Ρίξε λίγο χρώμα!

Κεφάλαιο 26ο

Η πρώτη βδομάδα πέρασε κιόλας.

Ο πίνακας μου έφτασε σώος και αβλαβής. Ο Φερνάντο επέμεινε να τον βάλω στο μικρό ατελιέ στο οποίο έμενε κλεισμένος για ώρες κάθε μέρα, ζωγραφίζοντας. Εγώ όμως είχα πεισμώσει και του είπα πως ήθελα να τον κρατήσω στο δωμάτιο μου.

Μπορεί να μην είχα βρει το θάρρος να τον συνεχίσω επιτέλους, αλλά περνούσα τουλάχιστον μισή ώρα την ημέρα καθισμένη μπροστά του, κρατώντας ένα κομμάτι κάρβουνο έτοιμη να τον συνεχίσω.

"Ρωξάνη;" άκουσα την φωνή του Φερνάντο να με ξυπνά.

Άνοιξα τα μάτια μου αργά. Κοίταξα γύρω μου πριν εστιάσω στο πρόσωπο του. Βρισκόμουν ξαπλωμένη στον καναπέ. Πότε με πήρε ο ύπνος και δεν το κατάλαβα;

"Τι ώρα είναι;" ρώτησα.

"Πήγε 7" απάντησε.

Λογικά, 7 το βράδυ αφού υπήρχε ελάχιστο φως. Τεντώθηκα και σηκώθηκα από την μέχρι τώρα αναπαυτική μου θέση.

"Έχεις κανονίσει κάτι για απόψε;" ρώτησα.

"Θα βγαίναμε με την Σεσίλια τον Γουστάβο και τον Χουάν που διοργανώνουν το φεστιβάλ καλών Τεχνών αλλά κάτι τους έτυχε και δεν μπορούν"

"Εντάξει" αποκρίθηκα.

Ένεψε καταφατικά κι αφού άναψε ένα τσιγάρο, εξαφανίστηκε στο μικρό του ατελιέ. Όπως πάντα.

Καμία κίνηση να με διεκδικήσει.

Καμία πράξη να με πλησιάσει.

Άρχισα να πιστεύω πως όντως ήταν γκέι και απλά πειραματιζόταν μαζί μου.
Αναστέναξα κι ανέβηκα κι εγώ στο δωμάτιο μου.

Άλλαξα ρούχα και φόρεσα μια μεγάλη για μένα μπλούζα κι ένα σορτσάκι. Άρπαξα το κάρβουνο και κάθισα ξανά μπροστά από τον καμβά μου.

Πέρασε 1 λεπτό.

2 λεπτά.

3, 4, 5.

Τίποτα.

Άρπαξα τον πίνακα και κατέβηκα τις σκάλες βιαστικά. Περπάτησα μέχρι το ατελιέ του Φερνάντο και χτύπησα την πόρτα απαλά. Έχωσα το κεφάλι μου μέσα και τον κοίταξα.

"Μπορώ;" ρώτησα.

Ένεψε καταφατικά. Άνοιξα την πόρτα εντελώς και μπήκα μέσα με τον καμβά. Περπάτησα μέχρι το σημείο στο οποίο καθόταν.

Δίπλα από το σκαμπό και το τρίποδο με τον καμβά του, υπήρχε ένα ακόμη σκαμπό με ένα άδειο τρίποδο.