The Bride's Man Series: Second Last Chance

Kabanata 23 (9/11/15)

"Its nice to talk to you ate, after long five years. At last your here" i hug ate yalaine. Nasa loob pa rin ito ng kwarto niya na halos limang taon din siyang namalagi roon. Kanina ko lamang nalaman na nagising ito. She is in coma for five long years. At ganoon na rin katagal ang lumpias. Its been five years. At sa loob ng limang taon ay marami ng nagbago.

"Me too, Angela. Hindi ko man lang namalayan. Tumanda na pala ako ng limang taon" she laughed. Ako man ay hindi mapigilang hindi matawa. "How are you now?" She asked. Tumingin ako kay felice. She is holding her toy gun.

"Im great. Everything about me is great, ate"

"Yeah it seems your on right track now, angela. Maury and felice are in good terms." Napangiti ako ng makita kong magkasama sila. They are both five yeras old. Matanda lang ng buwan si maury. Bagamat iba ang hilig ay magkasundong-magkasundo silang dalawa.

"Kailan ka daw lalabas?"

"After they present the results of all the test i undergo with. Sapalagay ko naman ay ilang araw lang ay makakalabas na ako. I want to see whats new outside. Its been five years, masyadong matagal na ang nakalipas. I dont even know that i have my maury." Malungkot na sabi ni ate yalaine.

Akma akong magsasalita ng bumukas ang pinto at iniluwa si kuya marcus. He looks so happy. Habang hawak ang isang papel.

"I got your discharge order, baby"masayang sabi nito saka hinalikan sa noo si ate yalaine. Lumapit naman si maury sa kanila at mistulang alam ang pinaguusapan ng dalawa." Uuwi na si mama" masayang sabi ni kuya saka kinarga si maury.

"Uuwi na ang mommy" masayang sabi ni marcus sa anak. I got mesmerized ng biglang niyakap ng mahigpit ni maury si ate yalaine. Bagamat hindi lumaking kasama si ate ay ganoon pa rin kalapit ang isat-isa. Napatingin naman ako kay felice na hawak parin ang toy gun nito. She is a girl but kept asking on boy toys rather than barbies or doll.

"Talaga po. Yesss!," masayang sabi niya at inulan ng halik ang pisngi ni ate yalaine. Ako naman ay tumayo nalang. Kita ko ang paglapit ni felice sa akin. Saka kumapit sa kamay ko.

"Are we going now mama?" Malambing niyang tanong. Tumango naman ako.

"Yes, baby. Diba, sinabihan ka ni daddy mo. We need to go home early. Dahil darating ang mga lola mo sa bahay. They want to see you" malambing kong sabi ag hinalikan siya sa pisngi. Humahikgik ito sa ginawa kong paghalik.

"Ay, oo nga po pala. Lolo promise me to bring me his real gun" sabi niya. Nagpaalam na rin ako kay ate. Madali kaming lumabas sa kwarto na iyon. Sinipat ko ang relo. Its already eleven in the morning. Alam ko ay mamaya pang ala una ang dating ni mama at papa ni kailer.

I hold her hands habang papalabas kami ng hospital. She is smiling ear to ear. Hindi ko lang malaman kung bakit, but she is. She is looking straightly to the door of the hospital at doon ko nakita ang lalakeng nakatayo sa may pintuan.

"Daddy!" She shouted at kumalas ng pagkakahawak sa akin. Tumakbo ito patungo sa tinawag, while i am slowly walking towards them.

"I thought you will going to wait fpr us at your office" hinalikan ko ito sa pisngi. Hinapit niya ang bewang ko palapit sa kanya.

"I miss you, thats why. I decided to be here. Hindi naman ganoon kabusy sa office." Huminga ito malapit sa tenga ko.

"Daddy, can you please stay away from mama. Hmmmmp. Look they are looking at us" pagmamaktol ni felice sa akin.

