Aiden.

Ik begon te blozen.

'Laten wen naar mijn huis gaan. Mijn ouders kunnen niet wachten om je weer te zien' zei Ellen. Ze pakte haar fiets en wij volgde haar.

Ellen's huis was in de buurt van die van mij. Ze woonde ook in een appartement, maar dat van haar was net iets groter.

Ellen deed de deur naar haar appartement open en meteen werden we besprongen door haar moeder.

'Sophie, je bent er weer. We hebben je gemist' zei de moeder van Ellen terwijl ze me omhelsde. De lucht werd uit me gedrukt. 

'Mam, je vermoord haar nog' zei Ellen lagend.

'O, sorry schat' zei ze verontschuldigend. 'En wie is deze knappe jongen? Is dat je vriendje?'

Ik werd rood en ook Aiden werd rood.

'Johan, kom hier! Sophie is er en ze heeft een vriendje!' riep de moeder van Ellen.

Ik werd nog roder.

De vader van Ellen kwam aan gelopen en gaf me knuffel. 'Leuk je weer te zien.' Hij maakte zich van me los en gaf Aiden een hand. 'En wie ben jij?'

'Ik ben Aiden' zei Aiden.

Nadat iedereen aan elkaar was voorgesteld gingen met zijn allen op de banken zitten en tv kijken. 

Ik zat naast Aiden en Ellen op de bank. Ik leunde tegen Aiden aan.

De moeder van Ellen maakte een paar foto's van ons. Haar moeder was altijd erg enthousiast.

We bleven bij Ellen tot laat in de avond. Daarna fietsen Aiden en ik naar mijn huis. De zon was bijna onder.

'En hebben jullie het gezellig gehad?' vroeg mijn moeder toen we weer thuis waren.

'Ja, het was erg leuk. We hebben veel bij gepraat. Wist je dat Ellen een vriendje heeft?' vroeg ik haar.

'Haar moeder heeft het er ooit over gehad, maar je weet hoe ze is. Je kunt het nooit zeker weten bij haat' zei mijn moeder.

'Ja, dat is waar' zei ik. Ik pakte Aiden's hand en sleurde hem naar de bank. Aiden ging onderuit op de bank zitten en ik legde mijn hoofd op zijn borst. Het ritme van zijn hart was rust gevend.

'Ah, jullie zijn zo schattig samen' zei mijn moeder.

Ik werd vuurrood en keek haar boos aan. 'Mam, alsjeblieft.'

'Sorry sorry, ik zeg het alleen maar' zei ze. 

Ik schudde mijn hoofd en kroop meer tegen Aiden aan. Hij sloeg een arm om me heen en we keken samen naar de tv.

Na een tijdje viel Aiden in slaap, want zijn ademhaling werd regelmatiger. Het was rustgevend. Voor ik het wist was ik ook in slaap gevallen.