Once mine, Always mine [SOON TO BE PUBLISHED]

Chapter 1

A/n: Previous Chapter 1-9 is only available in book version. Deleted na dito sa watty. (Kwento 'yon ng kabataan nila at ang ugat ng away nila.) This chapter is originally Chapter 10 on the book Version.
That's all ❤

Published Under PHR

PRESENT: BEGINNING

"Martelle. Hindi kanaba talaga mapipigilan? Iiwan mo'na ba talaga ako ngayon?" May lungkot na tanong ko sa kaibigan at naging pamilya ko narin ng ilang taon.

"Cris. If I ever had a choice hinding hindi talaga ako aalis dito sa bahay mo at iiwan kang mag-isa dito. You know that. Diba?" Nalulungkot ring saad nito sa akin.

"Alam ko naman yun. Sorry huh, kung pinagtutulakan kitang magpakasal kay Alex. Kawawa naman kasi ang magiging baby ninyo. Isa pa, willing naman si Alex na panagutan ka sa nangyari." I feel so guilty pero para din iyon sa kanya at sa magiging anak nila.

"Don't blame yourself Cris," Bumuntong hininga ito. "Dahil nasa akin parin naman ang huling desisyon. Huwag mo nalang isipin na dahil sa'yo ay napapayag akong magpakasal. Maybe you're right, oras na, para tanggapin ko sa buhay ko ang magiging ama ng anak ko ay pamilya ng kinasusuklaman ko." Seryosong pahayag nito sakin.

"You know what, kahit nito ko lang nalaman na pamilya pala ni Alex ang isa sa kinasusuklaman mo ay ramdam kong may konting puwang diyan si Alex sa puso mo. Kahit i-deny mo pa sakin. May puwang na talaga siya the first time you encountered him the long time ago. But you just disappoint when you knew his whole name. The rest ay umiwas ka. Then now after five years ba?" Nakinig lang ito at hindi sumasagot sa kanya. "Nangyari ang hindi inaasahan at nabuntis ka niya. I think our Almighty did this all para magpatawad ka sa pamilyang habang buhay mong kasusuklaman."

"Stop it Cris. Nandiyan ka na naman e, you and your wrong thoughts again." Napapailing pa ito sa kanya. "Sige na. Tapos na ako at naantok narin ako. Matulog kana rin sa silid mo." Pagtataboy nito para lang makaiwas sa ganoong usapan.

"Tsk. In-denial ka parin kahit ikakasal at magkakaanak na kayo ngayon. Makalabas na nga at ng makapag beauty rest ka. Para bukas, blooming ka at maganda sa harap ng asawa mo." Tudyo kopa sa kanya.

Namula itong tumingin sa akin. "Ewan ko sayong babae ka. Oh, heto." May inihagis ito sa akin na naka rolyo na papel at may ribbon pang palamuti. It looks like an invitation. Ngumisi ako sa kanya. "Huwag ka ngang manudyo diyan. Si Alex may gawa niyan, hindi ako. Humanda ka bukas, may irereto talaga ako sa'yo." I stop smirking.

"Okay lang kung gwapo naman." Sagot ko nalang sa kanya.

"Yeah. Gwapo yun, kahapon ko lang na meet. He's a bestfriend of Alex."

"Seryoso ka talaga noh? Kaya ayoko magbiro sa'yo e." Sabi ko habang nilalaro saking kamay ang invitation.

"Yeah, I'm serious." Sagot nito na ngumisi pa sa akin.

"Well. I'm just kidding, pero dahil buntis ay pagbibigyan nalang kita." Tanging nasabi ko saka tumayo na sa kinauupuan ko. "Gotta go now Mrs. Montecillo. Get rest and fresh for your tomorrow's wedding day."

"Cristel!" Natatawa akong iniwan siyang nakasimangot saakin.

My smile left my face when I'm inside my room.

Ngayon pa lang nalulungkot na akong mag isa ulit. Sabagay, kahit noon pa naman ay nag-iisa na talaga ako sa buhay. Wala na ding bago doon. I living my life alone with a full of burdens of it. Hindi ata ako ipinanganak para sumaya. Dahil kahit nung bata pa man puro kalungkutan nalang nararamdaman ko sa buhay. But I'm glad, I'm still survive with it alone.