This Is For The Haters

Hoofdstuk 6

"You are important to more people than you think"

  ♥ ♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡   

"Goede morgen, mam"                                                                                                                                           "Goede morgen, schat"                                                                                                                                                 "Wil je voor mij ook een kopje koffie zetten?"                                                                                                       Ik kan de gesprekken tussen Evei en mijn moeder beneden bijna woordelijk volgen. Vroeger dacht ik altijd dat de muren oortjes hadden als mijn moeder iets had gehoord dat ik tegen een vriend had verteld, maar sinds ik de leeftijd van 10 jaar heb bereikt en ze me hebben verteld dat sinterklaas niet bestaat, geloof ik niets meer van wat mijn ouders me wijs maken. 

Ik loop naar mijn beneden in mijn meest comfortable en minst representatieve outfit.  "Wil je ook koffie?" roept Evei vanuit de keuken. "Graag", antwoord ik warrig en ik loop de woonkamer in om me in een van de grote stoelen te laten vallen. 

"Gaat het, jongen", vraagt mijn moeder, "je ziet eruit alsof je een jaar niet geslapen hebt".   "Dankje, mam. Dat horen pubers zoals ik graag" zeg ik mokkend. 

Op dat moment komt Evei de kamer binnengelopen. Ze zet een dienblad op de tafel. Ik pak mijn eigen mok met een ruwe beweging van het dienblad waardoor ik de koffie bijna over het witte tapijt gooi. Ik neem een veel te grote slok van de koffie om vervolgens de helft uit te proesten als gevolg van een schrikreactie als mama de woorden "Lara" en "Zelfmoord" in de mond neemt. 

De woorden spookte de hele nacht door mijn hoofd, ik kon aan niks anders denken en iedere keer als ik probeerde om mijn ogen dicht te doen en te gaan slapen, zag ik het beeld van een om hulp schreeuwende Lara voor me. Ik kan gewoon niet geloven dat.. dat.. dat ze er niet meer is. De tranen prikken in mijn ogen.           

Ik loop naar de keuken om een paar tissues te pakken en mijn neus te snuiten. Als ik terug kom, plof ik weer in de grote stoel. "Mag ik een dagje thuisblijven?" vraag ik aan mama. "Je moet zelfs thuis blijven, de rector belde vanmorgen vroeg dat de lessen voor jullie klas voor vandaag vervallen in verband met het incident". Ik zucht van opluchting. 

"Ik ga dadelijk naar station Bijlmer" zeg ik vastberaden. 

"Waarom?" 

"Omdat dat de plek is waar ik nog een beetje dichtbij Lara kan zijn", zeg ik, "en ik wil even een luchtje scheppen". Weer stroomt er een traan over mijn wangen, de zoveelste van vandaag.