This Is For The Haters

Hoofdstuk 3

Ik laat me voorover op het bed vallen. Ik voel me nutteloos, de hater heeft gesproken en ik geloof hem in alles wat hij zegt. De gedachten in mijn hoofd spreken maar over een ding, het onderwerp waar mijn hater het ook over heeft.

Ik begin wat te zoeken in de bureaula, alleen word ik wat ongeduldig waardoor het zoeken snel overgaat in rommelen.

"Ah, gevonden" mompel ik even later als ik een stuk papier en een pen omhoog houdt. Ik begin te schrijven.

Beste Mama en Papa,

Met moeite houd ik een traan tegen. Het is niet een traan die zich door mijn traanbuis probeert te wurmen. Voordat ik het weet, heeft die ene traan zijn vriendjes meegenomen. Great.

Het spijt me. Het spijt me dat ik niet de perfecte dochter ben. Het spijt me dat ik stom deed tegen jullie omdat ik geïrriteerd was, het spijt me dat ik een gehaat persoon ben.

Het spijt me.

X Lara.

Er druipen meer tranen over mijn wangen, dan bij het schrijven van de eerste zin. Ik vouw de brief dubbel, pak een envelop uit de la en prop het papier in de envelop. Op de envelop schrijf ik met koeienletters "PAPA EN MAMA <3" en ik zet de envelop op mijn nachtkastje tegen de lamp aan.

Dan loop ik naar mijn kast toe en trek ik een oversized hoodie en trainingsbroek uit de kast. Ik trek mijn andere kleren uit, die gooi ik zonder op te vouwen op mijn bed. Ik kan er niet tegen om mezelf naakt te zien in de spiegel. De blauwe plekken, littekens en andere wondjes zijn de afgelopen maanden als maar lelijker en opvallender geworden.

Als ik mijn comfy kleren heb aangetrokken, laat ik mezelf weer langzaam op bed zakken en pak ik mijn mobiel vast. Voordat ik mijn telefoon ontgrendel, zie ik dat er veel berichten zijn binnen gekomen. Whatsapp, Twitter en Facebook zijn de media die ik check. Ik scroll met een raketsnelheid door de berichtjes heen niet wetend wat ik precies aan het lezen ben. Als ik klaar ben met scrollen, vergrendel ik mijn telefoon weer en ik sta op om iets van mijn bureau te pakken.

Ik loop naar mijn bureau toe en pak het ballerinadoosje dat ik kreeg van mijn oma toen ze stierf. Als ik het doosje openmaak, begint er een prachtige ballerina, pirouettes te draaien op het ritme van de muziek die ook uit het doosje komt. Toen oma me dit doosje gaf, moest ik haar beloven om nooit op te geven. Nooit te luisteren naar mensen die negatief over je praten.

Oma was een van de weinige die me echt begreep. Als ik een probleem had, wist ze het al eerder dan dat ik het aan haar had verteld. Dat was niet omdat iemand anders het haar had verteld, maar omdat ze het zag.

Maar twee jaar geleden ging ze dood. Hartaanval midden in de nacht. Ze was zo'n sterke vrouw, niemand had dat verwacht.

Vanaf die dag veranderde alles. Oma was de persoon die me toesprak om door te zetten en de haters te negeren. Maar zonder Oma, zonder Oma ben ik niemand. Vanaf die dag werd de haat ook erger, ondraaglijk.

Ik pak een kettinkje uit het doosje. Het kettinkje dat oma af deed en aan mij gaf voordat ze stierf. Met een trillende hand open ik het slotje van de ketting en maak ik mijn nek vrij om de ketting om te doen.

Als ik de ketting om heb gedaan, frommel ik nog wat in het bakje. Onderin zit een foto van oma. Ik pak de foto vast, kijk ernaar. "Sorry oma, ik leg het je later uit" fluister ik.

Ik kijk nog even naar de foto. De wijze woorden die oma me elke keer meegaf, komen één voor één weer in mijn hoofd. Nog een keer staar ik naar de foto.

Ik zet de foto bij de brief, pak sok van mijn bed af en stop die in de voorzak van de hoodie. Ik maak een resoluut besluit en sluip langzaam naar beneden, gelukkig zijn mijn ouders niet thuis, toch sluip ik stil het huis uit.

"Doei" fluister ik tegen de meubels als ik de deur achter me dicht trek. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------