"Selos si baby" kailer held felice in his arm. Kinarga niya ito at hinalikan sa noo. Tumawa ako at kumapit sa braso ni kailer. Papalabas kami ng hospital ng mahagip ng paningin ko ang lalakeng patakbong tinungo ang emergency roo, humahango ito habang karga ang batang babae. Natigilan ako saglit.

What he is doing here? At bakit karga niya si ylac?

"May problema ba?" Tanong ni kailer sa akin. Umiling na lamang ako. I dont want to mess up with his personal life. Tutal naman ay matagal na kaming hindi nag-uusap. We are civil in front of other people. Specially about business thing. Ganoon lang iyon.

"Shall we?" Tanong ni kailer sa akin. Bagamat naramdaman ko ang pagbigat ng hakbang ko. Ay tumuloy pa rin ako sa paglalakad. Lutang parin ang isipan ko. May nangyari bang masama kay ylac.?

Nang marating namin ang sasakyan ay halos hindi ko magawang buksan ang pinto. Napatingin ako sa emergency room kung saan pumasok si Ivo.

"Mom, lets go" sabi ni felice sabay hila sa kamay ko. Wala sa sariling nagpatangay na lamang ako sa kanya. Kailer started the engine at lalo kong naramdaman ang pagbigat ng kalooban ko.
Dammit, i should not feel this way. Why would i? Pero hindi maalis ang pag-aalala ko para kay ylac. She is a nice girl. Bagamat hindi kami nagkasundo ng ina nito ay naging mabuti naman ang pagpapalaki niya sa bata.

Kung pagbabasihin ang ugnayan namin ni Ivo ay mistulan na lamang itonh malaking nakaraan sa akin. We merely talk. Nagkakausap kami minsan but it is pure business and no personal life. Limang taon na rin ang nakakaraan at wala na akong balak balikan pa kung anong meron ako noon. Wala na iyon sa akin i move on. May pamilya na akong matatawag kong akin. Ivo is part of my past na ayaw ko ng balikan o isipin man lang. I care for the child. Hindi sa kanya.

"You think too much? Care to share?" Malambing na sabi ni kailer sa akin at ginagap ang mga kamay ko.

"Im okay, napagod lang siguro ako, ang kulit kasi nitong anak mo" i said while laughing.

Huminto ang sinasakyan namin sa harap ng bahay nina kailer. Nakatulog na rin si felice kaya't maagap na binuhat ito ng ama. I am looking at them when suddenly i remember the scene of ivo. Pumasok na kami sa loob at hiniga ni kailer ang anak sa sofa.

"You dont need to lie, angel. I saw him" he said in lower voice. Tumingin naman ako sa kanya. Nakita niya. Pero bakit hindi niya sinabi, "and i saw you looking at him. Hanggang ngayon ba naman angel!" May pangungutya sa boses nito. Lumayo ako at tumingin at lumapit kay felice.

"Not anymore, i have you and felice. I take you as my family" sabi ko. Tumahimik sandali. Naramdaman ko ang paghawak ni kailer sa balikat ko.

"We are... " malungkot niyang sabi.ngunit mabilis kong pinutol ang sasabihin niya.

"Please stop this nonsense talk. Alam mong kayo ng anak natin ang pinili ko. I have felice and you. "

Napatingin ako sa kanya. " You knew the truth two years ago. He told everything. He is free. Ang lahat ng akala mo. Hindi pala ganoon. He did thay to make things right. Ano bang kinatatakot mo?"

"Pain, ayokong mamatay ulit dahil sa sakit. Kontento na akong malaman ang katotohanan. Masaya na ako roon. Masaya na ako ngayon. Kaya please lang, let us forget the past. Let face the reality. Ivo and i can no longer be together. Its over" hahakbang sana ako palayo sa kanya.

"He talk to me. And he wants you back, angel" napahinto ako sa paghakbang.

"Anong sabi mo?"

"I wont allow him, ofcourse. Not unless you allow your self to fall again with him." Lumapit ako kay kailer at marahan kong hinaplos ang pisngi niya.

"I won't fall. And if i does please stay. Dont let me fall for him again."