Ρίξε λίγο χρώμα!

Κεφάλαιο 14ο

Ξεκλείδωσα την πόρτα του διαμερίσματος και μπήκα μέσα. Η ώρα ήταν 4 το πρωί, οι περισσότεροι ένοικοι της πολυκατοικίας κοιμόνταν ακόμη.

Η μυρωδιά της μπογιάς τρυπούσε την μύτη μου μέχρι να φτάσω στο σπίτι. Έκλεισα την πόρτα και στηρίχτηκα με την πλάτη μου επάνω.

"Τι μαλακίες πας και κάνεις..." έτριξα μέσα απ'τα δόντια.

Χτύπησα το πίσω μέρος του κεφαλιού στην πόρτα και εξεπνευσα βίαια.
Άφησα τα πράγματα μου στο τραπέζι κι ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες.

Πήγα στο μπάνιο και άφησα το νερό να τρέχει. Η κόκκινη μπογιά είχε ξεραθει στο δέρμα μου μέχρι να επιστρέψω σπίτι.

Όταν η μπανιέρα γέμισε, έβγαλα τα ρούχα μου και βούλιαξα στο μέχρι τώρα καθαρό νερό. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να σκεφτώ καθαρά.

Κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα ξανά και ξανά.

"Τι μαλακίες πας και κάνεις!" αναφώνισα για μια ακόμη φορά.

Φόρεσα άνετα ρούχα και μάζεψα τα μαλλιά μου σε μια πρόχειρη αλογοουρά. Κατέβηκα στο σαλόνι, μη έχοντας όρεξη να κοιμηθώ.

Η ματιά μου έπεσε στο τραπεζάκι. Ο φάκελος με τα εισητήρια μου ήταν ακόμη εκεί.

Είχα αποφασίσει να σταματήσω τα μαθήματα, να πάρω μόνιμη άδεια από την δουλειά και να πάω για λίγο στην αδελφή μου στην Κέρκυρα.

Μπορούσα να πάρω δουλειά στην οικογενειακή επιχείρηση.

"Επιχείρηση" είναι ένα ταβερνάκι που άνοιξε ο παππούς μου, το έδωσε στον μπαμπά μου αλλά τώρα που ο μπαμπάς δεν είναι σε θέση να το κουμαντάρει, ανέλαβε τα ινία η αδελφή μου, Σαμάνθα.

Όλο και κάτι θα έβρισκα να κάνω εκεί. Είχα χρόνια να περάσω χρόνο μαζί της στο πατρικό μας.

Όλα ήταν σχεδιασμένα μια χαρά. Και θα πάω. Ναι, θα πάω!

Έστω κι αν πριν φύγω από το ατελιέ ο Φερνάντο μου είπε ξανά πως αν έφευγα δεν θα ήμουν ξανά ευπρόσδεκτη.

Μα εγώ ποτέ δεν έκανα αυτό που ήθελαν οι άλλοι να κάνω. Γι' αυτό και έφυγα. Δεν θα χαλούσα τα σχέδια μου για έναν άνθρωπο που μόνο νεύρα και σύγχυση μου προκαλεί.

Δηλαδή τι;

Υποτίθεται πως νιώθει κάτι για μένα; Μπορούσε να το δείξει καλύτερα. Το μόνο που έκανε ήταν να με διώχνει. Και δεν θα έκανα μια ζωή ό,τι θέλει αυτός.