Το Τέλος μου... Η Αρχή μας...

Κεφάλαιο 34

        Μανος
  Μπηκαμε στην εκκλησία και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ρίξω μια γρήγορη ματιά στο χώρο. Η εκκλησία ήταν γεμάτη από κόσμο που δεν ήξερα και κάποιοι συνέχισαν να έρχονται. Κάποια Ξαδέρφια μου και εγγονια του Αριστειδη βρισκονταν πάνω από το ανοιχτό φέρετρο και έκλαιγαν. Αν κάποιος με παρατηρουσε θα με θεωρούσε αναίσθητο, όμως δεν είμαι.... Το κλάμα δεν είναι ο τρόπος μου για να εκφράσω τον πόνο μου προτιμώ να μην δείχνω πως πονάω. Είναι καλύτερα έτσι. Όταν πονάς είσαι ευάλωτος και αυτό ο κόσμος το εκμεταλλευεται.
  Παρατήρησα τα λυπημένα βλέμματα κάποιων να είναι στραμμένα πάνω μου πράγμα που με νευριασε.
  Δεν θέλω να με λυπάται κανένας. Δεν έχω ανάγκη την λύπη και την συμπόνια κανενός. Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεσε να μου τα προσφέρει αυτά τώρα πλέον δεν είναι δίπλα μου.
  Με την ακρη του ματιου μου κοιταξα την γυναικα που ξαναμπηκε τόσο απρόσμενα στην ζωή μου και άρχισε να φέρνει ξανά στο φως κομμάτια του παλιού μου εαυτόυ.Κομματια που είχα κρύψει καλά εδώ και πολλά χρόνια.
   Δεν νομίζω πως θα κρατήσει και για πολύ αυτό το κρυφτό, σχολίασε η μικρή φωνούλα στο μυαλό μου όμως την αγνοησα.
  Αυτή η γυναίκα θα με τρελάνει το βλέπω στις πράξεις τις. Ενώ την μία θέλω να την πιάσω στα χέρια μου και να την πνίξω την άλλη θέλω να την κλείσω στην αγκαλιά μου και με τον ίδιο βίαιο τρόπο να την κάνω δική μου. Μου δημιουργεί τόσα μπερδεμένα συναισθήματα ταυτόχρονα που στο τέλος θα με τρελάνουν. Το μυαλό μου όμως μετά από κάθε κατάσταση που θα περάσει από τα χέρια μου καταφέρνει και καταλήγει σε εκείνη ακόμη και όταν με βγάζει εκτός εαυτού με το πεισμα της.
    Θυμάμαι το σώμα της κάτω από το δικό μου να λιώνει με τα χάδια μου και τα φιλιά μου όσο τα χείλη της βρισκονταν διπλα απο το αυτι μου και ψιθυρίζαν το όνομα μου. Μια σκέψη της έχει τεράστια επιρροή πάνω μου. Όμως πρέπει να μείνω μακριά της δεν της αξίζω. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν τα κατάφερα τότε που δεν την είχα πως θα τα καταφέρω τώρα που το σώμα μου την αναζητάει?
   Κουνησα το κεφαλι μου και έφυγα από δίπλα της φτάνοντας πίσω από την ξανθιά και πανέμορφη γυναίκα που είχα ένα χρόνο τώρα να δω και που είχα ερωτευτεί όταν ήμουν μικρός......

   Αρκετά χρόνια πριν.

  "Γειά σου. Πως σε λένε?" η τσιριχτη φωνη από ένα κοριτσάκι με σταματήσε στην πιο κρίσιμη στιγμή του παιχνιδιού μου. Πάνω που πήγαινα να τρακάρω το αυτοκινητάκι μου με μια μεγάλη νταλικα. Φυσικά και της θυμωσα όμως παρόλα αυτά γύρισα να την κοιτάξω. Τι το ήθελα?και μόνο που κοίταξα φαίνεται ματιά της χάθηκα στο απέραντο γαλάζιο τους.
   Τι με ρωτησε?.... Ααα πως με λένε.... Ωραία ναι τώρα θα της πω.... Πως με λενε? 
    "Εεε... Εμμανουήλ... εε Μανώλη... δηλαδή Μανο..." τραυλισα και είμαι σίγουρος πως κοκκινησα. Μπράβο ρε Μανο μαντάρα τα έκανες πάλι.
   "Τελικά εσύ σίγουρα θα είσαι ο καλύτερος μου φίλος. " απάντησε γελοντας με το πιο όμορφο γέλιο ενώ εγώ είχα μείνει σαν χάνος και την κοιτουσα.
    Τελικά κάτι ήξερε με την φράση της μίας και από τότε έγινε  η καλύτερη μου φίλη . Αν και συνεχώς την πείραζα και την κοροιδευα.