This Is For The Haters

Hoofdstuk 5

"Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd"

Het is 02:00 uur 's nachts als mijn moeder mijn kamer binnen komt stormen. Ze heeft haar telefoon nog in haar hand en een vorm van paniek is duidelijk in haar ogen af te lezen. "Luke" zegt ze. "Mam?" zeg ik vragend.

De tranen schieten meteen in haar ogen, alsof het nu pas tot haar door dringt wat degene met wie ze net aan de telefoon hing, tegen haar heeft gezegd.

"Lara Thomson", stamelt ze.

"Dat is mijn klasgenootje en tevens beste vriendin Lara, maar wat is daarmee?" vraag ik verbaasd.

"....heeft zelfmoord gepleegd" maakt ze haar zin af.

Meteen is het ijzig stil in de kamer, de bom is meteen ingeslagen, en hard ook. Stilletjes kijk ik voor me uit en denk ik aan het laatste moment dat ik haar heb gesproken. Ze was toen zo vrolijk, zo levendig, alsof er niks aan de hand was. Hoe heeft ze er een einde aan kunnen maken? Hoe kan het dat ze zich zo ellendig heeft gevoeld? Waarom heb ik niet eerder iets gemerkt? Waarom heb ik niet een keer doorgevraagd toen ze zei dat ze zich rot voelde? Waarom? Hoe?

Tranen lopen met hele rivieren over mijn wangen, Ik pak een tissue maar ik kan beter de hele doos tissues pakken want in een snel tempo zijn alle tissues van de hele doos helemaal nat van de huilbui.

"Stoere jongens huilen niet", mopper ik tegen mezelf, "stoere jongens helpen meisjes met problemen" verwijt ik mezelf.

Dan pak ik mijn mobiel en zoek ik het gesprek dat ik met Lara voerde. Ik tuur naar de berichten die we vandaag nog naar elkaar verstuurde. We hadden een 'katten-en-honden' gesprek, zoals we dat vaker hadden de laatste tijd. Ik stuurde foto's van schattige honden, zij stuurde foto's van schattige katten. Het ging er niet om wie de schattigste foto's had, maar meer om wie het meeste foto's in een minuut kon opzoeken en versturen. Lara won, zoals altijd.

Ik wrijf de tranen van mijn gezicht zodat ik weer wat kan zien door mijn tranen als mijn oog valt op een berichtje dat tussen de kattenfoto's is verstuurd.

"Michael is rood."  Staat er.

Ik maak er een screenshot van, het is me vanmiddag helemaal niet opgevallen dat ze dat heeft getypt. Toch staat het er echt. Voor de zekerheid maak ik er een screenshot, misschien kan ik dit later nog uitzoeken, misschien niet.

Ik voel weer een huilbui opkomen, gelukkig staat mijn moeder nog in de deuropening. Ze loopt naar me toe en steekt me een hand toe. Ik pak haar hand stevig vast, zo stevig dat ik hem helemaal fijn knijp tot dat ze het uit schreeuwt van de pijn.

5 minuten, 10 minuten, misschien anderhalf uur, zit ik in precies dezelfde positie denkend aan Lara. Inmiddels heb ik ook haar Facebook en Instagram pagina opgezocht. Geen enkel teken waar uit blijkt dat ze zo in de put zat. Alleen maar mooie foto's, de ene naar de andere mooie foto van haar komt op mijn beeldscherm wanneer ik scroll door haar profielen.

"Luke, kom je eten?" roept mijn moeder 's morgens vroeg die na een half uur nadat ze op mijn kamer heeft gezeten, naar bed was gegaan. "Heb geen honger, sorry" roep ik naar beneden.

"Snap ik, maar kom je toch even naar beneden?", vraagt ze, "je moet toch iets binnen krijgen"