This Is For The Haters

Hoofdstuk 8

suicide doesn't end the chances of life getting worse, suicide eliminates the possibility of it ever getting better. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik begin de brief te lezen.

Beste persoon die dit leest,

Sorry.

Ik had dit niet willen doen. Ik had sterker willen zijn. Ik kon het niet. Ik ben te zwak, daarom ben ik beter af waar ik nu ben als je dit leest. Nu zal niemand meer last van mij hebben, kan niemand mij meer pijn doen, kan ik niemand meer pijn doen en kunnen jullie gewoon je leven lijden zonder dat je je zorgen hoeft te maken over hoe het met mij gaat.

Er was een anonieme pester, maar dat is niet de enige reden waarom ik depressief werd. Hij hoeft niet gestraft te worden, voor zover je hem kunt traceren. Ik ken hem niet, hij kent mij wel. Ik weet nog steeds niet hoe, ik zal het nooit weten.

Beste persoon die dit leest, ik hou van je omdat je nu laat zien dat je om me geeft. Het spijt me dat ik mijn leven heb beëindigd, het is beter zo.

X Lara

Ik lees de brief een paar keer over. De letters zijn stuk voor stuk zorgvuldig op papier gezet en je kunt zien dat Lara heel duidelijk wist wat ze op wilde schrijven. De tranen lopen over mijn wangen terwijl ik de brief nog steeds in mijn hand houd. Wat verschrikkelijk dat last had van die pester. Als ik wist wie die pester was, die gast is nog niet jarig. Maar waarom neemt Lara het voor die gast op? Hij was haar grootste vijand, wat is er gebeurd? Wat heeft hij gedaan? Zo veel vragen, geen antwoorden.

Ik pak de brief van tafel, vouw het papier een keer dubbel en stop het in mijn tas. Ik loop naar buiten, trek de deur achter me dicht en loop naar de vertrekhal van het station. De hal waar het doordeweeks normaal druk is met treinreizigers die vanuit verschillende delen van het land komen. Maar nu is het rustig. Ik loop zo stoer mogelijk met betraande ogen door de stationshal naar spoor 1. Ik stap op roltrap en laat me rustig naar boven voeren, zodat ik de confrontatie met de plek waar Lara voor de laatste keer leefde, nog even kan uitstellen. De gedachten van vannacht komen weer terug. Waarom heb ik niks gemerkt? We waren beste vrienden, ik vertrouwde haar voor de volle 100%, was dat niet wederzijds? Wat heeft ze allemaal voor me verborgen? Ik ben wanhopig opzoek naar antwoorden.

De tijd dat ik op de roltrap sta, lijkt ontzettend lang te duren. Het lijkt wel alsof een jaar voorbij gaat terwijl ik op de roltrap sta. In werkelijkheid val ik bijna over mijn eigen voeten als ik boven sta. Mooie smak, Luke. Ik sta op en strijk met mijn handen mijn broek glad. Rustig kijk ik om me heen. Niet veel mensen staan op het perron terwijl het 11:00 uur in de ochtend is. Normaal zouden er minimaal drie groepjes scholieren op het perron staan. Gelukkig zijn er niet veel mensen, dat geeft me de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil zonder dat ik heel raar word aan gekeken door diverse mensen die geen idee hebben wat ik op een perron doe als ik niet met de trein mee hoef.

Ik loop vanaf de roltrap richting het einde van het perron. Helemaal precies weet ik niet waar Lara precies is gesprongen, maar ik word wel banger te meer ik naar het einde van het perron kom. Ik denk aan Lara. Hoe zou ze hier gelopen hebben? Ik word meteen weer verdrietig als ik eraan denk. Als ik buiten de overkapping van het station sta, valt me iets op. Achter het bankje staat een roze object. Ik kijk om me heen maar ik zie niemand om me heen die naar iets op zoek is. Ik loop naar het roze object. Het is een tas. Een roze eastpaktas, op het voorvakje is iets met zwarte stift geschreven. Ik pak de tas op.

"LARA" staat met koeienletters op het voorvakje op hetzelfde moment komt er een geluid uit het voorvakje. Ik open het vakje en zie dat haar telefoon afgaat. Ik twijfel geen moment en pak de telefoon uit het vakje. Op het schermpje staat "stalker". Ik druk op het groene hoorntje. "Hallo, u spreekt met Luke".

Ik hoor iemand ademhalen aan de andere kant van de lijn. Hij of zij wilde iets zeggen maar bedacht zich zodra ik mijn naam zei. "Hallo?", zeg ik, "met wie spreek ik?"

Ik hoor de 'stalker' nog een paar keer ademhalen en dan wordt de verbinding verbroken. Ik haal de telefoon van mijn oor af. Vreemd. Ik kijk nog even op haar telefoon. Deze stalker heeft haar ook een aantal keer ge-sms't. Ik open de berichtenapplicatie en lees de berichten die deze persoon naar Lara heeft verstuurd.

"wrm ben je niet dood"

"stop"

"loser"

Ik stop met lezen. Ongelooflijk. Ik stop de telefoon terug in de tas. Snel kijk ik wat Lara nog meer in haar tas heeft gedaan. Ik zie een vest, een fles met water, een schrijfboekje en een etui en nog wat rommeltjes zoals tampons, paracetamols, lipgloss en kleine parfumflesjes. Ik rits de tas dicht en pak 'm op bij een van de hengsels en loop weer terug naar het overkapte gedeelte van het station en weer terug naar de roltrap om terug naar de centrale hal te gaan.

Snel koop ik nog een zak met snoepjes voordat ik weer naar huis ga om onderweg op te eten zodat ik thuis kan zeggen dat ik onderweg heb gegeten en meteen naar boven kan. Ik weet ook niet of het verstandig is dat ik Lara's tas heb meegenomen, ik moet gewoon uitzoeken wat er met Lara is gebeurd. Wie haar stalker is en ik moet weten of hij meer weet van haar zelfmoord.

Ik stop mijn portemonnee weg in mijn eigen tas, pak de tas van Lara op en pak het zakje snoep van de toonbank. Ik bedank de winkelbediende en loop snel de winkel uit.

"Ik ga dit tot op de bodem uitzoeken", zeg ik hardop terwijl ik naar boven kijk, "Voor jou, Lara".