The Wicked Liar 3: The Lying Order

Chapter 41: Wake Up

I dont know how long it took me to realize na dumadami na yung mga tao sa paligid ko and I can see an ambulance with it's siren kahit na nga ba hindi ko naririnig. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. I'm just frozen here na kung hindi lang nila kukunin si Derick para ilagay sa stretcher hindi ako gagalaw.

"Miss, bawal ka dito" sabi nung lalaki at pilit akong hinahawi palayo kay Derick but the more he do it mas lalo akong lumalapit

"I'm his wife!" sigaw ko and I am almost hysterical. Nanginginig ako and my tears are falling again. Mukha naman siyang natauhan sa sinabi ko kaya't hinayaan niya ako na makalapit kay Derick hangga't sa nakasakay na kami sa ambulansya. May mga nakakabit sa kanya na kung ano ano but I didnt mind. I cupped his face at tumutulo doon ang mga luha ko.

"Please, wake up.." pakiusap ko and slightly shake him "Babe please not like this. Hindi ka nakakatuwa!" sigaw ko sa kanya but he still didnt budge. Nakapikit lang siya gaya ng kanina.

Why isn't he waking up? My baby is not like this.. Please, he cant be dead. Hindi pwede, hindi pwede.. He need to wake up. Kailangan niya pang malaman na siya yung pinili ko!

I am forced to move para maasikaso siya nung medics. Yakap yakap ko lang ang sarili ko habang nakaupo lang sa gilid at umiiyak.

Nung makarating na ng ospital mabilis ang kilos nila papuntang emergency room. Derick is still not waking up. Nag aalala ako dahil alam kong marami ng dugo ang nawawala sa kanya. Fuck, kung bakit ba naman kasi nandun siya? How come na pagkatext ko sa kanya nandun na siya?! Hind ba siya nagsasakyan?! Damn it's not making any sense!

Nung nasa tapat na kami ng emergency room of course hindi ako pwedeng pumasok so hinarang ako nung doktor. Hind naman na ako nagpumilit pa

"Please let him live.." I just said instead at hinawakan pa ang dalawang kamay niya. Luluhod pa sana ako pero pinigilan niya ako.

"I will do my best. Stay here" sabi niya and left me alone. Nung pagkasara ng pintuan I started wailing. Pinagsisipa ko yung dingding hanggang sa may lumapit sakin na mga nurses at patigilin ako. Sumisigaw ako na bitawan nila ako yet mas lalong humihigpit ang hawak nila at nung may nahagip na mukha yung kamay ko, that's when I felt na may tumusok sa may bandang braso ko and slowly darkness is contaminating me.

When I snapped my eyes open maputing kisame agad ang sumalubong sakin. It took me a while bago ko maisip kung bakit ako nandito. When I am about to sit up, may humawak sa braso ko mula sa gilid.

"Erica, anak" sabi ni papa sakin in a soft voice. Sa likod niya nakatayo si Minho at Nico na nasa mukha ang pag aalala gaya ni papa

"Papa, kamusta na si Derick?" nag aalalang tanong ko at aalis sana sa pagkakahawak niya pero mas hinigpitan niya yun

"Anak kumalma ka lang. Wala pang balita kay Derick pero sigurado akong ayos lang siya. Kumalma ka pakiusap.." he said sa nakikiusap na tono kaya kahit paano kumalma naman na ako. Alam kong grabe ang pag aalala niya ngayon dahil yung mukha niya parang ilang taon tumanda

"Paano niyo nalaman ang nangyari?" tanong ko sa kanila dahil hindi naman ako nakatawag dahil sa paghihisterya ko kanina.

"Nung lumabas ka, sinundan kita. Then I've found out sa mga tao kanina na na hit and run si Derick though nung makalapit ako nakaalis na yung ambulansya. Tapos nung tinatawagan kita hindi ka sumasagot so I assume na kasama ka dun" paliwanag ni Minho pero hindi ako nagsalita.

Maya maya biglang bumukas ang pintuan at pumasok si Mrs. Lusterio na humahangos papunta sakin. I kinda thought na yayakapin niya ako but she grabbed me by the shoulder