Verloren Liefde| Het Huis Anubis| De Vijf|

Het Einde

*Sterre's Point of View*

'Sterre! Wat fijn dat je er bent. Ik wilde nog bijna iemand op je afsturen om je te gaan halen.' Ik walg van Kai zijn stem. 'Kai, handel dit gewoon snel af. We hebben niet veel tijd.' Ik kijk naar Cato die vlak achter Kai staat. Ik voel de haat opkomen, vuile verraadster. Ik kijk om me heen maar zie geen Pim. Tussen alle mensen in de zwarte gewaden, is er geen een die ook maar een beetje op Pim lijkt. 'Waar is Pim?' Ik hoor mijn eigen stem, ik kan de angst er zo uithalen. 'Pim dreigde helaas een te groot gevaar, we hebben hem moeten uitschakelen.' Ik laat de woorden tot me doordringen en dan knap ik van woede. 'WAT?! HEBBEN JULLIE PIM VERMOORD?!' Ik ren op Cato af maar word tegen gehouden door twee druïden. 'Ho, rustig, we hebben hem niet vermoord. We hebben hem tijdelijk uitgeschakeld, zodat hij jou deze keer niet kan afleiden.' Kai kijkt me grijnzend aan. Ik trek me er niks van aan. Ik wist wel dat ik gelijk had, Pim zou nooit vrijwillig voor Kai kiezen.
'Sterre, het is tijd. Je weet hoe het werkt. Probeer je niet te veel te verzetten, dan doet het meer pijn.' Kai kijkt me nog steeds grijnzend en Cato staat nog steeds vlak achter hem. Ik zie spijt in haar ogen. Zou ze spijt hebben van haar keuze voor Kai?
Het is me opgevallen dat ik nog niemand heb gezien die het zesde zintuig zou kunnen hebben. Hoe wil Kai Ewan ooit tot leven wekken zonder iemand met het zesde zintuig? De gene met het zesde zintuig wordt altijd op het begin geofferd. Toch? 'Sterre, we kunnen dit op de makkelijke manier doen, of op de moeilijke manier.' Kai kijkt me gefrustreerd aan. Ik zucht en hou mijn handen boven de bol.
Ik leg ze erop en alles bevriest, ik begin te trillen en het voelt alsof iemand met messen over mijn vingers aan het gaan is. Het ijs vervolgt zijn weg van mijn handen tot over mijn hele lichaam. 'Sterre!' Ik hoor Raphael's stem. 'Hou v...' Ik hoor dat iemand zijn hand voor zijn mond heeft gedaan. Ik probeer aan goede dingen te denken, Raphael, na een super lange tijd zijn we weer samen. Ik merk dat ik gebundeld word met Raphael's zintuig. De pijn wordt steeds erger en geeft me het gevoel dat ik bijna geen tijd meer heb. Ik denk aan alle goede tijden met Anna en Marcel. Hoe erg Anna is verandert, en hoe trots ik op haar ben. Bij Marcel denk ik aan de keren dat we elkaar hebben geholpen. En hoe we door alles toch goede vrienden zijn geworden. Ik voel dat ik ook met hun zintuigen word gebundeld. De pijn word ondraagbaar, ik schreeuw het uit. Ik moet aan iets denken met Pim, ik voel het verdriet opkomen als ik aan hem denk. Nee Sterre, denk aan iets goed. Ik probeer mezelf toe te spreken in mijn gedachten. Ik denk aan de zoektocht van mij en Pim, hoe we de druïden hebben verslagen. Maar dan voel ik een steek in mijn hoofd, hij heeft me verraden. Hoe kan ik mijn kracht ooit met hem bundelen? Dan voel ik de kracht uit mijn benen wegzakken. Opeens wordt alles duidelijk. Leopold zei altijd dat ik speciaal was. Net als Emily. Ik ben het zesde zintuig. Ik ga dood, heb ik dit alles gedaan om uiteindelijk zelf te sterven? Er is geen weg meer terug, dit was mijn leven. Ik val op de grond en voel hoe mijn hart stopt met kloppen en het laatste wat ik hoor is Raphael's huilende stem.

A/N: Het einde! Ik ben benieuwd wat jullie van het verhaal vonden. Misschien maak ik ooit nog een vervolg.

Bedankt voor alle leuke reacties en alle stemmen!