Το Τέλος μου... Η Αρχή μας...

Κεφάλαιο 5

  Μπήκα στο αυτοκίνητο μου και μηχανικά οδηγήθηκα στην αγαπημένη μου παραλία. Έβγαλα τα παπούτσια μου και τα άφησα στην θέση του συνοδηγού και με γρήγορα βήματα βρέθηκα μπροστά από τα μεγάλα κύματα που έφταναν με φορά μπροστά μου.

Πόσο ελεύθερη μπορείς να νιώσεις κοιτάζοντας μόνο ένα τοπίο. Ένα τόσο μαγευτικό τοπίο. Η θάλασσα είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Μπορώ να κάθομαι εδώ με τις ώρες έξω περιμένω πως και πως το καλοκαίρι για να ξεκινήσω τα μπάνια. Είναι μαγευτική, με τους ήχους των κυμάτων και το υπέροχο μπλε χρώμα της μπορεί να σε ηρεμήσει και να σε ταξιδέψει. Αυτό ακριβώς κάνει αυτή εδώ η έρημη παραλία.

Κάθισα κάτω και έμεινα να κοιτάζω το απέραντο προσπαθοντας να μην σκέφτομαι τίποτα όμως δεν μπορώ ούτε σκέψεις και τα ερωτήματα ξεπηδούν το ένα πίσω από το άλλο.

Γιατί να γίνουν έτσι τα πράγματα?

Πως μπορεί να πήραν αυτή την απόφαση?

Δεν το περίμενα αυτό από τον πατέρα μου.

Απλά προσπαθει να σώσει την οικογένεια του από την χρεοκοπία που θα τον οδηγήσει η άρνηση σου.

Ναι αλλά κατάφερε να καταστρέψει το δικό μου μέλλον. Σε έναν μήνα τελειωνω την σχολή είχα σκοπό να φύγω και μετά να αναλάβω την επιχείρηση όπως ο ίδιος ο μπαμπάς ήθελε και για τους τρεις μας όμως τώρα τα κατέστρεψε όλα με μια μόνο συμφωνία.

Ξέρεις πως το κάνει για εσάς όμως.   

Σταματα και ασε με μόνη μου για λίγο... φώναξα στην μικρή φωνούλα μέσα μου που δεν λέει να βάλει γλώσσα μέσα.

Χρειάζομαι εξηγήσεις.

  Γιατί επέστρεψε μετά από 5 χρόνια και μάλιστα ζητοντας να με παντρευτεί με ανταλλαγμα κιόλας?   

Που είσαι ρε Αλεξια όταν σε χρειάζομαι??

  Κοίταξα με δακρυσμενα ματια τον ουρανό όταν αναμνήσεις χτύπησαν το μυαλό μου και ξέσπασα σε λυγμούς.

~ Flashback (πριν από 5 χρόνια) ~

" Σταματα μου λες ψέματα. Δεν είναι αλήθεια. Μου κάνετε πλάκα. Η Αλεξια είναι απέξω και μας ακούει τώρα. "φώναξα γελωντας νευρικά στον αδερφό μου ο οποίος κάθονταν στο κρεβάτι μου με κατακόκκινα και πρησμενα ματιά. Το ύφος του κενό με κοιτούσε ενώ επαναλαβε τα προηγούμενα λόγια του.
" Κατερινα η Αλεξια πέθανε.." Βγήκα γρήγορα έξω από το δωμάτιο περιμένοντας να την βρω εκεί να έχει σκάσει στα γέλια με τα μούτρα μου όμως δεν ήταν εκεί. Έτρεξα στις σκάλες και βρέθηκα κάτω για να δω την μητέρα μου ξαπλωμένη και κουλουριασμενη στο καναπέ μέσα στην αγκαλιά του πατέρα μου να κλαίνε σπαρακτικα. Ξέσπασα λυγμούς ενώ τα πόδια μου με εγκατέλειψαν αφήνοντας με να πέσω στο κρύο πάτωμα. Δύο ζεστά χέρια με αγκάλιασαν και με κράτησαν σφιχτά στην αγκαλιά τους ενώ τα δάκρυα του μουσκευαν την μπλουζα μου. Δεν με ένοιαζε όμως, δεν με ένοιαζε τίποτα μόλις είχα χάσει τον πιο αγαπημένο μου ανθρώπο, την φίλη μου, την κολλητη μου όμως ήταν η αδερφή μου.