This Is For The Haters

Hoofdstuk 2

De tranen branden achter mijn ogen als ik 's avonds in bed lig. De gedachten spoken nog steeds door mijn hoofd. Waarom heeft die anonieme gast het op mij gemunt? Wat heb ik verkeerd gedaan?

Wat heb ik hem aangedaan? Waarom maakt iemand mij het leven zuur? Verdien ik dit leven dan niet? De gedachten in mijn hoofd houden me zo erg bezig dat ik niet door heb dat ik mijn lip aan het kapot bijten ben. "Au" vloek ik en ik voel aan mijn mond, een donkerrode vloeistof drupt lichtjes op mijn handen. "Shit, ook dat nog" mompel ik geïrriteerd en ik sta op uit bed om naar de badkamer te lopen.

Ik houd mijn hand tegen mijn mond terwijl ik naar de badkamer loop, het blijkt toch heftiger te bloeden als normaal want mijn beide handen zitten onder het bloed, bah. Ik pak een stapeltje tissues uit het badkamerkastje en houdt de hele stapel tegen mijn lip aan.

Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en zie dat ik een berichtje heb. Het is een whatsappbericht.

Van: 06 - ********

Ik tik op het scherm van mijn telefoon om het bericht te openen.

"DIE"

"BITCH"

"I HATE YOU"

Dit kan maar van een iemand zijn. Die creep, geen twijfel mogelijk. Hij heeft mijn mobiele nummer. Help.

De tranen prikken weer in mijn ogen en ik denk aan wat eerder op de avond is gebeurd. De gedachten spoken weer door mijn hoofd terwijl ik naar mijn armen kijk. Een paar maanden geleden was het hoogzomer en liep ik met blote, schone armen over het strand. Dat zou ik nu niet meer durven. Ze zouden me zien en meteen opsluiten in een gesloten inrichting maar bovenal ze zouden het niet begrijpen.

Als het mijn lip gestopt is met bloeden, loop ik terug naar mijn kamer. Zonder erbij na te denken loop ik in een rechte lijn naar mijn bureau en maak ik de bovenste la open. De la waar mijn etui ligt, ik begin wat te rommelen maar algauw heb ik gevonden wat ik zocht en ik loop richting mijn bed.

Het stukje bed dat het verste weg is van de slaapkamerdeur is een perfect plekje om te liggen, langzaam nestel ik me op het plekje.

Ik schuif het stanleymesje uit elkaar terwijl een dikke traan over mijn wang rolt. Ik snotter een keer. Het koude metaal van het mesje raakt voorzichtig mijn huid. "Waarom doe ik dit?" vraag ik mezelf af terwijl het mesje steeds vlugger over mijn huid raast.

De rode puntjes op mijn arm worden langzaam steeds groter en de tranen die over mijn wang rollen worden steeds dikker. "Sorry" fluister ik tegen sok, mijn knuffel die naast me op het bed ligt. De knuffel heeft zijn naam te danken aan het materiaal waarvan hij is gemaakt, dat is namelijk een zwarte sok waar pluche in is gestoken met een leuke schattig touwtje om zijn nek zodat het pluche materiaal er niet gemakkelijk uit kan. Hij heeft alle verhalen gehoord en is de enige waarvan ik zeker weet dat hij ze niet door zal vertellen.

Ik leg het mesje naast me neer op de bedrand, ver van me vandaan. Dan pak ik Michael stevig vast. "Sorry Michael" fluister ik. Michael kan niet praten, hij is per slot van rekening maar een pluchen knuffel. Maar ik voel aan alles dat hij wil dat ik hulp ga zoeken. "Ik weet het Michael, maar ik durf het niet" de tranen stromen weer over mijn wangen en ik houd Sok nog steviger vast.

Dan zet ik Michael voor me neer, ik leg mijn armen voor me neer op het dekbed. Er zit nog bloed op de bovenkant van mijn armen en op het dekbed. Ik schaam me dat ik me weer niet heb kunnen inhouden. Ik wil mijn ogen sluiten, mijn ogen sluiten voor altijd. Maar deze verschrikkelijke werkelijkheid houdt me wakker.

"Sorry Michael" zeg ik voor de derde keer in tien minuten omdat ik me schuldig voel over alles wat er vanavond is gebeurd. Als je nagaat dat ik in tien minuten al drie keer sorry heb gezegd, kun je een wel uitrekenen hoe vaak ik sorry op een dag zeg. Sorry.

Ik loop naar het raam en schuif een van de gordijnen voorzichtig open. Ik kijk naar de maan, die samen met de sterren aan de hemel staat. "Soon, I'll be there" fluister ik terwijl ik naar boven staar.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------