This Is For The Haters

hoofdstuk 1

“Doei, doei” roep ik als ik het schoolplein af fiets. Waarom zeg ik eigenlijk nog doei? Niemand interesseert zich nog in mij. Echt niemand. Ik zeg alleen doei omdat iedereen dat zegt als ze weg gaan. Dat is wel zo beleefd. Toch?

Ik doe de oortjes van mijn koptelefoon in mijn oren en zoek snel wat muziek op mijn telefoon. Zo is het in ieder geval niet stil op de weg naar huis.

“Ha-ha, nobody likes you” hoor ik achter me nog net voordat ik mijn muziek aan wil zetten. Geschrokken draai ik mezelf om. Ik zie het gezicht van Dylan. Een jongen uit mijn klas die ontzettend irritant is. “Wat wil je van me?” vraag ik op vermoeide toon aan hem. Ik word gewoon moe van het aanhoren van al die rot beledigingen. Ik ben het zat, maar ik durf het niet te zeggen.

“Niks, ik hoef niets van jou hoor, je bent toch waardeloos net als al je spullen” de woorden steken recht in mijn hart. Boem, ik val met een smak op de grond op het moment dat Dylan langs me komt fietsen. Hij geeft me nog een duwtje na, alsof het nog niet erg genoeg is wat hij me aandoet.

Huilend probeer ik om hoog te komen. Zoals gewoonlijk is er weer niemand in de omgeving die het gezien heeft. Niemand die de verschrikkelijke klootzak, Dylan kan betrappen en mij kan verlossen van dat verschrikkelijke pesten. Ondanks de pijn op mijn heup, probeer ik toch zo slecht als het gaat om normaal naar huis te fietsen. “Het is verschrikkelijk Lara, ik weet het maar je moet er maar mee leven. Dylan is gewoon een klootzak en hij zal jou altijd als pispaal gebruiken” zeg ik zachtjes tegen mezelf.

Ik zet mijn muziek aan en fiets dan in een keer naar huis. Heel even ben ik onbereikbaar voor de hele buitenwereld. Niemand kan tussen mij en mijn muziek komen. Niemand kan dit moment verpesten.

Als ik thuis kom, is het moment voorbij. Het is weer tijd om in de “normale” grote mensenwereld te treden. De harde wereld waarin je onderuit wordt gehaald als je anders bent dan anderen. De wereld waar ik eigenlijk niet wil zijn.

Er is maar een plek waar ik me echt veilig voel. Het heeft vier muren, een bed, een bureau een televisie aan de wand en een laptop op mijn bureau. Het is mijn kamer. De muren praten natuurlijk niet, maar luisteren wel. Of nou ja luisteren.. Ze vertellen in ieder geval niets door. Dit is dé plek waar ik me veilig voel. Elke dag als ik uit school kom, sluit ik mezelf op in deze veilige kamer en in het weekend kom ik zelfs de kamer niet uit. I know, het klinkt raar maar zo is het wel. Zo ziet mijn leven er uit. Het leven van Lara Thomson, het 17 jarige meisje dat woont in Amsterdam.

Mijn laptop zet ik standaard aan en ook de televisie gaat meteen aan als ik mijn kamer binnen kom. Meestal staat er een muziekzender op. Ik luister vooral muziek van Demi Lovato, Taylor Swift, Ed Sheeran, 5 Seconds Of Summer en mijn favoriete band is One Direction.

Twitter is de site waar ik het meest op te vinden ben. Alleen dan kan ik alle fangirl-energie kwijt. Maar niet iedereen kan dit waarderen. Sinds een paar weken volgt @anonymousguy mij. Niets bijzonders zou je denken. Maar het vervelende is, is dat hij me steeds lastig valt. De tweets die hij naar me stuurt, gaan soms ver en zijn aan mij gericht. Ik schrik me soms dood wat hij allemaal stuurt. Hij bedreigt me met “follow me or I’ll kill you”, “bitch, nobody likes you ha- ha” en “get out of my way I hate you so much”. Eerst waren het tweets, maar sinds kort zijn het ook dms en ik word er steeds banger van. Het gekke is, dat ik niet weet wie hij is.

