Το Τέλος μου... Η Αρχή μας...

Κεφάλαιο 44

  
   Σήμερα είναι η μέρα που βγαίνω από το νοσοκομείο. Επιτέλους πήρα εξιτηριο. Δεν θα το άντεχα να βλέπω τους ασπρους τοίχους γύρω μου και να ακούω ανθρώπους να πονάνε μέσα στην μέση της νύχτας.
   Κατέβηκα στον 5ο όροφο όπου και κοίταξα την μεγάλη επιγραφή πάνω από την πόρτα.
  ΜΕΘ... Μονάδα Εντατικης Θεραπείας... Κατευθηνθηκα προς τη ρεσεψιον και κοιταξα την νοσοκόμα. Τα λόγια του Μάνου ήρθαν στο μυαλό μου και με έκαναν να αφαιρεθω για λίγο.
 
   Flashback

"Μάνο τι έγινε? Πες μου με τρομάζεις." ανασηκωθηκα στο κρεβάτι προκειμένου να μπορώ να τον βλέπω καλύτερα. Έιχε αρχίσει να με αγχώνει. Εδώ και πέντε λεπτά δεν μιλουσε. Μου είπε μόνο πως έχει να μου πει κάτι σημαντικό. Τον κοίταξα... Ήταν σκυθρωπος, φαίνονταν πως κάτι τον απασχολούσε και εγώ δεν ήξερα καν τι μπορούσε να είναι αυτό.
  Πήρε μια βαθιά ανάσα και μου έπιασε το χέρι. Με κοίταξε με τα θλιμμένα του ματιά.
  "Ξέρεις πως η Ανθή έχει καρκίνο και οι γιατροί δεν της δίνουν πολύ καιρό. Όσο ήσουν στο νοσοκομείο δεν μπορώ να πω πως την πρόσεξα ιδιαίτερα εκτός από χτες που ήταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Την φέραμε στο νοσοκομείο με την Αναστασία και τον Φίλιππο. Είναι πολύ άσχημα. Την έχουν στην εντατική. Κατερίνα δεν θα αντέξει... Θα πεθάνει. Είναι θέμα χρόνου. "
   Η φωνή του ίσα που έβγαινε από μέσα του και αυτό έκανε την καρδιά μου να πονέσει.
   Ακομα νοιάζεται.....
Ναι νοιάζεται αλλά δεν το βρίσκω παράλογο. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα αλλά δεν αξίζει σε κανέναν να χάνεται με αυτόν τον τρόπο από την ζωή.....
  "Μωρό μου το ξέρω πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να σου το πω αυτό αλλά μου το ζήτησε εκείνη." είπε και απέφυγε το βλέμμα μου.
  Νομίζω πως δεν μου τα έχει πει όλα. Μου φαίνεται πως κάτι μου κρύβει. Αλλά όχι... Δεν γινεται έχουν γίνει τόσα και τόσα μεταξύ μας. Από το ένα στραβό στο άλλο πάμε... Δεν μπορούμε να έχουμε και άλλα μυστικά.
   Παρόλα αυτά δεν μίλησα. Δεν ήταν η στιγμή. Ένα πράγμα που ήξερα για εκείνον ήταν πως αργά ή γρήγορα ότι τον βασανιζε θα το έλεγε... Και αυτό θα κάνω.... Θα του δώσω χρόνο είτε αυτό που έχει να μου πει είναι σημαντικό είτε όχι.
   Δεν είπα τίποτα....παρα μονο τελικά τα χέρια μου γύρω του και τον εσφιξα πάνω μου. Η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει πολύ το σώμα του, τα φιλιά του, τα χάδια του.... Ανυπομονώ να βγω από εδώ μέσα και να μην τον αφήσω να πάρει ανάσα....
   Τον ένιωσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα κοντά στο λαιμό μου και ξεφυσηξε απαλά κάνοντας τις τρίχες στον αυχένα μου να σηκωθουν και το στομάχι μου να δενεται.
  Άρχισε να φιλα τον λαιμό μου και να παίρνει βαθιές ανάσες ενώ με τα χέρια του χαιδευε όλο μου το σώμα. Με αυτά που κάνει δεν θα μπορέσω να κρατηθω άλλο. Αυτό ο άνθρωπος μπορεί να με τρελάνει.
   "Ξέρεις πρέπει να τιμωρηθείς για τον χρόνο που έχουμε χάσει. Και μωρό μου είναι πολύτιμος." μου είπε χαμογελοντας πονηρά και πριν προλάβω να απαντήσω είχε κολλήσει τα χείλη του πάνω στα δικά μου και με φιλουσε με μανία. Δαγκώσε το κάτω χείλος μου και με έκανε να αναστεναξω βρίσκοντας την ευκαιρία να βάλει την γλώσσα του και να ξεκινήσει μια μάχη με την δικιά μου.
  Σιγά σιγά με ξαπλώσε πίσω και μπήκε σιγά σιγά από πάνω μου, τα χέρια μου έφτασαν στην άκρη της μπλούζας του και ακουμπησα απαλά το δέρμα του. Χαμογελασα όταν τον άκουσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα.
   Έπιασε τα χέρια μου και τα απομακρυνε από πάνω του ενώ σταμάτησε το φιλί μας και ενωσε το μέτωπο μου με το δικό του.
  Τον κοίταξα απορημένη.
  "Μην με κοιταζεις έτσι. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε θέλω... Αλλά μωρό μου θα σε πονεσω και δεν το θέλω." μείναμε για λίγο έτσι να κοιτάμε ο ένας τον άλλον.
   Νιώθω η πιο ευτυχισμένη γυναίκα και η πιο τυχερή. Μπορεί στην αρχή να μην τον ήθελα. Να με νευριαζε η αυταρχικοτητα του, η κτητικοτητα του και ο μονιμος έρωτας του με το χρήμα όμως ήξερα πως δεν ήταν αυτός. Και τώρα είμαι εδώ στην αγκαλιά του, έχοντας στην κοιλιά μου το μωρό μας. Γίνεται να μην είναι κάποιος ευτυχισμένος?