Ρίξε λίγο χρώμα!

Κεφάλαιο 18ο

Ξάπλωνα γυμνή στο πάτωμα του δωματίου. Ο Φερνάντο ξάπλωνε δίπλα μου και ανάμεσα στα χείλη του βρισκόταν ένα αναμένο τσιγάρο.

Το άρπαξα με μια κίνηση και έκανα μια ρουφιξιά. Αφού ελευθέρωσα τον καπνό στο πρόσωπο του, έμεινα για λίγο να τον κοιτώ.

"Τι έχεις;" ρώτησα.

"Τίποτα" απάντησε ελευθερώνοντας αργά τον καπνό απ' τα χείλη του.

Είχε πάρει ξανά το ψυχρό του ύφος. Το μισώ αυτό το ύφος. Μισώ αυτόν τον Φερνάντο.

"Μπορείς να μου πεις τι σε πιάνει ώρες ώρες και συμπεριφέρεσαι με τέτοιο τρόπο;"

"Σου είπα δεν έχω τίποτα" συνέχισε να το αρνείται.

"Εγώ φταίω που κάθομαι κι ασχολούμαι" έτριξα μέσα απ' τα δόντια.

Εκεί που νομίζω πως φτιάχνει η συμπεριφορά του, αποδεικνύεται μαλάκας ξανά.

Νιώθω σαν πόρνη.

Νιώθω πως όποτε γουστάρει έρχεται να κάνει σεξ μαζί μου και αφού πάρει αυτό που θέλει γίνεται ψυχρός και σκληρός ξανά.

Άρπαξα τα ρούχα μου και άρχισα να τα φοράω εκνευρισμένη. Έριξα μια ματιά στο ρολόι του κινητού, η ώρα ήταν σχεδόν 7.

"Τι έπαθες τώρα;" ρώτησε λίγο πριν βγω από την πόρτα.

"Παράτα με" έτριξα και έφυγα βροντώντας την πόρτα πίσω μου.

Ήμουν έτοιμη να βγω από το σπίτι όταν το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία της μαμάς και του μπαμπά.

Όταν έφυγα από την Κέρκυρα στα 17, δεν πήρα καμιά φωτογραφία τους μαζί μου. Κοίταξα καλύτερα τα πρόσωπα τους.

Πέθαναν και οι δύο μαζί στην ηλικία των 38. Μου έλειπαν αφάνταστα.

Εστίασα στην μητέρα μου. Τα πλούσια της ξανθά μαλλιά έβγαζαν μάτι. Το πρώτο βράδυ μετά τον θανατό τους, δεν άντεχα να με βλέπω στον καθρέφτη.

Η Σαμάνθα δεν άντεχε να βλέπει τον εαυτό της ή εμένα. Είμασταν κι οι δύο σαν κλόνοι της μαμάς, είχαμε τα ίδια κατάξανθα μαλλιά και πράσινα μάτια.

Εκείνο το βράδυ βάψαμε κι οι δύο τα μαλλιά μας κόκκινα. Αργότερα όταν ήρθα στην Αθήνα, έβαλα καφέ φακούς επαφής.

Ο χαμός της μητέρας μου ήταν μεγάλο πλήγμα για μένα. Δεν μπορούσα να με βλέπω κάθε μέρα και να την σκέφτομαι.

Άφησα την κορνίζα στην θέση της κι άρχισα να παίζω με τον Μαξ που βρισκόταν στον καναπέ.