Ik weet in ieder geval dat hij niet Nederlands is, hij reageert namelijk nooit op mijn Nederlandse tweets. Het is dus een buitenlander. Ik begrijp alleen niet, wie er zoveel haat naar mij richt en waarom. Ik heb toch helemaal niets verkeerd gedaan? Ik doe geen vlieg kwaad naar eigen zeggen althans.

Eerst dacht ik dat Dylan achter alle tweets zat, maar dat kan helemaal niet. Dylan is gigantisch slecht in Engels. Hij struikelt over alle woorden die hij moet uitspreken bij de Engelse les en ook zijn Engelse brieven lijken meer op verdraaid Nederlands dan Engels. Ik heb al een paar keer zijn brieven nagekeken omdat ik schijnbaar goed ben in Engels volgens onze leraar. Dylan is jaloers op mij, dat is waarschijnlijk de reden dat hij zo doet. Ugh, ik haat hem.

Meestal begint mijn ‘stalker’ met tweeten als ik uit school ben, zo rond 16.00 uur.

Ik kijk op mijn klok, 16:01. De eerste mention komt binnen.

@anonymousguy: Hey @lovexlara you missed me?!

Eerst reageerde ik nog op deze kansloze tweets, maar ik heb mezelf geleerd om dit te negeren. Deze jongen, als het een jongen is, komt heel erg veel aandacht te kort en die aandacht moet ik hem niet geven. Dat verdient hij niet.

@anonymousguy: @lovexlara hey, hey I know you’re online! Tweet me u little bitch.

Hoe weet hij dat ik online ben? Ik heb nog niet getweet vandaag. Ik kijk uit het raam of er niet toevallig iemand door het raam naar me aan het kijken is. Ook kijk ik in alle kasten. Je weet maar nooit... Voor de zekerheid doe ik alle gordijnen dicht, die stalker mag me niet zien.

Het duurt niet lang of de eerste dm komt binnen. Van @anonymousguy.

Hey life sucker, I know u are online. Reply bitch or I’ll kill you tonight.

Langzamerhand word ik bang, ik zal toch maar naar hem tweeten. Ik zal toch maar op hem reageren. Ik begin een dm te typen en druk op send.

Sorry, I was busy.. What do I have to say now then?

Ik wacht heel even af maar dan begint het allemaal. Een explosie van dms en mentions komen op me af. Ik word complete de grond ingeboord.

“bitch”

“life sucker”

“die”

“Get out of my way”

“I hate you so much”

De tranen branden in mijn ogen. Het enige wat ik nu wil is in huilen uitbarsten. Het liefst wil ik dat iedereen het kan horen en ook de tweets kan zien en dat die rot stalker ophoudt met zijn tweets.

Ik tweet: “what have I done to you?”

Meteen krijg ik weer een explosie van tweets in mijn inbox.

“Nothing”

“But that’s the problem”

“You can do nothing, you can better die now”

De tranen stromen over mijn wangen als ik de laatste tweet lees. Hij heeft gelijk, ik kan niks. Ik heb vandaag weer een slecht cijfer terug gekregen voor wiskunde. Stom rot vak.. Ik snapte er helemaal niets van en dat terwijl de leraar het duizend keer aan mij heeft uitgelegd. Die rotformules kreeg ik maar niet in mijn hoofd gestampt. Alsof een slecht cijfer nog niet genoeg is, moet ik nu ook nog helemaal vooraan gaan zitten bij wiskunde en moet ik minstens een vraag per les stellen. Ja, dan kan ik beter dood gaan. Ik geef de hater gelijk.

Ik begin te tweeten: “you are right. I can do nothing. Bye”

Ik klap mijn laptop dicht en pak iets uit mijn etui. Dit heb ik verdiend. Ik verdien pijn. Ik verdien geen geluk. Ik verdien geen leven. Ik verdien alle haat. Langzaam aan wordt mijn bureau roder en roder. Ik heb mezelf weer pijn gedaan, ik kon de drang gewoon niet weerstaan. Ik kon het gewoon niet.